JERUSALEM VIBES> To Koυρδιστό Πορτοκάλι στη Holy City της Ιερουσαλήμ [Τετάρτη 20 Απριλίου 2022]

Tετάρτη 20 Απριλίου 2022. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Naftali Bennett συνομιλεί με την παρουσιάστρια του CNN Christiane Amanpour για τις τελευταίες ταραχές που έχουν ξεσπάσει στη Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ. Eκείνο το απόγευμα το Κουρδιστό Πορτοκάλι θα ξεκινούσαμε από την Dizengoff Street του Tel Aviv με προορισμό τη καρδιά της Ιερής Πόλης και το Δυτικό Τείχος.

Κείμενο-Εικόνες> Βασίλης Μπόνιος

Τη καρδιά αυτού που λένε οι δημοσιογράφοι (γιατί τέτοιοι δεν είμαστε) των γεγονότων.

Πριν σας πούμε οτιδήποτε άλλο επιτρέψτε μας να σας εξομολογηθούμε ότι μάλλον (και ιδιαίτερα τώρα) δεν υπάρχει πιο συναρπαστική και πιο όμορφη χώρα να ζει κανείς από το Ισραήλ. Ακόμη κι εάν σκάνε οι ρουκέτες και πυκνώνουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Είναι η ίδια η Ιστορία βλέπεις που δεν λέει να ησυχάσει και δεν σου αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό και μαλθακότητα σκέψης.

Ιδιαίτερα η Ιστορία της Ιερουσαλήμ η οποία είναι ο ίδιος ο κόσμος μας. Είναι επίσης μία Ιστορία τυράννων και κατακτητών που είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα μείνουν για πάντα ανίκητοι.

Κατά τη διάρκεια των 6.000 χρόνων της, η holy city σηκώθηκε και έπεσε, και αναστήθηκε ξανά, αμέτρητες φορές. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, ωστόσο, δεν ήταν σχεδόν το προπύργιο του μονοθεϊσμού όπως είναι σήμερα.

Πριν από περίπου 6.000 χρόνια, αρχαίοι λαοί εγκαταστάθηκαν στους λόφους γύρω από την Gihon Spring (που βρίσκεται ακριβώς ανατολικά των τειχών της Παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ σήμερα). Η πόλη που ίδρυσαν παρέμεινε όπως ήταν για αιώνες – μια απομακρυσμένη αγροτική επαρχία στην κορυφή ενός λόφου, στην περιφέρεια της ισχυρής αιγυπτιακής αυτοκρατορίας. Ονομαζόταν Rusalimum (ή Urusalimum), που ορισμένοι πιστεύουν ότι σημαίνει «κατοικία του Shalim», του θεού της αυγής των Canaanite.

Η εισβολή των «Λαών της Θάλασσας» – ή των Φιλισταίων-Philistines, όπως αποκαλούνται στη Βίβλο – πριν από περίπου 3.500 χρόνια, αποσταθεροποίησε την περιοχή και την Αίγυπτο, με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο της Canaan-Χαναάν. Κάποια στιγμή στις αρχές της πρώτης χιλιετίας π.Χ. (δηλαδή, περίπου 3.000 χρόνια πριν), ένα μικρό βασίλειο που ονομαζόταν Ιουδαία-Judea ιδρύθηκε –από τον Βασιλιά Δαβίδ, σύμφωνα με τη Βίβλο– με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.

Καθώς διαμορφώθηκε μια νέα μορφή συγκεντρωτικής διακυβέρνησης, οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ έγιναν σταδιακά ενοθεϊστές, δηλαδή λάτρευαν επίσημα έναν θεό ενώ στην πράξη συνέχιζαν να πιστεύουν σε ένα πλήθος άλλων θεοτήτων. Ο πρώτος μεγάλος Ναός ανεγέρθηκε και οι λαοί των απομακρυσμένων περιοχών του βασιλείου αναγκάστηκαν σταδιακά να εγκαταλείψουν τις παλιές τους τελετουργίες και άρχισαν να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, μεταξύ άλλων τρόπων, κάνοντας προσκυνήματα στην Ιερουσαλήμ.

Το 733 π.Χ., ο βασιλιάς της Ιουδαίας, Ahaz της Ιερουσαλήμ, έκανε έκκληση στον Tiglath-pileser III, άρχοντα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας-(Assyrian Empire), να μεσολαβήσει για λογαριασμό του σε μια σύγκρουση με το Βασίλειο του Ισραήλ, τον βόρειο γείτονά του. Ο Tiglath-pileser υποχρέωσε τον Ahaz, κατέστρεψε το Ισραήλ και μετέτρεψε την Ιουδαία σε κράτος υποτελές.
Αλλά οι αυτοκρατορίες δεν διαρκούν για πάντα (κάτι που ξεχνούν όλοι οι δυνάστες της ιστορίας) και οι Ασσύριοι-Assyrians κατακτήθηκαν από τους Βαβυλώνιους-Babylonians το 605 π.Χ. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ Β΄ (Nebuchadnezzar II), λεηλάτησε την Ιερουσαλήμ και κράτησε αιχμάλωτη την αριστοκρατία της-συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά της, Jehoiachin-, στη Βαβυλωνία.

Ο Σεδεκίας (Zedekiah), ο οποίος έγινε υποτελής βασιλιάς στη θέση του Jehoiachin, επαναστάτησε το 587 Π.Χ., γεγονός που ώθησε τον Nebuchadnezzar να κατέβει στην Ιερουσαλήμ για να πάρει εκδίκηση. Κατέστρεψε την πόλη και τον Πρώτο Ναό (First Temple) της και συνέλαβε τους τοπικούς ηγέτες και τους έφερε στη Βαβυλωνία.
Μετά τη δολοφονία του διορισμένου από τη Βαβυλώνα κυβερνήτη Γεδαλιά (Gedaliah), η Ιερουσαλήμ εγκαταλείφθηκε και παρέμεινε έρημη για αρκετές δεκαετίες.

Αλλά η σειρά της πτώσης της Βαβυλωνίας ήρθε αρκετά σύντομα: Το 538 π.Χ., ο βασιλιάς Κύρος Β΄(King Cyrus II) της Περσίας εισέβαλε στη Βαβυλωνία και ανέλαβε τον έλεγχο της τεράστιας αυτοκρατορίας της. Επιδιώκοντας να κάνει τους εξόριστους Ιουδαίους συμμάχους του, ο βασιλιάς διέταξε την ίδια χρονιά ότι μπορούσαν να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και να ξαναχτίσουν τον Ναό τους. Για το σκοπό αυτό, ο Cyrus συνεισέφερε ακόμη και κεφάλαια και αποκατέστησε τους λεηλατημένους θησαυρούς του Πρώτου Ναού (First Temple).

Ο Δεύτερος Ναός (Second Temple) ολοκληρώθηκε το 516 π.Χ., και η Ιερουσαλήμ έγινε το κέντρο του μονοθεϊστικού πλέον Ιουδαϊκού λαού, καθώς και το διοικητικό κέντρο της Περσικής επαρχίας της Ιουδαίας.

Αλλά για άλλη μια φορά, γεγονότα πολύ πέρα από την Ιερουσαλήμ θα άλλαζαν τη μοίρα της: Το 334 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος της Μακεδονίας (Alexander the Great of Macedonia) εισέβαλε στην Περσική Αυτοκρατορία και την έθεσε υπό την εξουσία του. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, εννέα χρόνια αργότερα, οι στρατηγοί του, οι Διαδόχοι (Diadochi), πολέμησαν για τον έλεγχο του βασιλείου και αυτό χωρίστηκε σε ορισμένα μικρότερα ελληνιστικά βασίλεια (Hellenistic kingdoms). Η Ιουδαία και η πρωτεύουσά της η Ιερουσαλήμ έπεσαν υπό τον έλεγχο του Πτολεμαίου Α’, ο οποίος κυβέρνησε την περιοχή από την Αλεξάνδρεια, αυτό που είναι η σημερινή Αίγυπτος.

Αυτή ήταν μια περίοδος ανάπτυξης στην Ιερουσαλήμ. Όλο και περισσότερο έπαιρνε τη μορφή μιας ελληνιστικής πόλης -κράτους (Hellenistic polis), μια διαδικασία που συνεχίστηκε αφού η Αυτοκρατορία των Σελευκιδών (Seleucid Empire), πρωτεύουσα της οποίας ήταν η Αντιόχεια (τώρα πόλη της σημερινής Τουρκίας), απέκτησε τον έλεγχο της Ιουδαίας από την Πτολεμαϊκή Αυτοκρατορία (Ptolemaic Empire) το 198 π.χ.

Σταδιακά, τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα των κατοίκων της Ιερουσαλήμ υιοθέτησαν όλο και περισσότερα στοιχεία του ελληνικού τρόπου ζωής (the Greek way of life), που αποτελούσαν την κυρίαρχη διεθνή κουλτούρα εκείνη την εποχή. Αυτό εξόργισε τους πιο παραδοσιακούς Εβραίους ανάμεσά τους, προκαλώντας την εξέγερση των Μακκαβαίων (Maccabean) εναντίον των Σελευκιδών (Seleucids) και την ίδρυση ενός ανεξάρτητου Χασμονικού Βασιλείου (Hasmonean Kingdom) με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.

Στη συνέχεια, οι ίδιοι οι Χασμοναίοι μονάρχες (Hasmonean monarchs) εξελληνίζονταν όλο και περισσότερο και μετά από εσωτερικές διαμάχες εντός της δυναστείας και μια απόπειρα εξέγερσης κατά των Ρωμαίων– οι Ρωμαίοι (Romans) καθαίρεσαν τους Χασμονέους (Hasmonean) και εγκατέστησαν τον Βασιλιά Ηρώδη (King Herod) το 37 π.Χ. ως υποτελή ηγεμόνα τους στο Βασίλειο της Ιουδαίας (Kingdom of Judea).

Από τη μια πλευρά, ο Ηρώδης ήταν ένας σκληρός δεσπότης, περιφρονημένος από τον λαό του (όπως όλοι οι τύραννοι ακόμη κι εκείνοι που εκτελούν εντολές). Από την άλλη πλευρά, ανέλαβε πρωτοφανή, μεγάλης κλίμακας οικοδομικά έργα στο βασίλειό του – συμπεριλαμβανομένου, και το πιο σημαντικό, της θεαματικής ανοικοδόμησης και αναδιαμόρφωσης του Δεύτερου Ναού (Second Temple) στην Ιερουσαλήμ.

Μετά το θάνατο του Ηρώδη το 4 π.Χ., η Ιερουσαλήμ και η Ιουδαία τέθηκαν υπό τον έλεγχο διορισμένων από τους Ρωμαίους κυβερνήτες που κυβέρνησαν από την Καισάρεια (Caesarea), τη νέα πρωτεύουσα που είχε ιδρύσει ο Ηρώδης. Αν και η Ιερουσαλήμ έχασε το καθεστώς της ως διοικητικό κέντρο, παρέμεινε σημαντικός κόμβος για Εβραίους προσκυνητές από όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που ένας χαρισματικός νεαρός Γαλιλαίος (young Galilean) ονόματι Ιησούς (Jesus) άρχισε να κηρύττει στους συμπολίτες του Εβραίους. Πιστεύεται ότι σταυρώθηκε μετά το Πάσχα, πιθανώς το 33 μ.Χ.

Οι οπαδοί του θα διέδιδαν το μήνυμά του μετά το θάνατό του, σχηματίζοντας μικρές εβραϊκές αιρέσεις από τις οποίες επρόκειτο να προκύψει ο Χριστιανισμός (Christianity), αρκετές δεκαετίες αργότερα.

Εν τω μεταξύ, το 66 μ.Χ, οι Εβραίοι της Ιουδαίας επαναστάτησαν εναντίον των Ρωμαίων αρχόντων τους. Ο Νέρων (Nero), ο αυτοκράτορας, ενημερώθηκε για την εξέγερση ενώ παρακολουθούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έστειλε τον έμπειρο στρατηγό του, Βεσπασιανό (Vespasian), για να καταστείλει την εξέγερση. Ενώ ο Βεσπασιανός πολεμούσε τους επαναστάτες, ο Νέρων έπεφτε όλο και περισσότερο στη βίαιη τρέλα, και τελικά ανακηρύχθηκε «εχθρός του Λαού της Ρώμης» από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο (Roman Senate). Δραπέτευσε από την πόλη και αυτοκτόνησε το 68 μ.Χ.

Στη συνέχεια, η Γερουσία κάλεσε τον Βεσπασιανό πίσω στη Ρώμη για να κυβερνήσει ως αυτοκράτορας, αφήνοντας τον γιο του Τίτο (Titus) να τελειώσει το έργο του τερματισμού της εξέγερσης στην Ιουδαία. Αυτό συνέβη το έτος 70 μ.Χ, καθώς οι εσωκομματικές συγκρούσεις μεταξύ των Εβραϊκών φατριών αποδυνάμωσαν την αντίστασή τους και όλο και περισσότερα εδάφη έπεφταν υπό τον έλεγχο των Ρωμαίων. Χιλιάδες πρόσφυγες κατευθύνθηκαν προς την Ιερουσαλήμ καθώς οι ρωμαϊκές λεγεώνες (Roman legions) βάδιζαν για να καταλάβουν την ιερή πόλη (holy city). Μετά από πολιορκία, οι Ρωμαίοι παραβίασαν τα τείχη και έσφαξαν χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ο Δεύτερος Ναός- (Second Temple) λεηλατήθηκε και καταστράφηκε.

Για δεκαετίες η πόλη ήταν ερειπωμένη και οι Εβραίοι απαγορευόταν να την επισκέπτονται.

Ήταν ο Αυτοκράτορας Αδριανός (Emperor Hadrian) που έσωσε την Ιερουσαλήμ από την ταπεινή της κατάσταση όταν, το έτος 135, την επισκέφτηκε και διέταξε να την ξαναχτίσουν ως παγανιστική πόλη. Μετονομάστηκε σε Aelia Capitolina, και έτσι παρέμεινε για περίπου 150 χρόνια: ένα μικρό, ασήμαντο παγανιστικό τέλμα στο ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Αλλά αφού ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α (Constantine I) καθόρισε ότι ο Χριστιανισμός θα ήταν η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, διέταξε να αποκατασταθεί η Ιερουσαλήμ ως χριστιανική ιερή πόλη στις αρχές του 4ου αιώνα και έχτισε την εκκλησία του Παναγίου Τάφου στη θέση όπου η παράδοση λέει ότι ο Ιησούς σταυρώθηκε και θάφτηκε.

Η Ιερουσαλήμ παρέμεινε Χριστιανική για αιώνες, με προσκυνητές να ξεχύνονται από όλο τον Χριστιανικό κόσμο. Συνήθως απαγορευόταν στους Εβραίους να επισκέπτονται την πόλη, αν και στην επέτειο της καταστροφής του Δεύτερου Ναού (Second Temple) τους επετράπη να επισκεφτούν την πρώην τοποθεσία του στο Όρος του Ναού (Temple Mount), το οποίο οι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν ως σκουπιδότοπο.

Εν τω μεταξύ, στις ερήμους της Αραβίας, ένας βοσκός και έμπορος ονόματι Μωάμεθ (Mohammed) κήρυττε μια νέα θρησκεία βασισμένη στις χριστιανικές και εβραϊκές παραδόσεις. Αν και το Κοράνι (Koran) δεν αναφέρει συγκεκριμένα την Ιερουσαλήμ, η παράδοση λέει ότι ο Μωάμεθ πέταξε στην πλάτη ενός μυθικού πλάσματος που ονομαζόταν Al-Buraq – ένα φτερωτό άλογο με κεφάλι ανθρώπου – από τη Μέκκα στο Όρος του Ναού και από εκεί ανέβηκε στον ουρανό .

Μετά το θάνατο του προφήτη Μωάμεθ το έτος 632, οι οπαδοί του πραγματοποίησαν μια σειρά από κατακτήσεις που τελικά κάλυπταν μια περιοχή που περιελάμβανε την Ινδία στα ανατολικά και την Ισπανία στα δυτικά. Η Ιερουσαλήμ θα ήταν μια από τις πρώτες πόλεις που θα καταλάμβαναν.

Μέσα σε έξι χρόνια από το θάνατο του προφήτη, ο λαός της Ιερουσαλήμ συνθηκολόγησε με τον μουσουλμάνο χαλίφη Umar ibn al-Khattab, σε αντάλλαγμα μιας υπόσχεσης ότι θα τους επιτρεπόταν να συνεχίσουν τη λατρεία στην πόλη. Ένας από τους διαδόχους του Umar, ο Abd al-Malik ibn Marwan, έχτισε τον Θόλο του Βράχου ( Dome of the Rock) στο Όρος του Ναού της Ιερουσαλήμ το 691. Επιπλέον, αυτός και ο γιος του Al-Walid I έχτισαν το κοντινό τέμενος Al-Aqsa (Al-Aqsa Mosque).

Η δυναστεία τους –οι Ομαγιάδες (Umayyads) – παρέμεινε υπό τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ και της τεράστιας αραβικής αυτοκρατορίας μέχρι τον 11ο αιώνα, όταν κατακτήθηκε από μια νέα δυναστεία, τους Φατιμίδες (Fatimids). Ένας από τους ηγεμόνες τους ο χαλίφης Al-Hakim bi-Amr Allah, διέταξε να καταστραφούν όλες οι εκκλησίες της Ιερουσαλήμ το 1009 και καταδίωξε Χριστιανούς και Εβραίους πιστούς.

Αυτό ώθησε τη Χριστιανική Ευρώπη να κινητοποιήσει και να στείλει τους πολεμιστές της –τους Σταυροφόρους (Crusaders)– για να πάρουν τον έλεγχο της ιερής πόλης για άλλη μια φορά. Το 1099, κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και σκότωσαν σχεδόν όλους τους Εβραίους και μουσουλμάνους κατοίκους της. Στη συνέχεια, οι Σταυροφόροι καθιέρωσαν την πόλη ως πρωτεύουσα ενός Χριστιανικού Βασιλείου (Christian kingdom), του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ (Kingdom of Jerusalem). Οι Μουσουλμανικοί ιεροί χώροι (The Muslim holy sites) προσαρμόστηκαν για να εξυπηρετούν χριστιανικούς σκοπούς και η Εκκλησία του Παναγίου Τάφου (Church of the Holy Sepulchre) ξαναχτίστηκε.

Το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ δεν κράτησε πολύ: Το 1187, ο Saladin, ιδρυτής της μουσουλμανικής δυναστείας των Αγιουβιδών (Ayyubid), κατέκτησε εκ νέου την Ιερουσαλήμ, αν και ο ισλαμικός έλεγχος της πόλης θα ήταν σχετικά βραχύβιος. Το 1229, μια συνθήκη μεταξύ του Αγιουβίδη σουλτάνου Al-Malik Al-Kamil και του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Friedrich II επανέφερε τη Ναζαρέτ, τη Βηθλεέμ, μια παράκτια λωρίδα των Αγίων Τόπων και το μεγαλύτερο μέρος της Ιερουσαλήμ σε χριστιανικά χέρια. Το Όρος του Ναού (Temple Mount), ωστόσο, παρέμεινε υπό μουσουλμανικό έλεγχο.

Ούτε αυτή η συμφωνία κράτησε πολύ. Το 1244 Σουνίτες Μουσουλμάνοι Τούρκοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και την κατέστρεψαν σχεδόν ολοσχερώς. Ωστόσο, ο έλεγχός τους σε ό,τι απέμεινε από την πόλη ήταν βραχύβιος, καθώς το 1250, η Αίγυπτος –και μαζί της η Ιερουσαλήμ– καταλήφθηκε από τους Μαμελούκους (Mamluks).

Κάτω από την κυριαρχία των Μαμελούκων, η Ιερουσαλήμ γνώρισε μια ελαφρά αναγέννηση, καθώς πραγματοποιήθηκε κάποια σημαντική κατασκευή και τα προσκυνήματα από μουσουλμάνους, χριστιανούς και εβραίους πιστούς αναβίωσαν. Αυτή ήταν η κατάσταση μέχρι το 1516, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέκτησε ολόκληρη την περιοχή, τερμάτισε την κυριαρχία των Μαμελούκων και απέκτησε τον έλεγχο της πόλης.

Υπό την τουρκική κυριαρχία, η Ιερουσαλήμ άρχισε να οπισθοδρομεί και έγινε ένα μικρό τέλμα, χάνοντας το καθεστώς της ως πρωτεύουσας της επαρχίας και τη μαζική εισροή προσκυνητών της. Ωστόσο, χάρη στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή (Suleiman the Magnificent), τα τείχη της πόλης, που γκρεμίστηκαν κατά τον ταραχώδη 13ο αιώνα, ξαναχτίστηκαν. Επιπλέον, οι Οθωμανοί ήταν ανεκτικοί ηγεμόνες, επιτρέποντας στις τρεις θρησκείες να συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα μέσα στην πόλη.

Προς το τέλος της οθωμανικής εποχής, ένας αριθμός οικισμών άρχισαν να φυτρώνουν γύρω από τη μικροσκοπική και επεκτεινόμενη, περιτειχισμένη Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ.

Οι Οθωμανοί κυβέρνησαν την Ιερουσαλήμ σχεδόν αδιάλειπτα για 400 χρόνια, μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο στρατηγός Edmund Allenby κατέκτησε την Παλαιστίνη για λογαριασμό της Mandatory British government, μπαίνοντας στην Ιερουσαλήμ ως νικητής το 1917.

Οι Βρετανοί επανίδρυσαν την πόλη ως κύρια διοικητική πρωτεύουσα της περιοχής. Ωστόσο, το γεγονός ότι υποσχέθηκαν την Ιερουσαλήμ και την Παλαιστίνη τόσο στους Εβραίους όσο και στους Άραβες πυροδότησε εχθρότητα μεταξύ των δύο λαών που ζούσαν στη γη. Αυτή η εχθρότητα συνέχισε να αυξάνεται τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς μεγάλος αριθμός Εβραίων προσφύγων από την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ευρώπη άρχισαν να πλημμυρίζουν την Παλαιστίνη.

Όταν τελείωσε η βρετανική κυριαρχία στην Παλαιστίνη το 1948, ακολούθησε πόλεμος και η Ιερουσαλήμ χωρίστηκε στα δύο. Το ανατολικό μισό έγινε μέρος του Χασεμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας (Hashemite Kingdom of Jordan), ενώ το δυτικό μισό ήταν πρωτεύουσα του Εβραϊκού κράτους του Ισραήλ (Jewish State of Israel).

Αυτή η κατάσταση παρέμεινε μέχρι το 1967, όταν το Ισραήλ ξεκίνησε τον προληπτικό και ένδοξο Πόλεμο των Έξι Ημερών ( Six-Day War) κατά της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας, κατά τη διάρκεια του οποίου απέκτησε τον έλεγχο των Υψωμάτων του Γκολάν, της χερσονήσου του Σινά, της Δυτικής Όχθης και όλης της Ιερουσαλήμ.

Σήμερα, η Ιερουσαλήμ είναι ακμάζουσα και μεγαλύτερη από ποτέ και της αξίζει ένα ευοίωνο μέλλον.

Μερικοί άνθρωποι προτιμούν να πιστεύουν ότι το όνομά της σημαίνει «Πόλη της ειρήνης». Μακάρι να ανταποκριθεί σε αυτή την ονομασία μια μέρα.

Με ξεναγό τη Liat, (a girl from Jerusalem-photo), θα ξεκινούσαμε τη πορεία προς το Δυτικό Τείχος αφού πρώτα γευματίζαμε το φημισμένο Machneyuda restaurant και στη συνέχεια διασχίζαμε το πλήθος στην αγορά Mahane Yehuda, που έσφιζε από ζωή. H πορεία προς το Δυτικό Τείχος μοναδική εμπειρία ζωής. Φύγαμε από την Ιερουσαλήμ κλέβοντας τα ωραιότερα χρώματα που έχουμε δει σε ηλιοβασίλεμα.

Μη χάσετε τις Εικόνες και τα Video που ακολουθούν.