To Business Insider συμπεριέλαβε το Επάγγελμα της Γραμματέως ανάμεσα σε εκείνα που πρόκειται να χαθούν στο κοντινό μέλλον.
Τέλος εποχής για το επάγγελμα της γραμματέως;
Η Αντιγόνη Τζοβάρα παρουσιάζει στους αναγνώστες του Κουρδιστού Πορτοκαλιού Γραμματείς που έγραψαν Ιστορία.
Τίποτε λιγότερο.
Πρόκειται για ένα μοναδικό κείμενο Φόρο Τιμής στο Επάγγελμα-μύθο των ανδρικών φαντασιώσεων.
Δακτυλογράφος, στενογράφος, γραμματέας, ιδιαιτέρα.
Κάθε μια από αυτές τις λέξεις φέρνουν στο μυαλό στερεότυπες εικόνες που τείνουν να γίνουν νοσταλγικές, καθώς πρόκειται σύντομα να καταργηθούν.
Πόσο εύκολα, άραγε, θα τις ξεχάσουμε;
Γράφει η Αντιγόνη Τζοβάρα
Παλιά αν άνοιγες μια εφημερίδα αγγελιών δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρεις θέση εργασίας για γραμματειακή υποστήριξη. Οι γραμματείς υπήρξαν ανέκαθεν περιζήτητες, ήταν κατ’ εξοχήν γυναικεία δουλειά και, σταδιακά, καλλιέργησαν το δικό τους αστικό θρύλο με το κλισέ της καλοβαλμένης, όμορφης, νεαρής κοπέλας, που φοράει στενές pencil φούστες, έχει συνήθως ξανθό κρεπαρισμένο μαλλί, περπατάει χαριτωμένα πάνω στα τακουνάκια της, είναι κοκέτα με δυο λόγια και φυσικά, βάφει τα νύχια της στο γραφείο.
Σήμερα, η σύγχρονη τεχνολογία έχει κάνει τη ζωή μας τόσο εύκολη, που πια δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς ζούσαμε παλιά χωρίς τις ευκολίες της και, μοιραία, ένα από τα πρώτα θύματά της είναι και οι γραμματείς. Σύμφωνα με σχετικές έρευνες, σε 10 χρόνια η ζήτηση για γραμματείς θα μειωθεί δραματικά και σε 20 χρόνια δεν θα τις χρειαζόμαστε καν. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν ούτε γραφεία!
Με ή χωρίς στενή φούστα και καλοσχηματισμένα κόκκινα νύχια, η γραμματέας είθισται να αποτελεί πρόσωπο-κλειδί στις ιεραρχίες, γιατί βρίσκεται πάντα πολύ κοντά στα ηγετικά πόστα και έχει άμεση επαφή με τους κρατούντες, γνωρίζει πρόσωπα, καταστάσεις, αλλά και μυστικά. Ακόμα κι αν κάποιος επιχειρήσει να την παρακάμψει, σύντομα θα καταλάβει το λάθος του, όταν θα ακούσει τη χαρακτηριστική φράση: «Μιλήστε με τη γραμματέα μου».
Στις μέρες μας ολοένα και λιγότεροι ισχυροί άνδρες θα επικαλεστούν τη γραμματέα τους, αφού πλέον, ελέω σύγχρονης τεχνολογίας, διαχειρίζονται προσωπικά την ατζέντα τους, κλείνουν μόνοι τους τα ραντεβού τους, κάνουν ηλεκτρονικά check in για τις πτήσεις τους και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φτιάξουν οι ίδιοι τον καφέ τους. Οπότε, τι να την κάνουν τη γραμματέα;
Κάποτε ωστόσο, η γραμματέας δεν ήταν καθόλου «διακοσμητική» και θεωρείτο dream job, αφού, σύμφωνα με σχετική έρευνα της δεκαετίας του ’50, το επάγγελμα αυτό ήταν το υπ’ αριθμόν 1 που έπρεπε να επιλέξει μια γυναίκα, αν ήθελε να βρει σύζυγο και να παντρευτεί. Από τότε μέχρι σήμερα, υπήρξαν κάποιες γυναίκες που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση και μπορεί να μην παντρεύτηκαν τον εργοδότη τους, αλλά, σίγουρα, έγραψαν ιστορία με τα επιτεύγματά τους ως γραμματείς.
Πάμε, λοιπόν, να τις γνωρίσουμε:
Elizabeth Nel>H Γραμματέας του Winston Churchill
Η Elizabeth Layton, όπως ήταν το πατρικό της επώνυμο, βρέθηκε κυριολεκτικά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, αφού από το Μάϊο του 1941 ξεκίνησε να εργάζεται στο πλευρό του Winston Churchill. Στάθηκε δίπλα στον Πρωθυπουργό όσο εκείνος έγραφε Ιστορία, αντιμετωπίζοντας τις προσκλήσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έμεινε μαζί του ως το τέλος, όταν ο ίδιος έχασε στις εκλογές του 1945. Αμέσως μετά, η Elizabeth παντρεύτηκε τον Frans Nel, ένα Νοτιοαφρικανό στρατιώτη, εγκαταστάθηκε μαζί του στη Νότια Αφρική και απέκτησαν τρία παιδιά.
Το διάστημα που εργαζόταν για τον Churchill, η Elizabeth Nel κρατούσε ημερολόγιο, όπου κατέγραφε λεπτομερώς τις κινήσεις του Πρωθυπουργού και τους ελιγμούς του στον πόλεμο. Αντίστοιχες λεπτομέρειες ανέφερε και στις επιστολές που έστελνε στη μητέρα της. Όλα αυτά τα συμπεριέλαβε αργότερα στο βιβλίο της «Mr. Churchill’s Secretary», που εκδόθηκε το 1958.
Αν και ο Winston Churchill είχε συχνά παράλογες απαιτήσεις, η Nel του ήταν απολύτως αφοσιωμένη, ακόμα κι όταν την κρατούσε ξάγρυπνη ως τις 4:30 τα ξημερώματα για να της υπαγορεύει επιστολές από το κρεβάτι του, μέσα στο αυτοκίνητό του, περπατώντας στον κήπο του ή οπουδήποτε αλλού τύχαινε να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή. Πολλά χρόνια αργότερα, το 2017, η Elizabeth Nel έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Η πιο σκοτεινή ώρα» (Darkest Hour), όπου την ενσάρκωσε η ηθοποιός Lily James, ως γραμματέα του Churchill.
Missy LeHand>Η Γραμματέας του Franklin D. Roosevelt
Η Marguerite –χαϊδευτικά Missy– LeHand διετέλεσε ιδιαιτέρα γραμματέας του Franklin D. Roosevelt για πάνω από 20 χρόνια και ήταν ένα από τα πιο έμπιστά του πρόσωπα. Συνδέθηκαν στενά το 1921, όταν ο Roosevelt προσβλήθηκε από βαριάς μορφής πολιομυελίτιδα, ενώ, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, οι δημοσιογράφοι αναφέρονταν στη LeHand ως «το δεξί του χέρι».
Από το 1933 έως το 1941, που ο Roosevelt μπήκε στο Λευκό Οίκο, η LeHand, ταγμένη στο πλευρό του, φρόντιζε να δουλεύουν όλα ρολόϊ, ώσπου υπέστη σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από τη βοηθό της Grace Tully.
Σύμφωνα με τον Paul M. Sparrow, διευθυντή της Προεδρικής Βιβλιοθήκης και του Μουσείου FDR, ο Roosevelt πλήρωσε όλα τα έξοδα της μακροχρόνιας περίθαλψής της, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να παρευρεθεί στην κηδεία της το 1944, καθώς βρισκόταν σε στρατιωτική περιοδεία στον Ειρηνικό. Παρόντες, ωστόσο, στο τελευταίο αντίο ήταν 1.200 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων η Eleanor Roosevelt, ο Joe Kennedy και το μέλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών Felix Frankfurter.
Helen Gandy>Η Γραματέας του J. Edgar Hoover
Ως ιδιαιτέρα γραμματέας ενός εκ των μακροβιότερων διευθυντών του FBI, του J. Edgar Hoover, η Helen Gandy κατείχε ίσως τα περισσότερα μυστικά από οποιαδήποτε άλλη συνάδελφό της. Υπηρέτησε στο πλευρό του για 54 ολόκληρα χρόνια και μετά τον ξαφνικό θάνατο του Hoover, το 1972, κλήθηκε να παραδώσει τα αρχεία που διαχειριζόταν στο γραφείο του, συμπεριλαμβανομένου κι εκείνου που έφερε την ένδειξη «Επίσημο και Εμπιστευτικό».
Η Gandy τα επέστρεψε όλα, εκτός από ένα: το «Προσωπικό» αρχείο του εκλιπόντος διευθυντή του FBI, στο οποίο περιέχονταν οι πιο καυτές πληροφορίες που χρησιμοποιούσε ο Hoover, προκειμένου να χειραγωγεί ορισμένους από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους της Ουάσιγκτον. Η ίδια αποκάλυψε αργότερα, σε επίσημη κατάθεσή της στο Σώμα, ότι είχε λάβει εντολή από τον Hoover να καταστρέψει τα προσωπικά του έγγραφα σε περίπτωση θανάτου του και ισχυρίστηκε ότι έτσι έκανε, διαβεβαιώνοντας τους πάντες πως το αρχείο που εξαφάνισε δεν περιείχε επίσημα έγγραφα.
Rose Mary Woods>H Γραμματέας του Richard Nixon
Η μοίρα ήταν πολύ άδικη για τη Rose Mary Woods, που, παρά την πολυετή αφοσίωσή της στο πλευρό του Richard Nixon από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, έμελλε τελικά να μείνει στην Ιστορία ως εξιλαστήριο θύμα μιας υπόθεσης που συγκλόνισε τον κόσμο το 1972. Πρόκειται για το περίφημο σκάνδαλο Watergate, το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο της σύγχρονης Ιστορίας που έληξε με την παραίτηση του Nixon το 1974, του πρώτου και μοναδικού αμερικανού προέδρου που αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Η Woods σήκωσε στις εύθραυστες πλάτες της το βάρος των μοιραίων 18,5 λεπτών που έλειπαν από τη μαγνητοφωνημένη συνομιλία του Λευκού Οίκου μεταξύ του Προέδρου Nixon και του επικεφαλής του προσωπικού του H. R. Haldeman, στις 20 Ιουνίου 1972, τρεις ημέρες μετά τη διάρρηξη στα κεντρικά γραφεία των Δημοκρατικών στην Ουάσινγκτον. Με δάκρυα στα μάτια, η Rose Mary Woods παραδέχτηκε δημοσίως ότι πάτησε κατά λάθος το κουμπί της απομαγνητοφώνησης, επιχειρώντας να καταγράψει ένα κείμενο που της είχε υπαγορεύσει ο πρόεδρος.
Χαρακτηριστική είναι μια φωτογραφία της εποχής, όπου η Woods κάθεται στην καρέκλα του γραφείου της και απλώνει το χέρι της για να δείξει ακριβώς πώς έγινε. Η διάσημη πλέον φωτογραφία παραμένει γνωστή ως “Rose Mary Stretch” (η έκταση της Rose Mary).
Και σα να μην έφτανε αυτό, η ίδια ανέλαβε το θλιβερό χρέος να διαμηνύσει στη σύζυγο και τις κόρες του Nixon την απόφασή του να παραιτηθεί από την προεδρία. Της το ανέθεσε ο Richard Nixon, ο οποίος, όπως είχε γράψει, τη θεωρούσε μέλος της οικογένειάς του. Ακόμα και μετά την παραίτησή του από την προεδρία, η Woods παρέμεινε δίπλα του ως γραμματέας του, ενώ αργότερα εξακολούθησε να εργάζεται σε άλλα πολιτικά γραφεία.
Helen Gurley Brown>Sex and the Single Girl
Το γλυκό κορίτσι από το Αρκάνσας που φοίτησε σε ένα κολέγιο του Τέξας και ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε σχολή γραμματέων, ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του ’40, στο Λος Άντζελες, όπου εργάστηκε ως γραμματέας σε 17 διαφορετικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένου ενός ραδιοφωνικού σταθμού και ενός διαφημιστικού γραφείου. Με τόσο πλούσια επαγγελματική εμπειρία, η Helen Gurley Brown ήξερε και περιέγραφε αργότερα, καλύτερα από κάθε άλλη, πώς οι άντρες εργοδότες «ρίχνονται» στις γραμματείς και ιχνηλατούν τα εσώρουχά τους. Έτσι, μεταπήδησε στα διαφημιστικά κείμενα και εν συνεχεία έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Sex and the Single Girl», έναν οδηγό αυτοβοήθειας που απευθυνόταν στις ανύπαντρες γυναίκες. Το βιβλίο, που εκδόθηκε το 1962, έγινε μπεστ σέλερ και διασκευάστηκε σε ταινία. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή, για τη δυναμική πρώην γραμματέα, που από το 1965 έως το 1967 ανέλαβε τα ηνία του γυναικείου περιοδικού Cosmopolitan, εγκαινιάζοντας το δικό της προσωπικό κεφάλαιο στην παγκόσμια ιστορία του Τύπου. Η μέχρι πρότινος παραδοσιακή, λόγια έκδοση μετεξελίχθηκε, περνώντας από τα χέρια της, σε ένα πρωτοποριακό για τη εποχή του ανταγωνιστικό γυναικείο περιοδικό, που κάλυπτε με αφοπλιστική ειλικρίνεια θέματα ταμπού για την εποχή, με επίκεντρο τη γυναικεία σεξουαλικότητα και απελευθέρωση. Η Helen Gurley Brown παρέμεινε εξίσου απελευθερωμένη και αντισυμβατική ως το τέλος της ζωής της το 2012.
Bette Nesmith Graham>To διορθωτικό υγρό
Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, η ανύπαντρη μητέρα Bette Nesmith Graham, που εργαζόταν ως γραμματέας σε μια τράπεζα του Τέξας, χρησιμοποιούσε μια ηλεκτρονική γραφομηχανή της ΙΒΜ που τη δυσκόλευε πολύ, καθώς της ήταν αδύνατον να αποφεύγει τα τυπογραφικά λάθη. Φοβόταν, μάλιστα, ότι, εξαιτίας αυτής της δυσλειτουργίας, κινδύνευε να χάσει τη δουλειά της, όταν μια μέρα, χαζεύοντας έξω από το παράθυρο του γραφείου της, παρατήρησε ότι οι εργάτες που εκείνη τη στιγμή έβαφαν έναν τοίχο με χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, διόρθωναν τα λάθη τους, περνώντας καινούργια μπογιά από πάνω. Αμέσως σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κάνει κι εκείνη το ίδιο με τα δικά της τυπογραφικά λάθη και κάπως έτσι, με μια μικρή ποσότητα λευκής μπογιάς διαλυμένης σε νερό, που την πέρασε απαλά πάνω στο δακτυλογραφημένο χαρτί, γεννήθηκε ένα καινοτόμο νέο προϊόν. Η Bette Nesmith Graham εφηύρε με αυτό τον τρόπο το διορθωτικό υγρό. Το ονόμασε, λοιπόν, «Mistake Out» και το πούλησε σε πολλές συναδέλφους της που το βρήκαν σωτήριο. Το 1958 το μετονόμασε σε «Liquid Paper» και το παρήγαγε μαζικά μέσω της εταιρίας της, ώσπου το 1979 πούλησε την εταιρεία στον Όμιλο Gillette έναντι περίπου 50 εκατομμυρίων δολαρίων.
Ursula Burns>Από Γραμματέας CEO της XEROX
Κόρη μιας ανύπαντρης μητέρας, η Ursula Burns, που γεννήθηκε το 1958, μεγάλωσε πάμφτωχη στη Νέα Υόρκη, μαζί με τα άλλα δύο αδέλφια της, αλλά κατάφερε να σπουδάσει μηχανολόγος μηχανικός στο Brooklyn Polytechnic (το νυν Πανεπιστήμιο Tandon School of Engineering της Νέας Υόρκης). Συνέχισε για το μεταπτυχιακό της στη μηχανική στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια και έκανε την πρακτική της στη Νέα Υόρκη με το επιδοτούμενο μηχανολογικό πρόγραμμα της Xerox που απευθύνεται σε μειονότητες, καλύπτοντας μέρος των εξόδων.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 ως τις αρχές του ’90, η Ursula Burns διέσχισε την εταιρική ιεραρχία της Xerox, ξεκινώντας από το πρώτο σκαλί της ιδιαιτέρας γραμματέως του αντιπροέδρου της εταιρείας για τις υπηρεσίες marketing και πελατών ενώ, αργότερα, πήρε προαγωγή ως γραμματέας του προέδρου και CEO της εταιρείας.
Το 2009, η Burns έγινε πρόεδρος και Διευθύνουσα Σύμβουλος της Xerox -και η πρώτη γυναίκα, Αφροαμερικανίδα σε αυτή τη θέση. Έκτοτε η Xerox επεκτάθηκε από τα φωτοαντίγραφα και τις εκτυπώσεις, για να μετεξελιχθεί σε μια ανταγωνιστική εταιρεία σύγχρονης τεχνολογίας.
Σήμερα, η Ursula Burns, εξακολουθεί να θυμάται από πού ξεκίνησε, γι’ αυτό και διευθύνει προγράμματα βοήθειας για νέους, προερχόμενους κυρίως από χαμηλά οικονομικά στρώματα, που επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στους τομείς STEM (Science, Technology, Engineering, Mathematics).
J.K. Η Rowling>Yπήρξε Γραμματέας
Αν και είναι ευρέως γνωστό ότι η J.K. Η Rowling αντιμετώπισε πολύ μεγάλες οικονομικές δυσκολίες πριν καταφέρει να εκδώσει το πρώτο βιβλίο της επιτυχημένης σειράς Χάρι Πότερ, ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν ότι εργάστηκε ως γραμματέας στα κεντρικά γραφεία της Διεθνούς Αμνηστίας στο Λονδίνο.
Η δουλειά της, από την οποία κέρδιζε το ενοίκιο του σπιτιού της, ήταν να κρατά σημειώσεις και να κάνει μεταφράσεις στο τμήμα έρευνας του οργανισμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Εκεί στο μικρό γραφειάκι μου διάβαζα βιαστικά γραμμένες επιστολές, βγαλμένες λαθραία από τα σύνορα χωρών με ολοκληρωτικά καθεστώτα, γραμμένες από άνδρες και γυναίκες που διέτρεχαν τον κίνδυνο φυλάκισης, προκειμένου να ενημερώσουν τον έξω κόσμο για το τι τους συνέβαινε”, έχει πει η ίδια στο περιοδικό Harvard. «Είδα φωτογραφίες εκείνων που είχαν εξαφανιστεί χωρίς ίχνος, που στάλθηκαν στην Αμνηστία από τις απελπισμένες οικογένειες και τους φίλους τους. Διάβασα μαρτυρίες των θυμάτων βασανιστηρίων και είδα φωτογραφίες από τους τραυματισμούς τους. Άνοιξα χειρόγραφες μαρτυρίες αυτοπτών για συνοπτικές δίκες και εκτελέσεις υποθέσεων απαγωγών και βιασμών».
Όλα αυτά βέβαια, δεν επρόκειτο να συνεχιστούν για πολύ, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, η Rowling ασκούσε πλημμελώς τα γραμματειακά της καθήκοντα, καθώς την αποσπούσε διαρκώς η διακαής της επιθυμία να γράψει την ιστορία ενός αγοριού που διέθετε μαγικές ικανότητες.
Κική Φερούδη-Μουτσάτσου>Η Γραμματέας του Ωνάση
Η Κική Φερούδη-Μουτσάτσου εργάστηκε στην Ολυμπιακή από το 1966 έως το 1995 και ήταν η ιδιαιτέρα γραμματέας του Αριστοτέλη Ωνάση. Η σχέση της με τη μεγάλη ελληνική εφοπλιστική οικογένεια δεν υπήρξε, ωστόσο, αυστηρά επαγγελματική. Η αδερφή του Ωνάση, Άρτεμις Γαρυφαλλίδου, ήταν κουμπάρα στο γάμο της. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν εκείνος που της ζήτησε, μάλιστα, να βαφτίσει τον πρωτότοκο γιο της, Αλέξανδρο. Σήμερα, η Κική Φερούδη-Μουτσάτσου, που έχει γράψει κι ένα βιβλίο για τον πρώην εργοδότη και κουμπάρο της με τίτλο «Οι γυναίκες του Ωνάση όπως τις έζησα», ζει μεταξύ Αθήνας και Σαντορίνης, καθώς διατηρεί ιδιόκτητο ξενοδοχείο στην Οία.
Αυτές ήταν μερικές μόνο από τις διάσημες γραμματείς που έγραψαν Ιστορία στη ζωή.
Οι Γραμματείς της Μεγάλης Οθόνης
Είναι όμως και κάποιες άλλες, εξίσου αναγνωρίσιμες, που διαθέτουν τη δική τους κινηματογραφική ιστορία:
Lee Holloway – «Η Γραμματέας» (Secretary, 2002)
Η γραμματέας που όλοι θα ήθελαν να είχαν στο γραφείο τους –ακόμα κι αν δεν το ομολογούν!– είναι, χωρίς αμφιβολία η Lee Holloway, ένα πλάσμα που γέννησε η φαντασία της Mary Gaitskill στη νουβέλα «Bad Behaviour» και της έδωσε σάρκα και οστά η εξαίρετη ηθοποιός Maggie Gyllenhaal, που την υποδύθηκε στην ταινία «Η Γραμματέας». Τι κι αν ήταν πρώην ψυχοπαθής; Από τη στιγμή που μπήκε στο γραφείο του κυρίου Grey, ήταν η πιο υπάκουη γραμματέας του κόσμου. Κι αν δεν μας πιστεύετε, προφανώς δεν έχετε δει την ταινία. Κι αν δεν την έχετε δει, μην την αδικήσετε. Δεν είναι αυτό που φαίνεται. Κατά βάθος πρόκειται για μια παράδοξη, πρωτότυπη, γλυκιά ερωτική και σαδομαχιστική κωμωδία, που καταφέρνει να συγκινήσει, κυρίως χάρη στον αισθησιασμό, αλλά και την ευαισθησία της πρωταγωνίστριάς της.
Tess McGill – «Εργαζόμενο κορίτσι» (Working Girl, 1988)
Σε αυτό το χαρακτηριστικό δείγμα κινηματογραφικής γραφής της δεκαετίας του ’80 γνωρίσαμε την αδικημένη Tess McGill που πέρασε τα πάνδεινα ως γραμματέας της πανούργας Νεοϋρκέζας Katharine Parker, η οποία δεν εκμεταλλεύτηκε μόνο τις υπηρεσίες της, αλλά και τις ιδέες της.
Όμως, η Tess δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Αποφάσισε λοιπόν, να πάρει την εκδίκησή της και με σύμμαχο τον γοητευτικό Jack Trainer (που τον υποδύθηκε ο Harrison Ford), ξεστόμισε την κορυφαία ατάκα: «Έχω μυαλό για μπίζνες και κορμί για αμαρτίες».
Η Tess McGill χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στη Melanie Griffith που την ενσάρκωσε μοναδικά και ήταν ένας αρκούντως αβανταδόρικος ρόλος, ώστε να μην καταφέρει να την επισκιάσει ούτε η Sigourney Weaver στο ρόλο της κακιάς προϊσταμένης.
Andy Sachs – «O διάβολος φοράει Prada» (The Devil Wears Prada, 2006)
Εδώ είναι φανερό, καθ’ όλη της διάρκεια της ταινίας, ποιος είναι το αφεντικό. Η Miranda Priestly δεν έχει άδικα τη φήμη της σιδηράς κυρίας της haute couture, καθώς συμπεριφέρεται σαδιστικά και είναι ένας αληθινός τύραννος. Θύμα της είναι η νεαρή Andrea “Andy” Sachs, που έχει μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο και ονειρεύεται να κάνει καριέρα στη δημοσιογραφία, οπότε πιάνει την πρώτη της δουλειά ως γραμματέας στο διάσημο περιοδικό μόδας Runway, που για κακή της τύχη διευθύνει η Miranda Priestly. Όπως είναι αναμενόμενο, αυτή η σκληρή γυναίκα συμπεριφέρεται ελεεινά στη μικρή Andy και δε χάνει ευκαιρία να την εξευτελίζει. Παρ’ όλα αυτά, η νεαρή γραμματέας πετυχαίνει τελικά το ακατόρθωτο, καθώς με την υπομονή της κερδίζει μια καλύτερη θέση και, ως εκ θαύματος, η μέχρι πρότινος τύραννός της υπογράφει μια ευνοϊκότατη συστατική επιστολή για εκείνη.
Αντίστοιχα με ό,τι συμβαίνει στην ταινία, έτσι και η Ann Hathaway, που υποδύθηκε την Andy, κερδίζει τη συμπάθειά μας με μια αξιοπρεπέστατη ερμηνεία απέναντι στο θηρίο της υποκριτικής, τη Meryl Streep, που ουσιαστικά αναβαθμίζει το όλο κινηματογραφικό εγχείρημα. Να σημειωθεί, ότι πρόκειται για διασκευή του ομώνυμου αυτοβιογραφικού μπεστ σέλερ βιβλίου της Lauren Weisberger, που υπήρξε βοηθός του θρύλου της “Vogue” Ann Wintour.
Κατερίνα Πιερή – «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965)
Όλα τα κλισέ και ο αστικός θρύλος που συνοδεύει το επάγγελμα της γραμματέως, βρίσκονται μέσα σε αυτή την ταινία, που δεν έχει μόνο μία, αλλά δύο γραμματείς και, μάλιστα, ανταγωνίστριες. Επειδή όμως, στο τέλος πάντα πρέπει να νικάει το καλό, η φτωχή πλην τίμια και ικανότατη στη δουλειά της Κατερίνα Πιερή, υπερισχύει της αφηρημένης και σέξι Μαίρης Παπανελοπούλου και καταφέρνει να γίνει απαραίτητη στον προϊστάμενό της Αλέξη Βαρνέζη. Τόσο απαραίτητη, που στο τέλος την παντρεύεται. Γιατί τι μοντέρνα σταχτοπούτα θα ήτανε, αν δεν την παντρευόταν;
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, που ενσαρκώνει την Κατερίνα σαν πραγματική ηρωίδα παραμυθιού, μας έδωσε σε αυτή την ταινία μερικές από τις πιο αξέχαστες ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως το «πιο γρήγορα, παρακαλώ» όταν της υπαγορεύει ο Βαρνέζης, ή το μνημειώδες «Θα το κάψουμε, απόψε κυρ-Στέφανε», όταν τηλεφωνεί από το γραφείο στο μπακάλη της γειτονιάς της.
Η ταινία, που βγήκε στις αίθουσες το 1965, έκοψε σχεδόν 447 χιλιάδες εισιτήρια και κατέλαβε την 5η θέση ανάμεσα σε 93 ταινίες της σεζόν.
Μεγάλο μέρος των γυρισμάτων πραγματοποιήθηκαν στη Ρώμη, όπου όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν το ιδανικό σκηνικό για να ερωτευθούν μεταξύ τους οι πρωταγωνιστές, που ως τότε δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά μεταξύ τους. «Στη Ρώμη, όταν γυρίζαμε εξωτερικές σκηνές, τα βράδια οι δυο τους χάνονταν με τις ώρες», είχε δηλώσει σχετικά ο Αλέκος Σακελλάριος, μιλώντας για την Αλίκη Βουγιουκλάκη και το Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
«Περπατούσαν χεράκι- χεράκι στη Bία Βένετο και κάνανε ευχές πετώντας κέρματα στη Φοντάνα Ντι Τρέβι. Στη σκηνή του φινάλε της ταινίας, που ο Δημήτρης πλησιάζει την Αλίκη και τη φιλάει, εγώ φώναξα στοπ για το πλάνο και εκείνοι συνέχιζαν τα φιλιά τους. Εγώ ξαναφώναξα στοπ μήπως δεν είχαν ακούσει, αλλά τίποτα. Το φιλί συνεχιζόταν με πάθος ρεαλιστικό και καθόλου κινηματογραφικό. Εκεί ήταν που κατάλαβα πως η ζωή αντέγραφε για άλλη μια φορά την οθόνη. Ο κόσμος και οι θαυμαστές, τους ήθελαν μαζί και δε γινόταν να ξεφύγουν από αυτό».
