Τετάρτη 14 Απριλίου, 2021

16° 42΄ S 177° 34΄ E Sawa – i – Lau, Yasawa island group, Fiji

Σπάνια η μπουνάτσα στα νησιά Yasawa. Ο καιρός μας δίνει μοναδική ευκαιρία να πάμε ακόμα πιο βόρεια, να εξερευνήσουμε και να απολαύσουμε το ομώνυμο νησί. Ο Γιώργος επιστρέφει με το καγιάκ από το χωριό Nabukeru, πήγε να βρεί τον Sioni που γνωρίσαμε χθές για να μας δώσει φρούτα. Δυστυχώς αντί για παπάγιες ή μπανάνες πήρε μόνο δυο καρύδες, αλλά από το ολότελα κάτι είναι κι αυτό.. Ταξιδεύουμε πάνω από 3 εβδομάδες στα νησιά, φρούτα και λαχανικά μας έχουν σχεδόν τελειώσει.

Διασχίζουμε το πέρασμα Tamusua και παίρνουμε πορεία βόρεια. Πλέουμε παράλληλα με την ακτή. Σταδιακά η φύση αλλάζει, οι σκούροι απότομοι βράχοι χάνονται και το νησί απλώνεται σαν μια κυματιστή κορυφογραμμή από χαμηλούς λόφους σκεπασμένους με πράσινο γρασίδι, όμοιο βελούδο.

Στρίβουμε και πάμε προς τον νοτιότερο δυτικό κόλπο του νησιού. Με 2 -3 τακ πλησιάζουμε σε ένα σημείο που φαίνεται καθαρό από κοράλλια. Φουντάρουμε στα 8 μέτρα βάθος σε άμμο σε νερά διάφανα, γαλανά. Επιτέλους! Στα Φίτζι αγκυροβολούμε συνήθως στα 20 μέτρα βάθος. Και άντε να κολυμπήσεις σε τέτοιο βάθος

Ρίχνουμε δεύτερη άγκυρα για το swell και πάμε κολυμπώντας ως τον κοντινό ύφαλο. Είναι πολύ χαμηλή η παλλίρροια (low tide) αυτή την ώρα και είναι αδύνατο να πλησιάσουμε την ακτή. Κολυμπάμε ώρα πολλή, θαυμάζοντας τα κοράλλια και τα ψάρια.

Βραδιάζει. Το απογευματινό τραγούδι των πουλιών σταματά, μόνο ο βόμβος του ωκεανού ακούγεται. Η ησυχία διακόπτεται κάθε λίγο από έναν παφλασμό. Πλάφ!!

-” Κάτι πολύ μεγάλο πήδηξε τώρα!”, λέει ο Γιώργος γελώντας.

Παίρνω το ηλιακό φως, πάω στην πρύμνη και φωτίζω το νερό. Το θέαμα είναι απίστευτο, έχει μαζευτεί το νηπιαγωγείο της θάλασσας: αμέτρητα μικροσκοπικά μπλε ψάρια, δυο μωρά ψάρια τρομπέτα και ένα μωρό θαλάσσιο φίδι με άσπρες & μαύρες ρίγες, που κολυμπούν και χοροπηδούν μαγνητισμένα. Σβήνω το φως. Για λίγα δευτερόλεπτα ο φωσφορισμός του πλαγκτόν κάνει την θάλασσα να μοιάζει με τον αποψινό, έναστρο ουρανό.

Πέφτουμε για ύπνο στις 9μμ, ακριβώς στην ώρα του sailor’s midnight, επιτέλους νωρίς.

Πέμπτη 15, Απριλίου 2021

16°48’S 177°28 E – Navatutobe point

05:00 Σηκώνομαι από το κρεββάτι ξεκούραστη, χορτασμένη από ύπνο. Ανοίγω τα πορτάκια του cockpit για να βγώ έξω και μένω έκθαμβη: ακριβως μπροστά μου αντικρίζω τον Σταυρό του Νότου και τα δυο άστρα του (pointers) – όλα υπέρλαμπρα πάνω στον μαύρο, ολοκάθαρο ουρανό! Ετοιμάζω καφέ ελληνικό και βγαίνω έξω. Λεπτό το λεπτό, ο ορίζοντας γεμίζει χρώματα και φως. Εδώ κι εκεί ψάρια πηδούν έξω από το νερό. Ζωή παντού.

07:00 Τώρα που η παλίρροια είναι στο πιο υψηλό σημείο, θα προσπαθήσουμε να περάσουμε πάνω από τα ρηχά του υφάλου, για να βγούμε έξω στην παραλία. Ανεβαίνουμε στο καγιάκ και το Sup και φεύγουμε

Η στάθμη έχει ανέβει και περνάμε άνετα. Πλέουμε πάνω από τα κοράλλια. Κάτω από την σανίδα φαίνεται ολοκάθαρα ένας υγιής και ολοζώντανος ύφαλος.

Φτάνουμε στην ακτή και περπατάμε στην λευκή, απάτητη άμμο. Είμαστε μόνοι, εμείς το νησί και ο ανοιχτός ωκεανός. Πέρα από τον ορίζοντα βρίσκονται τα νησιά Vanuatu, ο επόμενος προορισμός μας πριν να έρθει η πανδημία, πριν αλλάξει η ζωή όλων μας. Λαχταράμε την στιγμή που τα σύνορα θα ανοίξουν, που θα ανοίξουμε πανιά για τον επόμενο μακρινό ωκεάνειο διάπλου. Ως τότε είμαστε εδώ και η αίσθηση είναι μοναδική.

΄Ένα ανεπαίσθητο κύμα φέρνει ένα κομμάτι από κοράλλι δίπλα στο πόδι μου. Περπατάμε στην ακροθαλασσιά που είναι διάσπαρτη από όμορφα κοχύλια

Δυστυχώς κι εδώ, σε αυτή την ονειρεμένη παραλία, η ομορφιά πληγώνεται από σκουπίδια ένα σωρό.

Περνάμε ώρα μαζεύοντας μπουκάλια, σαγιονάρες, καπάκια και μικρά κομματάκια πλαστικού, το πιο επικίνδυνο για τα θαλάσσια πλάσματα. Επιστρέφουμε στο Φιλίζι με το καγιάκ φορτωμένο όσο δεν πάει, κουρασμένοι μα και πολύ ικανοποιημένοι

Τρώμε πολύ νόστιμο πρωινό, νόστιμο ψωμί που έφτιαξε ο Γώργος με ταχίνι και μέλι. Μετά ανοίγω το laptop για να συνεχίσω με τους ελληνικούς υπότιτλους για την τελευταία ταινία μας Lockdown in Paradise Fiji. Μεγάλος μπελάς η δουλειά γιατί το ιντερνέτ δεν είναι αρκετά δυνατό – αν και είμαι ευγνώμων που υπάρχει ίντερνετ εδώ στην ερημιά.

12:00 -«Ξεκινάμε προετοιμασία απόπλου», λέει ο Γιώργος.

Σηκώνομαι απρόθυμα, ζαλισμένη μετά από δυο ώρες στην οθόνη. Ανεβάζουμε τις σανίδες, την άγκυρα και ξεκινάμε. Η πρόγνωση του καιρού λέει ότι ο βορειο – ανατολικός άνεμος θα δυναμώσει από απόψε το βράδυ. Εδώ δεν είμαστε καλά προστατευμένοι. Προορισμός μας είναι το πιο βόρειο σημείο του νησιού Yasawa, στο χωριό Yasawa -i- Rara, το δυτικότερο χωριό σε ολόκληρη τη χώρα, το πιο μακρινό του δυτικού τομέα που έχουμε επισκεφτεί.

Ανοίγουμε πανιά και κάνουμε motor sailing γιατί ο άνεμος δεν είναι αρκετός. Ο Γιώργος ρίχνει και συρτή με το καλάμι. Εγώ ανταλλάσσω μηνύματα με την Σωφρονία ή Adi Lavinia κατά κόσμον, την ντόπια, χριστιανή, ορθόδοξη γυναίκα που έχει πάει στην Ελλάδα και μιλά και λίγα Ελληνικά, και που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίσαμε την πρώτη ημέρα που φτάσαμε στα Φίτζι – πόσο τρελλό είναι όλο αυτό? Ο πατέρας της είναι ο αρχηγός του χωριού που θα επισκεφτούμε. Η Σωφρονία, γράφει να μην τους προσφέρουμε kava γιατί δεν πίνουν, καλύτερα ένα ψάρι ή κάτι άλλο. Την ώρα που διαβάζω το μήνυμα στον Γιώργο ακούγεται ο ήχος από την καστάνια του καλαμιού. Κρρρρρ

-«Ψάρι!», λέει και αμέσως αφήνει λάσκα λίγα μέτρα πετονιά, για να μην κοπεί και το χάσουμε.

Σβήνω την μηχανή, μαζεύω την genoa και παίρνω πορεία πολύ σφιχτά όρτσα (κόντρα στον άνεμο) για να κόψουμε ταχύτητα. Ο Γιώργος ανεβάζει το ψάρι, είναι περίπου 2 kg και μοιάζει με τόνο. Τυχερός ο αρχηγός, έρχεται το ψάρι του!

14:00 Παίρνουμε ξανά πορεία με πανιά και μηχανή. Ζεσταίνω φαγητό από χθες και καθόμαστε να φάμε. Στην δεύτερη μπουκιά, νομίζω ότι ακούω μαζί με τον βόμβο της μηχανής, έναν ήχο σαν νερό που τρέχει. Όταν τον ακούω ξανά, το λέω στον Γιώργο και κοιτάζω στο πλάι: τρέχει νερό από την εξαγωγή της σεντίνας! Συναγερμός!

Ο καπετάνιος μου είναι ήδη κάτω και σηκώνει τα πανιόλα (ξύλινα καλύματα του πατώματος). Οι σεντίνες μας είναι γεμάτες νερό. Το δοκιμάζει κι είναι αλμυρό.

-«Μπάζουμε θάλασσα!», λέει. Ελέγχει τις βάνες που ευτυχώς φαίνονται εντάξει

-«Σβήσε την μηχανή!»

Ψάχνουμε με φρενήρη ρυθμό τα πάντα ώσπου βρίσκουμε την αιτία: όταν λειτουργεί η μηχανή του σκάφους ένα σωληνάκι που φτάνει δίπλα στον άξονα, ρίχνει νερό σαν ανοιχτή βρύση. Σβήνουμε και σταματά να τρέχει. Το ακολουθούμε και βρίσκουμε πως φεύγει από την αντί – σιφονική βαλβίδα της εξάτμισης της μηχανής Yanmar.

Απέχουμε περίπου 3 ναυτικά μίλια από το χωριό και η πορεία είναι καθαρή από κινδύνους. Πλέουμε αργά με τα πανιά και συγχρόνως μαζεύουμε τα νερά. Μετά από μια ώρα φτάνουμε.

Μαζεύουμε την genoa και μόνο με την μαΐστρα φτάνουμε σε ένα σημείο κατάλληλο για αγκυροβολία, στα 6 μ σε άμμο. Μαζεύουμε το πανί και ρίχνουμε άγκυρα λασκάροντας το βιτζιρέλλο του εργάτη, χωρίς να ανάψουμε την μηχανή του σκάφους. Το μέρος είναι υπέροχο, μα είμαστε πολύ κουρασμένοι για να βγούμε έξω, απόψε.

18:00 Τρώμε το μεσημεριανό για δείπνο. Ο Γιώργος τηλεφωνεί στον Στέφανο τον μηχανικό της Yanmar στο Καλαμάκι που μας δίνει οδηγίες και μας καθησυχάζει. Καλό είναι σύντομα να αλλάξουμε την αντι – σιφoνική βαλβίδα με μια καινούργια. Είναι άλλωστε ήδη 20 ετών, όσο το Φιλίζι!

Κοιμόμαστε στις 8μμ, ξεροί.

 

Παρασκευή 16 Απριλίου, 2021

16 ° 42’S. 177°34’E. Yasawa – i – Rara village, Yasawa island

06:00 Ξημερώνει μια καθαρή, υπέροχη μέρα. Ο ήλιος ανατέλλει πίσω από τους χαμηλούς λόφους του νησιού, λόφους χωρίς δένδρα, σκεπασμένους με πράσινο χορτάρι που θα θύμιζαν τοπίο Ελβετίας, αν δεν ήταν τα φοινικόδεντρα κι η λευκή αμμουδιά, πιο κάτω στην ακτή. Η θάλασσα ρυτιδιάζει και σκουραίνει. Ο άνεμος που περιμέναμε άρχισε.

11:00 Γεμίζουμε την αδιάβροχη τσάντα με προσφορές για το χωριό και την οικογένεια της Σωφρονίας, το ψάρι, αλεύρι, νούντλς, ζάχαρη, γυάλινους βόλους, μια μπάλα, πολλά γλειφιτζούρια. Βγαίνουμε έξω με το kayak και το SUP.

Στην ακτή, μας υποδέχονται δυο γυναίκες και 3 – 4 μικρά παιδιά. Δίνουμε γλειφιτζούρια και την μπάλα στα μικρά κι αυτά χοροπηδάνε από την χαρά τους.

Ακολουθώντας τις οδηγίες φτάνουμε στο σπίτι «με την κόκκινη στέγη». Το σπίτι είναι πολύ μεγάλο και μοιάζει να είναι χτισμένο από μπετόν – κάτι πολύ σπάνιο. Εμφανώς είναι σπίτι αρχηγού.

-“Lako mai!”, έλα εδώ, μας φωνάζει μια γυναίκα, είναι η μητέρα της φίλης μας. Μας υποδέχεται εγκάρδια, έξω από την κουζίνα του σπιτιού της. Η κουζίνα στα χωριά των Φίτζι βρίσκεται πάντα σε ξεχωριστό οίκημα, έξω αλλά κοντά στο κυρίως σπίτι.

Η μητέρα Leweni είναι μαζί με μια εξαδέλφη, μερικά παιδιά περίπου δέκα ετών και τον εγγονό της Μελέτιο (!), τον μεγάλο γιο της Σωφρονίας, που βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος στo νησί της Ρόδου, στην Ελλάδα! Τρελλά ακούγονται όλα αυτά, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι οι πιο πολλοί σε αυτά τα νησιά δεν έχουν πάει ουτε καν στην πρωτεύουσα της χώρας τους.

Καθόμαστε στη σκιά ενός μεγάλου δέντρου, σε μια ξύλινη εξέδρα που χρησιμεύει σαν χώρος φαγητού, συγκέντρωσης και ξεκούρασης. Έρχεται μια γυναίκα ακόμα, εξαδέρφη κι αυτή.

Στην περιοχή αυτή του χωριού όλοι είναι συγγενείς, εδώ είναι η «γη της οικογένειας», της φατρίας τους. Κουβεντιάζουμε. Η Leweni και οι εξαδέρφες μας μαθαίνουν φράσεις στην γλώσσα τους.«iko lako mai Kirisi = εσύ έρχεσαι από την Ελλάδα» Αu lako mai Kirisi = Έρχομαι από την Ελλάδα «Au na yacaqu ko Katerina = Εγώ ονομάζομαι Κατερίνα»

Ώστε Κιρίσι λένε εδώ την Ελλάδα. Κι εμείς την χώρα τους την λέμε Φίτζι, ενώ οι ίδιοι την ονομάζουν Βίτι (Viti), από όπου και το όνομα του νησιού Viti Levu, που σημαίνει μεγάλο Φίτζι. Δίνουμε στα αγόρια γλειφιτζούρια λέγοντας τους όπως πάντα «να μην πετάξετε το πλαστικό κάτω αλλά στα σκουπίδια», αν και φοβάμαι ότι αυτό ακριβώς θα κάνουν. Δίνουμε τους γυάλινους βόλους στον Μελέτιο κι αυτός μοιράζει τους βόλους στους φίλους του, παίρνουν από 8 ο καθένας. Πόσο υπέροχο που τα παιδιά αυτής της χώρας μοιράζονται τα πάντα μεταξύ τους.

Τέσσερα από τα αγόρια, οι Μελέτιος, Kitoa, Nepori & Imosi, μας συνοδεύουν για να μας δείξουν το χωριό. Το έδαφος είναι σκεπασμένο με παχύ χορτάρι, τόσο παχύ που το περπάτημα είναι κουραστικό. Στέκομαι για να βγάλω ένα μικρό αγκάθι (piko – piko), που κόλλησε στην σαγιονάρα μου

-«Ελάτε από τον δρόμο», λένε τα παιδιά. «Δρόμος» είναι ένα μονοπάτι πατημένο στο γρασίδι . Κάνει φοβερή ζέστη και ο ήλιος καίει τα πρόσωπα μας αφού καπέλο απαγορεύετιαι να φοράει κανείς μέσα στα χωριά. Το έθιμο των Φίτζι δεν επιτρέπει καπέλο ή άλλο σκέπασμα του κεφαλιού θεωρείται προσβολή προς τον αρχηγό!

Τα αγόρια μας δείχνουν τα αξιοθέατα του χωριού, τα ερείπια του μνημείου των πεσόντων (?!), μια εκκλησία που καταστράφηκε ολοσχερώς από τον κυκλώνα Yasa, τον Δεκέμβριο 2020, τις κατσίκες, την σπηλιά με τα γουρούνια δίπλα στην θάλασσα και φυσικά Την Παραλία, ίσως την ομορφότερη που έχουμε δει σε ολόκληρη τη χώρα.

Καθόμαστε κάτω από τα φοινικόδεντρα της ακτής, να μας συνεφέρει η δροσιά από την σκιά των δέντρων και ο άνεμος του ωκεανού. Κουβεντιάζουμε. Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο στο άλλο χωριό, λένε ότι κάνουν δυο ώρες να φτάσουν και δυο για να γυρίσουν, με βάρκα και με τα πόδια.

Ήταν εδώ στον κυκλώνα Yasa και φοβήθηκαν πάρα πολύ. Η καταιγίδα διήρκεσε μια ολόκληρη μέρα και όλοι βρήκαν καταφύγιο στο σπίτι του αρχηγού. Δεν θυμούνται ξανά τόσο δυνατό κυκλώνα, λένε, κι εγώ σκέφτομαι τι φρίκη έζησαν κι ευτυχώς που ο Yasa πέρασε πολλά μίλια μακριά από εδώ γιατί τόσα νησιά σαν το Yadua που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα ισοπεδώθηκαν εντελώς. Και ευτυχώς που δεν ήρθε στην Vuda marina, όπως ήταν η αρχική πρόβλεψη και γλυτώσαμε κι εμείς από την απόλυτη καταστροφή.

Ένα κύμα σπάζει με δύναμη, το χρώμα της θάλασσας έντονο τυρκουάζ και η ομορφιά μου κόβει πραγματικά την ανάσα. Περπατάω για λίγο στην λευκή άμμο, δίπλα στους μεγάλους μαύρους βράχους. Μαζεύω δυο φανταστικά κοχύλια, υπάρχουν τόσα πολλά. Μα κι εδώ δυστυχώς, πολλά τα σκουπίδια, κυρίως σακούλες από γαριδάκια και τσιπς και κουρέλια. Κρατιέμαι να μην αρχίσω να καθαρίζω. Εδώ είναι χωριό.

Συνεχίζουμε τη βόλτα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα μας φωνάζει από το σπίτι της. Πάμε κοντά της και κουβεντιάζουμε. Κάτω στο πάτωμα του σπιτιού είναι μια μεγάλη στοίβα από ξερά φύλλα.

-«Είναι φύλλα πάντανους. Πλέκω χαλιά (floor mat) με αυτά και τα πουλάω στη χώρα¨, εξηγεί. Τα χειροποίητα πλεκτά χαλιά από pandanus ονομάζονται ίμμπε (ibe) και τα στρώνουν όλοι στα πατώματα των σπιτιών τους ή όπου αλλού κάθονται ή ξεκουράζονται. Στην γωνιά είναι ένα ωραίο καλάθι. Θα μας ήταν χρήσιμο για να βάζουμε φρούτα. Είναι φτιαγμένο από φύλλα κοκκοφοίνικα όπως όλα τα καλάθια και οι βεντάλιες, εξηγεί η γυναίκα και μας το πουλά με χαρά για δέκα δολάρια του Φίτζι.

Ο Μελέτιος μας οδηγεί λίγο πιο πέρα σε ένα σπίτι

-«Εδώ μένει η αδερφή – ξαδέρφη (δηλαδή πρώτη εξαδέρφη) της μαμάς μου κι έχει μωρό!», λέει ο μικρός.

Η όμορφη νέα γυναίκα ονομάζεται Sera και μας προσκαλεί στο σπίτι. Το μωρό είναι ένα κοριτσάκι τριών μηνών που ονομάζεται Sulu, όμως «όλοι την φωνάζουν Lady». Η μικρή Sulu με κοιτάζει για λίγο απορημένα και μετά χαμογελά. Είμαι η πρώτη λευκή γυναίκα που βλέπει, κι ευτυχώς δεν με φοβήθηκε όπως το άλλο μωρό στο χωριό Yalobi (Wayaisland) που μόλις με έβλεπε, άρχιζε να κλαίει γοερά. Τα παιδιά δείχνουν να αγαπούν πολύ το μωρό και την Sera.

Μας λέει ότι δουλεύει εθελοντικά σαν νηπιαγωγός του χωριού, με αμοιβή τις όποιες δωρεές από τους κατοίκους. Το σπίτι της είναι μικρό, καθαρό και χαρούμενο. Ο άνδρας έχει πάει μαζί με τον γιο τους σε άλλο νησί για αγώνες ράγκμπι. Η Σέρα μας εξηγεί τα έθιμα, παλιά έμενε κοντά στο σπίτι του αρχηγού μα όταν παντρεύτηκε, ήρθαν με τον άνδρα της να μείνουν εδώ, σε αυτή την περιοχή του χωριού, που είναι γη της δικής του οικογένειας. Η μικρή Σούλου σιγοκλαίει. Η Σέρα της δίνει το στήθος της και το μωρό αρχίζει να θηλάζει.

Ο Γιώργος περιεργάζεται το σύστημα ηλιακής φόρτισης με την AGM μπαταρία – σύστημα που έχει εγκαταστήσει το κράτος στα σπίτια των μακρινών νησιών.

-«Δυστυχώς έχει χαλάσει. Εδώ και έναν μήνα, μόλις σκοτεινιάζει δεν έχουμε φως», λέει η Σέρα. Έχουμε ασχοληθεί πολύ με το θέμα της ενέργειας, τους τελευταίους μήνες. Ανανεώσαμε όλο το σύστημα ηλιακών στο Φιλίζι που είχε. Ο Γιώργος ψάχνει μήπως βρει κάποιο εμφανές πρόβλημα κι ανοίγει το κουτί.

-«Η μπαταρία είναι πολύ ζεστή. Καλύτερα να κατεβάσουμε τους διακόπτες για να σβήσει», λέει. Η Σέρα συμφωνεί. Είναι επικίνδυνο να ζεσταίνεται η μπαταρία. Βγάζουμε φωτογραφία το σύστημα έτσι ώστε όταν επιστρέψουμε στην μαρίνα να το συζητήσουμε με τον ειδήμονα Heinze (sy Nok). Αν και το πιθανότερο είναι ότι η μπαταρία έχει χαλάσει.

Σκεφτόμαστε πόσο δύσκολα θα είναι κάθε βράδυ στο σκοτάδι με ένα μωρό, αποφασίζουμε να της χαρίσουμε ένα από τα ηλιακά μας φώτα

-«Θα σου το φέρουμε σήμερα το απόγευμα». Τα μάτια της γυαλίζουν. Χαμογελά, μας ευχαριστεί και μετά κάτι λέει στα παιδιά που αμέσως φεύγουν. Κάνει πολλή ζέστη, βγαίνουμε έξω και καθόμαστε κάτω από την δροσερή σκιά των δέντρων και την αύρα της θάλασσας που λάμπει κάτω από το φως του ήλιου. Τα παιδιά επιστρέφουν κρατώντας καρύδες ωραία καθαρισμένες για να τις πιούμε και για να πάρουμε μαζί μας.

-«Πάρτε και μια κολοκύθα κι ένα γιαμ! Το χωράφι μας είναι γεμάτο!

Στο μεταξύ έχουν μαζευτεί γύρω ένα σωρό παιδιά. Ξεκινάμε να πάμε στο σπίτι της Leweni και τα παιδιά μας ακολουθούν, ομάδα ολόκληρη. Αρχίζω να τραγουδάω, έναν φιτζιανό ύμνο που μας αρέσει πολύ νε τα ελάχιστα φιτζιανά μου Δόλα δόλα ντινντί (Colacola didi). Τα παιδιά αρχίζουν να τραγουδούν όλα μαζί. Φτάνουμε στο σπίτι και μας λένε ακόμη 3-4 τραγούδια, γελώντας και κάνοντας αστεία.

Θα συνέχιζαν αλλά η Leweni λέει οτι ο άνδρας γύρισε από την συνάντηση των αρχηγών στο διπλανό νησί και περιμένει να μας γνωρίσει

Έτσι συναντιόμαστε με τον αρχηγός Raju Asa Eli.

17:00 Φοράμε μαγιώ, παίρνουμε μάσκες και βατραχοπέδιλα κι ανεβαίνουμε στις σανίδες. Τα όμορφα καλαμάρια που έχουν μαζευτεί γύρω από το Φιλίζι – συνηθισμένο θέαμα – τρομάζουν και το νερό γεμίζει μελάνι! Κωπηλατούμε ως την ακτή πέρα από το χωριό, εκεί που είναι μια προβλήτα. Μας είπαν ότι εκεί θα δούμε ωραία κοράλλια. Ο αέρας έχει πέσει, ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει και η κωπηλασία είναι απολαυστική.

Πάμε στην προβλήτα για να δέσουμε τις σανίδες κι αμέσως τα δεκάδες μαύρα καβούρια που είναι πάνω στα σκαλιά, τρέχουν για να κρυφτούν.

-«Τεράστια προβλήτα. Και πολύ γερή κατασκευή από ανοξείδωτο και μπετόν. Φαίνεται θα ερχόταν το κρουαζιερόπλοιο εδώ»

-«Φαντάσου πόσο γερή που άντεξε τον κυκλώνα!”

Κολυμπάμε στα ρηχά του υφάλου. Πολλά από τα κοράλλια έχουν γίνει κομμάτια. Αμέτρητα ψάρια κολυμπούν γύρω, ανάμεσα τους κι ένα που δεν το έχουμε ξαναδεί. Αργότερα, βρίσκουμε στο ειδικό βιβλίο μας ότι ονομάζεται black lipbutterflyfish (ψάρι πεταλούδα).

Ένας καρχαρίας με λευκή άκρη στο πτερύγιο (white- tip shark) κολυμπά λίγο πιο πέρα. Πλησιάζει, μας περιεργάζεται για λίγο και απομακρύνεται ξανά. Κολυμπάμε πίσω, ας μην προκαλούμε την τύχη μας. Ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει οπότε αρχίζει το «shark hour».

 

Σάββατο 17 Απριλίου, 2021

09:00 Βγαίνουμε στην παραλία κωπηλατώντας, ο αρχηγός και η γυναίκα του μας έχουν καλέσει για πρωινό. Τρώμε όλοι μαζί καθισμένοι στην ξύλινη εξέδρα κάτω από το δένδρο.

Το πρωινό είναι ρότι (ινδική πίτα από αλεύρι που μοιάζει με κρέπα) μαζί με φρέσκο γάλα καρύδας. Πίνουμε τσάι από φύλλο λεμονιάς, που μας αρέσει πάρα πολύ.

Τους ρωτάμε για την προβλήτα.

-«Το κρουαζιερόπλοιο ερχόταν συχνά και οι επιβάτες δυσκολεύονταν να βγουν στην ακτή. Όμως, κάναμε αίτημα στην κυβέρνηση και μας την έφτιαξε» απαντά ο Ράτου με καμάρι.

-«Και γιατί την φτιάξατε τόσο μακριά?»

-«Η προβλήτα ήταν ακριβώς εδώ, μπροστά στο χωριό. Τα κύματα του κυκλώνα την πήγαν εκεί κάτω», απαντά κι εμείς μένουμε με το στόμα ανοιχτό!

Ο Ράτου αγαπάει πολύ το ψάρεμα και του φέραμε δώρο ένα ωραίο δόλωμα για την συρτή του. Στην Leweni χαρίσαμε γυαλιά διαβάσματος που δεν είχε και αρωματικό σαπούνι για τα χέρια. Δίνουμε στον Μελέτιο ακόμη ένα πακέτο βόλους για να μοιράσει και στα υπόλοιπα παιδιά που δεν πήραν χθες. Τους αποχαιρετούμε . Σήμερα πρέπει να φύγουμε, ο άνεμος βοηθά για να πάμε νότια. Έχω ένα ραντεβού με γιατρό στην Lautoka την Τρίτη και είμαι ανήσυχη.

Βρίσκουμε την Σέρα καθισμένη πάνω σε μια εξέδρα μαζί με τους δικούς της, κοντά στο σπίτι της. Δίνουμε τις μπαταρίες που μας ζήτησε και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια. Στις γυναίκες μοιράζουμε τα υπόλοιπα αρωματικά σαπούνια- τί χαρά! – και φεύγουμε για το Φιλίζι με ένα υπέροχο, μεγάλο κοχύλι ναυτίλο!

Αποπλέουμε βάζοντας μηχανή ελάχιστη, τόσο όσο για να σηκώσουμε την άγκυρα με τον εργάτη (windlass). Ο άνεμος έπεσε ξανά και πλέουμε πολύ αργά. Τρεις ώρες αργότερα φτάνουμε στον νότιο κόλπο και ρίχνουμε άγκυρα. Θα μείνουμε εδώ, αύριο νωρίς το πρωί θα πάμε ως την Waya και την Δευτέρα θα κάνουμε το πέρασμα ως στην Vuda marina.

Κολυμπάμε στον ύφαλο, είναι πραγματικά υπέροχα εδώ. Εντοπίζουμε ένα όμορφο κοχύλι giant clam. Ψάχνουμε γύρω μήπως βρούμε ακόμη ένα για να τα φέρουμε κοντά, έχουμε μάθει ότι πρέπει να είναι δίπλα δίπλα τα κοχύλια για να μπορέσουν να αναπαραχθούν.

Δεν καταφέρνουμε να βρούμε δεύτερο κοχύλι όμως εντοπίζουμε δυο ψάρια, semicircle angelfish το ένα έφηβο και το άλλο ενήλικο. Πανέμορφα! Και το σπουδαίο είναι ότι είναι περίεργα να μας γνωρίσουν όσο κι εμείς αυτά. Οπότε, στέκονται για να τα φωτογραφήσουμε!

19:00 Μιλάω με τον γιατρό μου στην Αθήνα και με καθησυχάζει. Άδικα φοβήθηκα, λέει. Παίρνω ανάσα βαθιά. Στα δυτικά τα σύννεφα μοιάζουν σαν να πήραν φωτιά. Στα ανατολικά, πίσω από την κορυφογραμμή του νησιού, ο ολοκάθαρος ουρανός φωτίζεται κάθε λίγο από αστραπές.

Δεν λέμε «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται» ? Ψάχνουμε στο ίντερνετ – έχουμε σήμα 3G εδώ – και βρίσκουμε την απάντηση. Λεπτά σχεδόν διάφανα νέφη που βρίσκονται σε υψηλά στρώματα της ατμόσφαιρας και ονομάζονται θυσσανοστρώματα (cirrostratus), μπορούν να μεταφέρουν το φως μιας αστραπής ακόμη και 50 μίλια μακριά. Καταπληκτικό!

20:00 Σβήνουμε όλα τα φώτα, μαζεύουμε το bimini (τέντα). Το φως των άστρων είναι απίστευτα δυνατό. Ο αστερισμός Ωρίων μεσουρανεί. Δίπλα του το μικρούλι, νέο φεγγάρι ζωγραφίζει ένα ποτάμι ασημί πάνω στην θάλασσα. Αποφασίζουμε να μην επιστρέψουμε στην μαρίνα ακόμη, ο καιρός είναι τέλειος και τα νησιά Yasawa μας έχουν γοητεύσει. Παίζω την κιθάρα μου και τραγουδάω. Ο λατρεμένος μοναδικός μου ακροατής απολαμβάνει και χειροκροτεί.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2021

16°48’S 177°28 E- Navatutobe point

05:30 Ακόμη ένα ξύπνημα σε αυτό το μαγικό νησί. Ετοιμάζω δυο φλυτζάνια καφέ.

Ο Γιώργος βγαίνει στο cockpit.

-«Υπάρχουν άσχημα νέα. Βρέθηκε κρούσμα Covid19, μια γυναίκα που φαίνεται να είχε συμπτώματα για μέρες αλλά κυκλοφορούσε και είχε επαφές με πολύ κόσμο.

Επιβλήθηκε 24 ώρες απαγόρευση κυκλοφορίας. Όλη η περιοχή γύρω από την Vuda μαρίνα, Lautoka και Nadi πάνε για Lockdown.

Ακούω τα νέα κι ανατριχιάζω.

Απίστευτο! Πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση πανηγύριζε επειδή πέρασαν 362 ημέρες χωρίς νέο κρούσμα στην χώρα.

Και τώρα υπάρχει super spreader!

Αν είχαμε γυρίσει θα ήμασταν αποκλεισμένοι στο λιμάνι. Pρέπει να βρούμε τρόφιμα, προμήθειες και να μείνουμε στα Yasawa

 

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020

17°40’S 177°23’E – Vuda Marina, Viti Levu island, Fiji

10:30 – «Joe push!», φωνάζει ο Γιώργος. Ο Joe, ο Φιτζιανός staff manager της Vuda Marina, δίνει μια δυνατή σπρωξιά στην πρύμνη του Φιλίζι, βοηθώντας να απομακρυνθούμε από την προβλήτα των καυσίμων.

-«Vinaka! Sota tale!», (ευχαριστούμε, στο επανιδείν)

Διασχίζουμε το στενό κανάλι προς την έξοδο του λιμανιού και βγαίνουμε στα ανοιχτά με πορεία προς τα νησιά, γενικά και αόριστα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Εργαστήκαμε σκληρά από τις 19 Οκτωβρίου που βγάλαμε το σκάφος έξω από το νερό, για την επισκευή του καταστρώματος και την τελευταία εβδομάδα, κάναμε υπερπροσπάθεια. Τώρα, ήρθε η ώρα της ανταμοιβής, θα εξερευνήσουμε τα παραδεισένια νησιά Yasawa με το Φιλίζι ανανεωμένο, όμορφο και καθαρό.

Τα Yasawa είναι μια ομάδα από είκοσι μικρά παραδεισένια, ηφαιστιογενή νησιά, που απλώνονται σε σχήμα τόξου στην δυτική πλευρά του Viti Levu, του κεντρικού μεγάλου νησιού των Φίτζι. Καθώς βρίσκονται σε απόσταση από 25 έως 60 ναυτικά μίλια από την βάση μας στην Vuda Marina, είναι ένας ασφαλής προορισμός ακόμη και τώρα που έχει έρθει η εποχή των κυκλώνων.

Το μετεωρολογικό δελτίο προβλέπει μια εβδομάδα με ήπιους ανέμους, ένα μικρό καλοκαιράκι, όπως λέει ο Γιώργος χαριτολογώντας. Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την προηγούμενη επίσκεψη μας στα Yasawa, τον Οκτώβριο του 2019 (ταινία Sailing to Fiji – Part 2, 13:25’).

Παίρνουμε πορεία προς το νησί Waya, στα 25 ΝΜ απόσταση. Πλέουμε ξυλάρμενοι με τη μηχανή σε απόλυτη μπουνάτσα. Κύματα ανεπαίσθητα στεφανώνουν με λευκό αφρό τους ύφαλους που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η ναυσιπλοΐα στα Φίτζι θέλει μεγάλη προσοχή.

12:00 Η θάλασσα γεμίζει παφλασμούς, το νερό βράζει. Ένα κοπάδι ψάρια walu κυνηγούν ένα άλλο κοπάδι ψαράκια. Στο τρομερό τσιμπούσι εφορμά κι ένα θαλασσοπούλι, ένας red footed booby, μπούφος με γαλάζιο ράμφος και κόκκινα πόδια. Η μάχη της επιβίωσης συνεχίζεται μέσα σε αφρούς και χτυπήματα, ώσπου τα γαλάζια, επιδέξια walu κατασπαράσσουν τα ασημένια ψαράκια κι όλα τελειώνουν.

Παρακολουθώ την φοβερή δράση από την πλώρη απολαμβάνοντας το καινούργιο μας κατάστρωμα. Βαμμένο με χρώμα International Perfection μαζί με πούδρα Intergrip έχει ωραία αίσθηση, δεν γλιστράει και επειδή είναι άσπρο, μένει δροσερό ακόμα όταν ο ήλιος καίει. Το παλιό, ταλαιπωρημένο teak deck, οι 1300 (!!!) βίδες του που εξείχαν, το μαύρο λάστιχο (caulking) που έλιωνε κάτω από τον ήλιο, είναι πια μια δυσάρεστη ανάμνηση.

17° 19’ S 117° 88’ E Waya, Yasawa island group

15:45 Ρίχνουμε άγκυρα σε άμμο στα 5 μέτρα βάθος, στο αγκυροβόλιο ανάμεσα στο Waisewa και το μεγαλύτερο Waya, δυο νησιά που τα ενώνει μια στενή λωρίδα άμμου. Φοράμε τις μάσκες μας και βουτάμε στην θάλασσα.

Η θερμοκρασία του νερού είναι όνειρο, 27°C. Από το μικρό νησί ακούγονται παιδικές φωνές, γέλια και σφυρίγματα. Κάποιος φωνάζει μα ο άνεμος παίρνει τα λόγια. Μένουμε μέσα στη θάλασσα ώρα πολλή, δεν την χορταίνουμε. Μικροσκοπικά κομμάτια ηφαιστειακής ελαφρόπετρας (pumice) επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού, ίσως έγινε υποθαλάσσια έκρηξη ηφαιστείου, όπως πέρυσι τον Αύγουστο.

Ο ήλιος κάνει θεαματική βουτιά στον ωκεανό. Σκοτεινιάζει. Ένας άνδρας πλησιάζει κωπηλατώντας. Στην πλώρη του καγιάκ του έχει τρεις ώριμες παπάγιες.

-«Σας φώναζε η γιαγιά μου να έρθετε για να σας δώσουμε φρούτα», λέει

-«Vinaka vakalevu”, (ευχαριστώ πολύ). Του δίνουμε δυο οικογενειακές συσκευασίες με στιγμιαία noodles, αγαπημένη λιχουδιά για τους ντόπιους.

Το φεγγάρι ανατέλλει πίσω από σύννεφα. Είναι πανσέληνος απόψε. Ετοιμάζω σαλάτα με δροσερό μαρούλι, καρότο, σπιτική μαγιονέζα και θεϊκό αβοκάντο, το πρώτο της εποχής, μετά από 6 ολόκληρους μήνες. Για να γιορτάσουμε το ταξίδι, βάζουμε το Blue Lagoon (1980), ταινία που δεν έτυχε να ξαναδούμε από τότε και που, σαν παιδιά, μας είχε συγκλονίσει. Το Blue Lagoon γυρίστηκε εδώ στα Yasawa, στο νησί Nanuya Levu ή αλλιώς Turtle island, που βρίσκεται λίγα μίλια πιο βόρεια. Ποιος να μου έλεγε τότε που είχα πάθει έρωτα με την ταινία και την Brooke Shields, ότι μετά από τόσα χρόνια θα ζω με τον αγαπημένο μου σε αυτά τα ίδια νησιά που γυρίστηκε η ταινία? Πάντως ακόμη και σήμερα, η ταινία μας φάνηκε γλύκα, παρά τις κάποιες ανακρίβειες…

Τρίτη 1^η Δεκεμβρίου – Waya island

02:00 Ταξιδεύουμε στον ωκεανό, ο καπετάνιος μου άφαντος. Πού είσαι? Πού είσαι? Πετάγομαι από το κρεββάτι, το όνειρο διαλύεται Το Φιλίζι χτυπιέται από τα κύματα. Κοιτάζω έξω από το φινιστρίνι την αγριεμένη θάλασσα, που αφρίζει κάτω από το ολόλαμπρο φεγγαρόφωτο. Έξω στο cockpit ο Γιώργος ελέγχει το βυθόμετρο.

-«Ο άνεμος ήρθε ανατολικός και ο κόλπος δεν μας προστατεύει. Κοίτα! Έχουμε γυρίσει και ο ύφαλος είναι 5-10 μέτρα μακριά. Προς το παρόν όμως είμαστε ΟΚ», λέει και δείχνει την σκιά του bommie (κεφαλή κοραλλιού) λίγα μέτρα πίσω από την πρύμνη. Η λωρίδα άμμου που ενώνει τα δυο νησιά φωσφορίζει κάτω από το φως της πανσελήνου. Λευκά σύννεφα ταξιδεύουν στον ουρανό σπρωγμένα από τον άνεμο. Ο Γιώργος μένει έξω, ξαπλωμένος με το ένα μάτι ανοιχτό.

06:00 Ξυπνάω από το φως. Ο ήλιος έχει ανέβει ήδη ψηλά κι ας είναι ακόμα τόσο νωρίς. Καλοκαιριάζει! Ο αέρας έχει πέσει αλλά έχει μείνει swell που κάνει το αγκυροβόλιο άβολο. Κάνουμε ένα ωραίο κολύμπι κι φεύγουμε

Πλέουμε βόρεια, παράλληλα με την ακτή. Τεράστιοι μαύροι βράχοι ισορροπούν στην κορυφογραμμή του νησιού, πάνω από την πυκνή βλάστηση και τις παραλίες με την λευκή άμμο και τα πανύψηλα φοινικόδεντρα. Φτάνουμε στον βορινό κόλπο του Waya και φουντάρουμε κοντά στο χωριό Nalawaki. Ένα ποταμάκι κατεβαίνει από το βουνό. Στην εκβολή του σχηματίζεται μια λίμνη όπου κολυμπούν μερικά πιτσιρίκια. Ένας γκριζομάλλης άνδρας ψαρεύει με καμάκι πάνω στα ρηχά του υφάλου.

Έχει έρθει άνεμος 20 κόμβων μαζί με κύμα. Δυστυχώς, ούτε εδώ μπορούμε να σταθούμε. Βιράρουμε την άγκυρα και πάμε να δοκιμάσουμε το Octopus Resort, στα 2 ναυτικά μίλια δυτικά, ένα αγκυροβόλιο που μας άρεσε πάρα πολύ, όταν ήρθαμε το 2019.

Octopus bay – Waya island

Με μάσκες και βατραχοπέδιλα κολυμπάμε τα 500 μέτρα ως στην ακτή, σε θάλασσα με βάθος 5-10 μέτρα σε βυθό από καθαρή άμμο.

Φτάνοντας στον γιγάντιο ύφαλο που εκτείνεται κατά μήκος της ακτής, τον ύφαλο με τα υπέροχα κοράλλια και τα αμέτρητα ψάρια, που θαυμάζαμε πριν από 12 μήνες. Τώρα, μεγάλο μέρος από τα κοράλλια είναι νεκρά. Κολυμπάω κοιτάζοντας γύρω λυπημένη, ώσπου βλέπω ένα υγιέστατο, πανέμορφο όστρακο, ένα giant clam(tridacna gigas), είδος που μπορεί να ζήσει ως 100 χρόνια και να μεγαλώσει έως 250 κιλά!

Μόλις το πλησιάζω, το clam σφίγγει τα σαρκώδη «χείλη» του για να προστατευτεί. Τα χρώματα του είναι θαυμάσια, διαφορετικά από όλα όσα έχουμε δει ως τώρα. Ο βράχος πάνω στο οποίο ζει προσκολλημένο είναι πολύ εκτεθειμένος στα κύματα. Ψάρια πολλά κολυμπούν γύρω, κι ένα κοπάδι μικρά, ασπρόμαυρα grunt fish, τριγυρνούν δίπλα μας με την ελπίδα ότι θα τα ταΐσουμε.

Μακάρι να μην έρθει άλλη καταιγίδα φέτος, ούτε κυκλώνας, να ανακάμψουν τα πλάσματα αυτού του όμορφου υφάλου!

Περνάμε από το άνοιγμα και βγαίνουμε στην παραλία. Το resort είναι κλειστό λόγω της πανδημίας, όπως όλα σχεδόν. Τα όμορφα bungalow στέκονται στην αμμουδιά έρημα κι εγκαταλειμμένα.

Τέσσερις άνδρες βγαίνουν από ένα κτίριο, τους χαιρετάμε, μας χαιρετούν όμως δεν σταματούν να μας μιλήσουν, σαν να βιάζονται να φύγουν μακριά.

 

-«Μας φοβούνται», μου λέει ο Γιώργος σιγά. Ένας άνδρας, που συστήνεται ως επιστάτης, έρχεται και μας μιλά, κρατώντας απόσταση. Μας ρωτά από πού ερχόμαστε και πόσο καιρό βρισκόμαστε στην χώρα.

-«Ήρθαμε στα Φίτζι πριν 15 μήνες. Πρακτικά, θεωρούμαστε Φιτζιανοί. Με λένε Joji», του λέει ο Γιώργος. Ο άνδρας βάζει τα γέλια και πιάνουμε κουβέντα. Το όνομα του είναι Τιμοδέο και είναι από το χωριό Nalawaki, όπως και οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο Octopus Resort. Πώς ζουν τώρα που δεν έχουν δουλειά? Ζουν όπως παλιά, με το ψάρεμα, την καλλιέργεια της γης και ένα βοήθημα που δίνει η κυβέρνηση κάθε μήνα. Μας λέει για τις καταστροφές που έκανε ο τροπικός κυκλώνας Harold, στα κοράλλια, στην παραλία, στο ξενοδοχείο. Μετά, μας ρωτά για την Ελλάδα και του λέμε για την δύσκολη κατάσταση στην χώρα μας.

-«Είσαστε τυχεροί που βρίσκεστε εδώ!», λέει χαμογελώντας. Αυτό είναι αλήθεια και το ξέρουμε πολύ καλά

Γυρνάμε στο Φιλίζι, καμένοι από τον ήλιο. Ο άνεμος έχει γυρίζει ανατολικός και το swell είναι ελάχιστο. Αποφασίζουμε να μείνουμε για το βράδυ. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την φίλη μου την Birgit, που έφυγε από την ζωή πριν δυο μέρες από καρκίνο. Θυμάμαι ένα άρθρο που έγραψα για αυτήν με τίτλο «Δεν έχει σημασία το μέγεθος του σκάφους αλλά η ψυχή» (www.sailingfilizi.gr / single handed sailor), άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ιστιοπλοϊκός Κόσμος. Ψάχνω στο σκάφος και το βρίσκω, είναι το τεύχος 126 (12/2016).

Θυμάμαι την ημέρα που είμασταν με την Birgit στο Φιλίζι, στο Opunohu της Moorea. Της έδειξα το περιοδικό με τις ωραίες φωτογραφίες μας κι εκείνη γελούσε σαν μικρό παιδί. Διαβάζουμε το άρθρο στο cockpit – έχω συγκινηθεί.. Ξαφνικά, ακούω πίσω μου κάτι σαν ανάσα. Γυρνώ και βλέπω δυο θαλάσσιες χελώνες που έχουν βγει στην επιφάνεια και μας κοιτάζουν. Μετά από λίγο βουτούν και χάνονται. Ένα κοπάδι ασημένια, μικροσκοπικά ψάρια πηδούν ξανά και ξανά, σαν να ήταν βότσαλα που εξοστρακίζονται στην επιφάνεια του νερού. Η ζωή συνεχίζει την αιώνια διαδρομή της κι εμείς οι θνητοί, απλοί επιβάτες σε εφήμερο μα συναρπαστικό ταξίδι.

17:30 Μαγειρεύουμε την νέα σπεσιαλιτέ, «σπανακόπιτα Φιλίζι» με γέμιση από chinese cabbage, με γεύση παρόμοια με του σπανακιού που ετοιμάζω εγώ και νόστιμο, τραγανό φύλλο που φτιάχνει ο Γιώργος. Θεϊκή.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου, 2020 – Octopus bay – Waya island

06:00 Απόλυτη μπουνάτσα και η θάλασσα καθρέπτης του ουρανού. Ένα κοπάδι baby καλαμαράκια κολυμπούν στην σκιά του σκάφους. Ετοιμάζω πρωινό, παπάγια με λεμόνι και γιαούρτι με μούσλι. Ο Γιώργος επαναφέρει την σύνδεση του water maker (όσο καιρό έμεινε το σκάφος έξω, βάζαμε τον αφαλατωτή να δουλεύει κάθε πέντε μέρες για συντήρηση, με νερό χωρίς χλώριο, που έπαιρνε από μιας σωλήνα συνδεδεμένη στην εισαγωγή νερού του) και γεμίζει το πλωριό ντεπόζιτο. Μόλις τελειώνει κάνει βουτιά να δροσιστεί και ξαφνικά το νερό γεμίζει μικροσκοπικούς λεκέδες από μελάνι! Τα καημένα τα καλαμαράκια. Τρόμαξαν! Φοράω την μάσκα μου και βουτώ μαζί του. Το νερό έχει θολώσει από πλανκτόν και μικροοργανισμούς. Νιώθουμε πολλά, πολλά μικρά τσιμπήματα σαν από μέδουσες. Έξω αμέσως και πάμε να φύγουμε

Παίρνουμε βόρεια πορεία για το Somosomo στο νησί Naviti, στα 20 ναυτικά μίλια. Το Somosomo είναι ένας μεγάλος κόλπος ανοιχτός στον βορά. Δεν υπάρχουν καλά προστατευμένα αγκυροβόλια στα Yasawa, τα περισσότερα είναι εκτεθειμένα στον ανοιχτό ωκεανό.

Διαπλέουμε τέσσερα μικρά, παραδείσια νησιά, σε ασφαλή απόσταση από τους υφάλους που τα περιβάλλουν. Αφήνουμε πίσω μας το νησί Drawaqa, τα manta ray που συχνάζουν εκεί έχουν πια φύγει, λόγω εποχής.

17° 09’ S 177° 26’ E Somosomo bay, Naviti island, Yasawa island group

Φτάνουμε στο Somosomo bay και κατευθυνόμαστε προς μια όμορφη παραλία, σε μικρή απόσταση από το χωριό. Το μέρος είναι πολύ όμορφο! Κάνουμε έναν κύκλο, ελέγχουμε τον βυθό και φουντάρουμε στα 8 μέτρα βάθος, με 50 μέτρα καδένα. Αγκιστρώνω το ειδικό σχοινί με τον ανοξείδωτο γάντζο πάνω σε έναν κρίκο και δένω τις δυο άκρες του στις δέστρες της πλώρης.

-«Έτοιμοι!», φωνάζω στον καπετάνιο μου πίσω στην πρύμνη κι αυτός βάζει ανάποδα (ταχύτητα) κι ανεβάζει στροφές. Το Φιλίζι κινείται λίγο πίσω και μένει ακίνητο, η άγκυρα έπιασε καλά. Σβήνουμε, κλείνουμε και πάμε για snorkeling. Και όπως κολυμπάμε ανάμεσα σε συνηθισμένα κοράλλια με συνηθισμένα ψάρια, συναντάμε μια μικρή θαλάσσια ανεμώνη και τον απίθανο ένοικο της: ένα θαρραλέο clown fish που μας κάνει καταπληκτικά κόλπα για πολλή πολλή ώρα.

16:00 Ρίχνουμε άγκυρα έξω από το χωριό για να βγούμε για sevusevu. Ο Γιώργος διαλέγει ένα δέμα kava για να προσφέρουμε στον αρχηγό. Bάζω στο backpack μου γλειφιτζούρια, μπαλόνια και 2 φωτεινά μπαλάκια, αυτά για αρχή κι αύριο βλέπουμε. Βγάζουμε το zodiac, το ετοιμάζουμε και κατεβάζουμε την εξωλέμβια Yamaha που παραλάβαμε πρόσφατα από service. Ο Γιώργος τραβά το σχοινί, η μηχανή ξεκινά αλλά σβήνει αμέσως. Μετά από μια ολόκληρη ώρα προσπάθειας, τα παρατά. Από ότι φαίνεται θα κάνουμε κουπί, σε αυτό το ταξίδι.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2020 – Somosomo

06:00 Ξυπνάμε κουρασμένοι, κούναγε πολύ όλη νύχτα. Πίνουμε καφέ και διαβάζουμε τις ειδήσεις: η Μεγάλη Βρετανία ενέκρινε πρώτη από όλη την Ευρώπη ένα εμβόλιο κατά του κορονοϊού, από την φαρμακευτική Pfizer. Η ανθρωπότητα ζει πρωτόγνωρες στιγμές. Τα απίθανα, χιουμοριστικά μηνύματα που στο πρώτο lockdown έφταναν καθημερινά στο κινητό μου, είναι σπάνια πια. Φίλοι και οικογένεια πασχίζουν να διώξουν την θλίψη που σκοτεινιάζει τον ορίζοντα τους και για τα παιδιά είναι ακόμα πιο δύσκολο. Τους σκέφτομαι πολύ.

08:00 Ο Γιώργος κοιτάζει με τα κιάλια έξω στην παραλία, έχει μαζευτεί κόσμος κι επιβιβάζονται σε τοπικές βάρκες (longboats). Οι βάρκες γεμίζουν και φεύγουν, το χωριό φαίνεται να αδειάζει. Μα πού πηγαίνουν όλοι? Μετά από λίγο η Jashinda από την Vuda marina μας δίνει μια πιθανή απάντηση: σήμερα γίνεται η κηδεία του μεγάλου αρχηγού της Vuda και πρώην πρωθυπουργού της χώρας και θα έρθουν άνθρωποι από όλη την χώρα. Σκεφτόμαστε ότι ο αρχηγός του χωριού έφυγε, οπότε σηκώνουμε άγκυρα και βάζουμε πλώρη για Blue Lagoon.

14:00 Ένα είναι το βέβαιο: οτι τίποτα δεν είναι βέβαιο. Ξεκινήσαμε με ελάχιστο άνεμο και υπέροχο ήλιο για το πέρασμα των 13 ναυτικών μιλίων ως το νησί Nanuya. Από τότε και μέσα σε 3 ώρες συναντήσαμε σχεδόν όλους τους καιρούς! Motor sailing, πλεύση με πανιά ή με μηχανή κόντρα στον άνεμο, ήλιο, άπνοια, μπουρίνι και βροχή. Κι όλα αυτά ξεκίνησαν την ώρα που εγώ μαγείρευα curry με μακριά, πράσινα φασόλια και ρύζι και συγχρόνως μετέφερα φωτογραφίες από τους εξωτερικούς σκληρούς δίσκους με το laptop. Αναγκαστικά έκανα τρελλά ακροβατικά.

Κάτω από συννεφιασμένο ουρανό και με μειωμένη ορατότητα, ταξιδεύουμε με πορεία τεθλασμένη γραμμή ανάμεσα σε υφάλους, σε μια διαδρομή που θα ήταν αδύνατο να κάνουμε χωρίς την βοήθεια του Google Earth και του περυσινού «τυφλοσούρτη».

Φτάνουμε σε ένα αγκυροβόλιο που σχηματίζεται από τρία μικρά νησιά. Στο βάθος κοντά στο Nanuya Resort διακρίνουμε ένα ιστιοπλοϊκό, το πρώτο που συναντάμε. Είναι το SY Ocean Girl από την Vuda. Hκαπετάνισσα Gillian και το γυναικείο πλήρωμα, η ολλανδέζα Brigit και η Αμερικάνα Charissa, κάνουν μια απολαυστική – όπως μου είπαν – εκδρομή στα Yasawas.

Έχει σηκωθεί αέρας δυνατός, τα κύματα σπάζουν αφρίζοντας πάνω στους υφάλους, πέρα από τον κάβο. Το μέρος δεν μας εμπνέει γιατί η θάλασσα δεν έχει διαύγεια και είναι βαθιά, αλλά είμαστε προστατευμένοι από το swell κι αυτό είναι σημαντικό. Ρίχνουμε άγκυρα και πέφτουμε να κολυμπήσουμε. Το νερό μας αναζωογονεί. Τί θαύμα κι αυτό.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου

16°56’S 177°22’E Nanuya island

05:30 Ο καπετάνιος μου κατεβάζει τον καιρό στο iPad και κοιτάζει σκεπτικός την οθόνη.

-«Σχηματίζεται ένα βαρομετρικό χαμηλό στην περιοχή. Ίσως εξελιχθεί σε κυκλώνα», λέει και μου δείχνει τις εικόνες. Νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται. Θυμάμαι τα λόγια της Karen, που ζει στα Φίτζι κάμποσα χρόνια: την περίοδο των Χριστουγέννων έρχεται πάντα κυκλώνας. Πέρυσι, στις 29 Δεκεμβρίου 2019 ο TC (tropical cyclone) Sarai χτύπησε την χώρα με σφοδρότητα αφήνοντας θύματα και ζημιές, ευτυχώς όχι στην Vuda. Εκείνες τις μέρες ήμασταν εκδρομή στα αγαπημένα μας Πράμαντα της Ηπείρου και καρδιοχτυπούσαμε μαζί με τους φίλους μας. Πόσο αδύναμοι, πόσο ανίσχυροι είμαστε απέναντι στις καταστροφικές δυνάμεις της Φύσης.

Από σήμερα το βράδυ, η Μετεωρολογική Υπηρεσία (Fiji Met) έχει εκδώσει Flash Flood Warning για όλη τη χώρα, δυνατές βροχές και πλημμύρες.

Σαλπάρουμε για το Nacula island και Blue Lagoon resort, από τα πιο όμορφα αγκυροβόλια στα Yasawa. Ας κολυμπήσουμε σε τυρκουάζ, ρηχά νερά κι ας βρέχει όσο θέλει. Η απόσταση σε ευθεία είναι μόνο 2,2 ναυτικά μίλια μα τα νερά είναι γεμάτα ρηχά και υφάλους οπότε πλέουμε προσεκτικά με ταχύτητα χελώνας.

Ρίχνουμε άγκυρα στα 4,5 μέτρα βάθος σε θάλασσα σμαραγδένια. Κάνουμε snorkeling στον κοντινό ύφαλο με τα θαυμάσια κοράλλια και τα αμέτρητα ψαράκια. Το μέρος είναι μαγικό.

Τρώμε μεσημεριανό, σαλάτα λάχανο και καρότο κι ο Γιώργος πάει να ξαπλώσει. Κάθομαι έξω στο cockpit και γράφω ημερολόγιο καταστρώματος. Μια σχεδόν διάφανη συννεφιά έχει καλύψει τον ουρανό, φωτίζοντας με φως παράξενο και μελαγχολικό τα bungalows στην ακτή. Τα δυο ξενοδοχεία, Blue Lagoon & Oars Bay Lodge ασπρίζουν έρημα και σιωπηλά, κάτω από τους κοκκοφοίνικες. Κάνει φοβερή ζέστη. Σκέφτομαι να κάνω μια γρήγορη βουτιά γυμνή μα ξαφνικά ακούγεται ήχος μηχανής. Μια μακριά βάρκα πλησιάζει.

-“Bula!”, χαιρετάω τους ψαράδες με το ένα χέρι και με το άλλο αρπάζω την πετσέτα και την τυλίγω πάνω από το μαγιό μου.

-«Bula!”, απαντούν αυτοί και συνεχίζουν στα ανοιχτά. Πρέπει να το πάρω απόφαση, εδώ δεν είναι Ελλάδα με τα αργοκίνητα καΐκια με τις μονοκύλινδρες μηχανές, που τα βλέπεις στον ορίζοντα για μισή ώρα, πριν πλησιάσουν. Εδώ έχουν μακριές βάρκες με μεγάλες εξωλέμβιες, που εμφανίζονται ξαφνικά από το πουθενά, στέλνοντας για περίπατο κάθε αίσθηση μοναξιάς και ιδιωτικότητας. Κάνω βουτιά με μαγιό. Όπως πάντα.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου

16°54’ S 177°23’ E Blue Lagoon Resort, Nacula island, Yasawa group, Fiji

04:00 Ξυπνάω από τον ήχο της βροχής, βρέχει καταρρακτωδώς πάνω από δυο ώρες κι ανησυχώ μήπως το φουσκωτό γεμίσει νερό και γίνει ζημιά. Σηκώνομαι, σκουπίζω τα νερά κάτω από τα μικρά παράθυρα, στην τουαλέτα Β’ και στην κουζίνα και βάζω πετσέτες. Φοράω το αδιάβροχο και βγαίνω έξω με τον φακό κεφαλής. Μπαίνω στην βάρκα, το νερό φτάνει ως στην γάμπα μου. Ανοίγω την βαλβίδα της, βγαίνω και σηκώνω την βάρκα για να αδειάσει. Ευτυχώς! Ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Φέρνω τις δυο μαλακές, πλαστικές λεκάνες ρούχων και τις δένω στο πλάι του σκάφους, να μαζεύουν ωραίο, βρόχινο νερό.

09:00 Η βροχή δεν έχει σταματήσει λεπτό. Οι καταπληκτικές μου λεκάνες, γεμίζουν και ξαναγεμίζουν, προσθέτοντας πάνω από 80 λίτρα καθαρό νερό στο πλωριό ντεπόζιτο. Ο βροχερός καιρός είναι ότι πρέπει για εργασία εσωτερικού χώρου οπότε ξεκινάμε την επισκευή πλωριάς τουαλέτας (μου), μια δύσκολη και πολύ χρονοβόρα δουλειά. Δεν ήταν εύκολο να βρούμε τον ανταλλακτικό μηχανισμό της Jabsco. Ψάξαμε για μέρες, στα Φίτζι, στην Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία. Το βρήκαμε στο Amazon από έναν seller με 90% θετική βαθμολογία και δεν πήραμε το ρίσκο. Τελικά το παραγγείλαμε από τον Ναυτίλο στον Άλιμο, το κατάστημα ναυτιλιακών που είμαστε πελάτες και εμπιστευόμαστε. Το ανταλλακτικό έφτασε μετά από 15 ημέρες, μαζί με δυο Ελληνικές σημαίες. Ηταν μεγάλη η χαρά μας που παραλάβαμε πακέτο από Ελλάδα.

15:00 Καμιά δουλειά δεν είναι όσο εύκολη φαίνεται. Μετά από 6 ώρες, η τουαλέτα δουλεύει τέλεια.

-«Καλό βόλι!», λέει γελώντας ο Γιώργος. Κουραστήκαμε πολύ. Εκείνος ακόμα περισσότερο.

-«Πάμε να κολυμπήσουμε?»

Φοράμε τις μάσκες μας και πάμε ως τον ύφαλο. Κοπάδια τα ψαράκια κολυμπούν πάνω από τα κοράλλια.

Ένα juvenile sweet lips, νεαρό, ριγέ αγαπημένο μας ψάρι κολυμπά με θάρρος κοντά μας – σπάνιο θέαμα, αυτά είναι συνήθως πολύ ντροπαλά. Η κούραση μας διαλύεται, εξαφανίζεται.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου

05:00 Δύσκολη βραδιά απόψε, άγρυπνοι μείναμε. Ο άνεμος έσπασε εντελώς, αφήνοντας μεγάλο swell. Η βροχή σταμάτησε μετά από 28 συνεχείς ώρες. Κατεβάζουμε τον καιρό από το Weather Track (GFS), ο κυκλώνας σχηματίζεται μετά από μια εβδομάδα και ως τις 16/12 θα περνά ανάμεσα σε Fiji και Vanuatu. Αυτό βέβαια είναι μια μαθηματική πρόβλεψη. Το app Windy που βασίζεται στο ευρωπαϊκό μοντέλο πρόγνωσης, δείχνει ένα χαμηλό βαρομετρικό σύστημα.

Μετά τον καφέ αρχίζουμε δουλειές, το Φιλίζι μας δίνει έμπνευση, με το ολόλευκο καινούργιο deck και το fiberglass της υπερκατασκευής του καθαρό και γυαλισμένο! Ξεκινάμε να καθαρίσουμε το φουσκωτό, μπαίνω μέσα και αρχίζω να τρίβω το δάπεδο της βάρκας με μαγειρική σόδα και ξύδι, φυσικό καθαριστικό που δεν βλάπτει το περιβάλλον. Ένα κοπάδι από μεγάλα καλαμάρια έρχεται να κρυφτεί από κάτω. Ρίχνω νερό με τον κουβά, ξανά μελάνια παντού – τί πλάκα!

Το swell δυστυχώς συνεχίζεται και το κούνημα μας έχει κουράσει. Σηκώνουμε άγκυρα και ξεκινάμε. Λίγα μίλια πιο βόρεια βρίσκεται ο κόλπος Malakati, με το όμορφο χωριό που επισκεφτήκαμε πριν από ένα χρόνο. Εκεί ίσως βρούμε καταφύγιο.

12:00 Ο άνεμος έχει δυναμώσει, 25 kts από ανατολικά – βορειοανατολικά. Μπαίνουμε στον κόλπο του Malakati και πάμε στο γνωστό μας σημείο. Το swell σπάει εδώ, μπορούμε να φουντάρουμε.

Το χωριό έξω είναι ήσυχο, κάτι αναμενόμενο γιατί είναι Κυριακή, ημέρα εκκλησίας, προσευχής και οικογενειακού φαγητού. Κατεβαίνω στην κουζίνα, έχουμε έτοιμο χορτοφαγικό παστίτσιο από χθες και πεινάμε πολύ!

Ανοίγω το ψυγείο και καταλαβαίνω αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά. Το θερμόμετρο δείχνει 18°C, τα γιαούρτια έχουν φουσκώσει και το βούτυρο είναι μαλακό και η Coca Cola μου χλιαρή. Ευτυχώς που δεν έχουμε κατάψυξη με τίποτα κρέατα… Yikes! Το παστίτσιο είναι ΟΚ και το τρώμε όλο για να μην πάει χαμένο (σαν σωστά παιδιά γονέων που μεγάλωσαν στην Κατοχή). Μετά θυμάμαι οτι στο σκάφος O2 επισκεύασαν πρόσφατα το ψυγείο τους. Ανταλλάσσουμε μηνύματα με τον Greg και μου στέλνει το τηλέφωνο κάποιου καλού τεχνικού. Λέει ότι βρίσκονται στο νησί Mana μαζί με το BlueSpirit, το Olena και το Coral Trekker και ότι πηγαίνουν καθημερινά για diving όλοι μαζί. Πρέπει να έχει σπουδαίo το Mana, οι φωτογραφίες που ανεβάζει καθημερινά είναι εκπληκτικές

16:00 Κατεβάζουμε το φουσκωτό και την εξωλέμβια. Ο Γιώργος τραβά το σχοινάκι, η Yamaha παίρνει και σβήνει. Μετά από μερικές προσπάθειες βρίσκει κόλπο: αν προλάβει να τραβήξει το σχοινί, να βάλει πρόσω και να δώσει αμέσως στροφές, η μηχανή δουλεύει Φοράμε τα καλά μας, παίρνουμε τα απαραίτητα και ξεκινάμε για το χωριό.

Ο άνεμος κατεβαίνει από τους πράσινους λόφους που στεφανώνουν το χωριό Malakati, δροσίζει τα πανύψηλα mangotrees και τους κοκοφοίνικες και στροβιλίζεται πάνω στην χρυσή αμμουδιά. Ένας άνδρας πλησιάζει και μας δείχνει σε πιο σημείο να βγούμε. Μαζεύω το φουστάνι μου και πηδάω από την βάρκα.

-“Bula! Από πού έρχεστε?», ρωτά ο άνδρας με επιφύλαξη – το Covid έχει αλλάξει το ύφος των ανθρώπων. Ο Γιώργος τον αναγνωρίζει, είναι ο turaga ni koro, ο εκπρόσωπος του χωριού (ταινία Fiji part B)

-“Bula Masi!”, τον χαιρετά. Του θυμίζει την επίσκεψη μας και του λέει ότι είναι μέσα στην ταινία στο YouTube. Το πρόσωπο του Masi φωτίζεται. Ζητά να βγάλουμε τα καπέλα και να τον ακολουθήσουμε – το καπέλο θεωρείται προσβολή για τον αρχηγό. Μπαίνουμε στο σπίτι του Masi. H γυναίκα του και η αδερφή της κοιμούνται ξαπλωμένες στο χειροποίητο ψάθινο χαλί, στο πάτωμα, παρόλο που υπάρχουν τρία κρεββάτια στο σπίτι. Ο Masi τις ξυπνά και τους διηγείται χαρούμενος πως τον αναγνωρίσαμε. Η γυναίκα του Margi σηκώνεται απρόθυμα, νυσταγμένη. Κουβεντιάζουμε. Ο Masi λέει ότι είμαστε το δεύτερο σκάφος που επισκέπτεται το χωριό μέσα σε 12 μήνες. Σύντομα μαζεύονται στην πόρτα ένα τσούρμο από πιτσιρίκια, που μας κοιτούν με περιέργεια. Δίνουμε γλειφιτζούρια στα παιδιά κι ένα πακέτο μαγειρικό αλάτι στην οικοδέσποινα.

Ακούγεται ένας ρυθμικός ξύλινος χτύπος, είναι το lali που καλεί τους χωρικούς στην απογευματινή λειτουργία της Κυριακής. Οι πιστοί περπατούν σιωπηλά προς την εκκλησία.

Oι γυναίκες και τα κορίτσια φορούν λευκά μακριά φορέματα, οι άνδρες και τα αγόρια λευκά πουκάμισα, γραβάτα και από κάτω μαύρα sulu (ανδρική φούστα croisée). Η εκκλησία τους είναι όμορφη, απλή, κάπως παρατημένη. Ζεσταίνομαι φοβερά. Ευτυχώς μια γυναίκα δίπλα με καταλαβαίνει, στέλνει την κόρη της και μου φέρνει μια μεγάλη, ψάθινη βεντάλια. Η λειτουργία κρατά περίπου μια ώρα, με πολλούς όμορφους ψαλμούς.

Μετά την λειτουργία ο Masi μας συνοδεύει ως το σπίτι του αρχηγού για sevusevu. Καθόμαστε σε κύκλο μαζί με τον γιο του αρχηγού Jo, τον ξανθό 12χρονο Api, τον turanga ni koro κι έναν έφηβο και τελετή ξεκινά. Βρισκόμαστε στο ωραιότερο σημείο, σε μια ξύλινη εξέδρα δίπλα στην θάλασσα με θέα στο ηλιοβασίλεμα.

Ο turaga απαγγέλλει τα τελετουργικά λόγια κρατώντας στα χέρια του την kava που προσφέραμε. Όλοι τους χτυπούν τα χέρια τρεις φορές. Η τελετή sevusevu τελειώνει γρήγορα και χωρίς να πιούμε kava. Από εδώ και πέρα έχουμε πάρει άδεια για να μείνουμε στο αγκυροβόλιο και στο χωριό.

Ο ήλιος δύει πίσω από το νησί. Γυρνάμε στο Φιλίζι κωπηλατώντας και κάνουμε αμέσως βουτιά

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου

06:00 Ο ήλιος ανατέλλει πίσω από σύννεφα. Αυτή την ώρα στην Ελλάδα είναι οκτώ το βράδυ. Μιλάμε με τους αγαπημένους μας στην Αθήνα, όλοι περνούν δύσκολα στο lockdown. Μιλάω και με την λατρεμένη μου ανιψιά Μελίνα, της λέω να είναι δυνατή γιατί σύντομα ο εφιάλτης θα τελειώσει και θα πηγαίνει στο σχολείο και θα παίζει με τους φίλους της. Και το πιστεύω!

Μελετάμε τα δελτία καιρού. Τώρα πια όλα τα μετεωρολογικά μοντέλα συμφωνούν ότι ως το Σάββατο σχηματίζεται ένας δυνατός κυκλώνας, μα διαφωνούν ως προς την πορεία που θα ακολουθήσει. Καλύτερα να γυρίσουμε. Από αύριο ο άνεμος δυναμώνει, θα κάνουμε γρήγορη ιστιοπλοΐα. Το θερμόμετρο στο ψυγείο δείχνει 12°C. Θα πρέπει να φάμε τα τυριά πριν χαλάσουν. Philadelphia για πρωινό και pizza μεσημέρι – βράδυ. Κι η χοληστερίνη στον ουρανό.

Ο Masi ζήτησε να τον βοηθήσουμε για να επισκευάσει μια ρωγμή στη βάρκα του. Ο καπετάνιος μου οργανώνει τα απαραίτητα υλικά: πανί fiberglass, West Systems resin και hardener και τα απαραίτητα. Εγώ συγκεντρώνω τα παιδικά δώρα που έχουμε στο Φιλίζι, έρχονται Χριστούγεννα είναι καλό να τα χαρίσουμε όλα στα παιδιά του χωριού. Βάζω στις τσάντες μας πουκάμισα, t-shirt, σορτσάκια, φορέματα, μπογιές, μαρκαδόρους και μπλοκ ζωγραφικής, οδοντόβουρτσες, παιδικά ρολόγια και γυαλιά ηλίου, φωτεινά μπαλάκια, γυάλινους βόλους, πλαστικά αυτοκινητάκια και δυο αρκουδάκια. Βάζω και μερικές γυάλινες συσκευασίες με καπάκι, συσκευασίες που δεν πετώ γιατί τις χρειάζονται στα νησιά. Μπαίνω στην βάρκα φορτωμένη σαν Άη Βασίλης. Η Yamaha αρνείται να πάρει μπρος, όσο κι αν ο Γιώργος επιμένει. Πετάμε μερικές βρισιές, πιάνουμε από ένα κουπί και ξεκινάμε. Ο άνεμος φυσά κόντρα, με δυνατές σπιλιάδες – προχωράμε αργά. Μετά από δέκα λεπτά, τα χέρια μου έχουν κοπεί από την κούραση. Σταματώ. Ο άνεμος μας σπρώχνει πίσω, στον ανοιχτό ωκεανό. Σκέφτομαι οτι έτσι χάνονται οι άνθρωποι στην θάλασσα, η κούραση νικά την προσπάθεια. Πιάνω γερά το κουπί κι αρχίζω ξανά. Πλησιάζουμε, λίγο ακόμη και θα φτάσουμε. Ο άνεμος σπάει λίγο.

Πηδάμε στα ρηχά και τραβάμε τη βάρκα έξω, με όση δύναμη μας έχει απομείνει. Ο μικρός, ξανθός Api μας υποδέχεται μαζί με δυο φίλους του. Απόλυτη ησυχία στο χωριό, οι μεγάλοι έχουν μαζευτεί για συμβούλιο. Τα παιδιά μας δείχνουν τον δρόμο.

Στο νηπιαγωγείο γνωριζόμαστε με την δασκάλα Frances και δέκα παιδάκια. Μοιράζουμε τα δώρα στα μικρά και στα μεγαλύτερα παιδιά, και μοιραζόμαστε την χαρά τους.

Περιμένοντας να τελειώσει το συμβούλιο, τριγυρνάμε στο χωριό, μιλώντας με όλους.

Τα αγόρια κόβουν από τα δέντρα μάνγκο, παπάγια και καρύδες και μας τα δίνουν για το ταξίδι. Τους αποχαιρετούμε με την υπόσχεση ότι θα έρθουμε ξανά το συντομότερο.

Ο αέρας ευωδιάζει από τα αμέτρητα λουλούδια frangipanι (φούλι) στα δέντρα και κάτω στο γρασίδι. Το Malakati είναι πολύ όμορφο χωριό, όπως άλλωστε το λέει και το όνομα του (“Malakati: something that you like”).

O Masi έρχεται μαζί μας στο Φιλίζι

 

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου – Sailing

05:00 Σηκώνομαι μερικά δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, ανοίγω το κινητό και κοιτάζω τον καιρό στα app Weαther Track, Windy και Ventusky, ο κυκλώνας φαίνεται παντού. Παίρνω βαθιά αναπνοή. Ψυχραιμία.

06:00 Βιράρουμε την άγκυρα και παίρνουμε πορεία. Το όμορφο χωριό Malakati, οι λόφοι του, η χρυσή του αμμουδιά σιγά σιγά μακραίνουν. Μακάρι να μπορέσουμε να έρθουμε ξανά. Βγαίνουμε από τον κόλπο και στρίβουμε νότια. Ο άνεμος φυσά ανατολικός, 25 kts, ο ήλιος αστράφτει κάνοντας την επιφάνεια της θάλασσας ασημένια.

Ακολουθούμε το προηγούμενο track κι αρμενίζουμε γρήγορα με την τζένοα στη δεύτερη μούδα και την μαΐστρα στην πρώτη. Φτάνοντας στο στενό περάσμα ανάμεσα στα νησιά Nacula, Nanuya, μαζεύουμε την τζένοα και ανάβουμει την μηχανή.

-«Με την μαίστρα και την μηχανή είμαστε πιο ασφαλείς. Αν η μηχανή πάθει κάτι έχουμε το πανί .Αν πάλι ο άνεμος δεν βοηθά,έχουμε την μηχανή», λέει σοφά, ο καπετάνιος μου.. Διαγράφουμε πορεία slalom ανάμεσα στους υφάλους.

-«Το Google Earth έχει αλλάξει την ναυσιπλοΐα», συνεχίζει ο Γιώργος. «Μέχρι πριν από 10 χρόνια, τα σκάφη δεν τολμούσαν ούτε να πλησιάσουν αυτά τα νησιά. Θυμάσαι τις διηγήσεις του φίλου μας του Chuck (sy Jacaranda)? Το 1970 που ήρθαν στα Φίτζι με το ιστιοπλοϊκό της αδερφής του, το ταξίδι στα περισσότερα νησιά ήταν απαγορευτικό, λόγω επικινδυνότητας».

10:30 Ονειρεμένη ιστιοπλοΐα! Διασχίσαμε το πέρασμα βόρεια του νησιού Waya και βγήκαμε στην ανατολική πλευρά της σειράς των νησιών. Ταξιδεύουμε γρήγορα με μουδαρισμένα πανιά

15:30 Mana island, Mamanuca group

Περνάμε το σηματοδοτημένο κανάλι και μπαίνουμε στο lagoon του Mana. Μπροστά μας θέαμα σπάνιο, οκτώ κατάρτια, οκτώ σκάφη αραγμένα! Κάναμε περίπου 65 ναυτικά μίλια μέσα σε 9,5 ώρες, δηλαδή μέσος όρος ταχύτητας 6,5 knots.

Κάνουμε βουτιά να δροσιστούμε και ετοιμάζουμε φαγητό: σαλάτα και θεϊκή πίτσα, με τυρόπιτα ταψιού, σπέσιαλ από τον καπετάνιο μου. Το ψυγείο έχει θερμοκρασία 12°C αλλά ευτυχώς έχει σχεδόν αδειάσει.

18:00 Η Ophelia και ο Greg μας έχουν προσκαλέσει στο O2, ένα όμορφο καταμαράν Catana 52 πόδια. Αγαπούν και οι δυο την υποβρύχια κατάδυση κι έχουν εξερευνήσει αμέτρητους υφάλους στα μακρινά νησιά.

Ο Greg, πρώην επαγγελματίας καπετάνιος και δύτης – διασώστης, έχει πάθος με την υποβρύχια φωτογραφία κι ο εξοπλισμός του είναι σπουδαίος, με ειδικούς φακούς και φώτα. Μας εξηγεί οτι όταν εντοπίσει κάτι ενδιαφέρον στην κατάδυση του, μένει για πολλή ώρα ακίνητος στο ίδιο σημείο κι έτσι τα πλάσματα του βυθού συνηθίζουν την παρουσία του και τότε τραβά τις πιο σπουδαίες φωτογραφίες.

Πριν από λίγες μέρες δημοσίευσε ένα e- book με συναρπαστικές εικόνες από τα Φίτζι (για ματιά ή για την αγορά του βιβλίου, πάτα https://www.blurb.com/ebooks/742707-under-the-waves).

Το δειλινό απόψε είναι συγκλονιστικό.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου

17°40’S 177°06’E Mana island

Είναι η τέταρτη φορά που επισκεπτόμαστε το Μάνα. Το μικρό, χαμηλό νησί απέχει μόνο 15 ναυτικά μίλια από την Vuda marina και το λιμάνι Denarau. Ο μεγάλος κοραλλιογενής ύφαλος που το περιβάλλει και το καλό αγκυροβόλιο στο lagoon που δημιουργείται, κάνουν το Mana πολύ δημοφιλή προορισμό για σκάφη, ακόμα και για ημερήσιες εκδρομές με καραβάκι από τα λιμάνια. Από το ξέσπασμα της πανδημίας, τα ξενοδοχεία του, δυο resort και δυο hostel για backpackers είναι κλειστά.

08:30 H Ophelia στέλνει μήνυμα, σε μια ώρα φεύγουν όλοι για diving και μας προσκαλούν. Δυστυχώς δεν γίνεται να πάμε, έχουμε ξεκινήσει μια επισκευή και στο Φιλίζι γίνεται χάος.

12:00 Οι βάρκες των φίλων επιστρέφουν από την βουτιά την ώρα που φεύγουμε με τον Γιώργο με καγιάκ: πάμε για snorkeling πέρα στον κάβο, όπου βρίσκουμε τις θαλάσσιες ανεμώνες με τις διάφανες μικροσκοπικές γαρίδες (φωτογραφία Greg Hills).

Ένα ριγέ θαλάσσιο φίδι κάθεται φρόνιμα για να το βιντεοσκοπήσουμε με την ταπεινή GoPro μας…

17:00 Ο καπετάνιος μου δεν έχει σταματημό, θέλει να πάμε να περπατήσουμε στο νησί.. Κωπηλατούμε προς την ακτή. Το σκηνικό, ο Γιώργος κι εγώ μαζί στο καγιάκ, μας θυμίζει το σκυλί μας την Περκάν. Πόσο μας λείπει η γούνινη αγκαλιά της.

Προχωράμε στην αμμουδιά, μαζί μας και ο Rene από το SY Blue Spirit. Κουβεντιάζουμε με τους ντόπιους και μοιράζουμε γλειφιτζούρια, μπαλόνια και παιχνιδάκια στα παιδιά. Περπατάμε στο χωριό και παίζουμε ένα σετ volley μαζί με τους ντόπιους.

Ο Γιώργος προτείνει να ανέβουμε στον λόφο (!!!), πέντε αγόρια προθυμοποιούνται να μας δείξουν το δρόμο. Ανηφορίζουμε στο μονοπάτι της πλαγιάς, περνώντας ανάμεσα σε πράσινα kasawa και ξερά χόρτα.

Η θέα από την κορυφή του λόφου είναι υπέροχη και μας αποζημιώνει για τον άφθονο ιδρώτα. Τα αγόρια μου μαθαίνουν λέξεις στα Φιτζιανά, η καρύδα λέγεται niu, η μπανάνα jaina.

Αρχίζουμε να τραγουδάμε ένα θρησκευτικό τραγούδι που αγαπούν τα παιδιά εδώ (Cola Cola Bibi – προφέρεται δόλα δόλα μπιμμπί). Φτάνουμε σε ένα σημείο και καθόμαστε σε ένα παγκάκι. Ένα από τα αγόρια, ο Sairusi, κοιτάζει την επιγραφή πάνω στο t-shirt του Rene, που γράφει “Powered by Kava” (με την δύναμη της ρίζας kava) και λέει:

-«Εγώ δεν επιτρέπεται να το πιω αυτό».

-“Φυσικά αφού είσαι μικρός», λέει ο Ρενέ. «Οταν μεγαλώσεις….»

-«Όχι ποτέ!», λέει ο Sairusi.

-“Ούτε εγώ!», λέει και ο Boko.

-”Είμαστε βαφτισμένοι Αντβεντιστές της 7^ης ημέρας. Το σώμα μας είναι ο ναός του θεού και δεν επιτρέπεται να του κάνουμε κακό», εξηγεί ο Sairusi

-«Τί θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις?», τον ρωτάω

-«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω πιλότος!», λέει με ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση.

-«Κι εγώ θα γίνω μηχανικός αεροσκαφών», λέει ο Boko

Κατεβαίνουμε προς το χωριό. Ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει.

-«Θα έρθετε αύριο?», ρωτάει ο Sairusi.

-“Αύριο θα φύγουμε, μα θα έρθουμε ξανά. Χρειάζεσαι κάτι ?»

-«΄Ένα ψαροντούφεκο!», λέει το παιδί

-«Εγώ μια μάσκα με αναπνευστήρα», λέει ο Boko

-«Κι εγώ ένα ποδήλατο», λέει ο Taitusi.

Τι θέλω και ρωτάω?

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου

17°40’S 177°23’E – Vuda Marina, Viti Levu island

Επισκευάσαμε την Yamaha, το ψυγείο, τον καταψύκτη, παραλάβαμε τα καινούργια μας καλύματα. βάλαμε Sikaflex στα παράθυρα που έσταξαν και κάναμε προμήθειες και πολλά πολλά άλλα.

Δεμένοι στην μοναδική σχετικά ασφαλή μαρίνα της χώρας περιμένουμε πώς θα εξελιχθεί ο καιρός. Η μαρίνα Vuda γεμίζει μέρα με την μέρα, με σκάφη που έρχονται από παντού για να προστατευτούν. Τα μετεωρολογικά δελτία δίνουν πολλές και διαφορετικές προβλέψεις, μέχρι οτι τα Φίτζι θα γίνουν σάντουιτσ ανάμεσα σε δυο κυκλώνες, φαινόμενο που ονομάζεται crossfire hurricane!!!