Ο θείος Βάνιας δεν είναι ούτε τραγωδία ούτε φάρσα, αλλά ένας εναλλασσόμενος μηχανισμός διαθέσεων, επιθυμιών και διαψεύσεων.
Οι θεατές κάθε βράδυ συνωστίζονται στό φουαγιέ του δημοτικού θεάτρου στον Πειραιά, μέχρι να να φτάσει 20.30 μ.μ και να μπουν όλοι μέσα για να παρακολούθησουν το έργο του Τσέχωφ, «Ο θείος Βάνιας».
Συνέντευξη στην Ειρήνη Καρύδη
Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται σε μια αγροτική έπαυλη στη Ρωσία και εξετάζει τις ζωές ανθρώπων που νιώθουν παγιδευμένοι σε έναν φαύλο κύκλο απογοήτευσης και ματαιότητας.
Ο Θείος Βάνια, έχει αφιερωθεί στη διαχείριση του κτήματος της οικογένειας για λογαριασμό του κουνιάδου του, του συνταξιούχου καθηγητή Σερεμπριάκωφ, ο οποίοι είναι παντρεμένος με τη νεαρή και όμορφη Γιελένα.
Οι δυο τους αποφασίζουν να ζήσουν στο κτήμα, η παρουσία του προκαλεί ταραχή στον Βάνια, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι έχει σπαταλήσει τα χρόνια του σε μάταιες προσπάθειες.
Παράλληλα, ο γιατρός Άστρωφ, που συχνά επισκέπτεται το κτήμα, γοητεύεται από την Γιελένα, ενώ η Σόνια, κόρη του καθηγητή από τον πρώτο του γάμο, είναι ερωτευμένη με τον γιατρό.
Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, ο Άστρωφ στον τσεχοφικό “Θείο Βάνια”, μας μιλά για τον ρόλο του στην πολυσυζητημένη και εξαιρετική θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καταλειφού.
Θέλω να μου πεις τι συναισθήματα σου αφήνει η εμπειρία αυτή, γιατί ούτως ή άλλως τείνει να τελειώσει σιγά σιγά
Ο “θειος Βάνιας” θα μπορούσε να είναι μια απλή ερωτική ιστορία αλλα ουσιαστικά διεισδύει στον ανθρώπινο ψυχισμό, παρουσιάζοντας τα αδιέξοδα και τις επιθυμίες που μένουν για πάντα όνειρα.
Οι ζωές των ηρώων στον «Θείο Βάνια», είναι ανίκανοι να παρακολουθήσουν τον κόσμο γύρω τους να αλλάζει, ο Αστρώφ είναι το μόνο πρόσωπο, που δίνει νόημα στη μοναχική ζωή τους, ονειρευόμενος μια άλλη Ρωσία που θα σέβεται και θα προστατεύει τον άνθρωπο και τη φύση.
Ενώ ο Αστρώφ είναι ένας ρόλος που η τύχη και η μοίρα το έφερε να μου τον έχουν εμπιστευτεί και στο παρελθόν, αυτή τη φορά έγινε με έναν τρόπο που ενδεχομένως να είναι σημαντικότερ η στιγμή, για την καριέρα μου.
Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά, παρόλο που ζω πια στο κεντρο της Αθήνας, ο Πειραιάς είναι η πόλη μου, είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, να το πω έτσι.
Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά πέραν του ότι είναι αντικειμενικά ένα πανέμορφο θέατρο, είναι και το στολίδι του Πειραιά μας.
Τώρα, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να υποδυθώ έναν πολύ αγαπημένο ρόλο στον Πειραιά που αγαπώ με τις αναφορές που έχει και στο σήμερα.
Άλλωστε το είδες το έργο, οπότε καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Όντως, είδα μια παράσταση που ενώ δεν ξεφεύγει από την κλασική φόρμα του Τσέχωφ παράλληλα μπορει να συνομιλήσει με διαφορετικές κατηγορίες θεατών. Και να τους δημιουργήσει την ανάγκη να συμμετέχουν στο έργο
Το έργο διαδραματίζεται στην σημερινή Ουκρανία, επομένως ο κόσμος πολύ εύκολα μπορεί να το επικοινωνήσει, ιδίως μετα τον πόλεμο που ζούμε στην καρδιά της Ευρώπης.
Παρότι αποτελεί βαρύ “φορτίο” ο Τσέχωφ και πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει ψυχοπλακωτικό, ξεχνώντας πως στα έργα του πάντα συνυπάρχουν το τραγικό με το κωμικό στοιχείο, ο Δημήτρης Καταλειφός που πρωταγωνιστεί και σκηνοθέτησε το έργο κατάφερε να κάνει μια κλασσική παράσταση πιο προσιτή και “εύπεπτη” μέσα από την χρήση νεωτερισμών (θα έλεγα). Που αυτοί είναι, όπως είδες, η χρήση κινητών ή την στάση του μετρό. Κάπως έτσι περνάει πιο εύκολα η ώρα και ο θεατής καταφέρνει παρά τις διαφοροποιήσεις, να καταλάβει την ουσία του πρωτότυπου.
Μπορείς να μου φέρεις του ήρωες στο σήμερα?
Μα, όλη η τσεχοφική «τοιχογραφία» αναλογεί στη σύγχρονη κοινωνία, πολλοί από εμάς ζουν μέσα σε μια αδικαιολόγητη ρουτίνα και ανία. Κρύβονται σε λάθη και δικαιολογίες και έχουν ανάγκη την σεξουαλική ένταση για να μην ζουν υποταγμένοι στη μοίρα.
Πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο και στον “θείο Βάνια” κομμάτια από την καθημερινή ζωή τους.
Μου είπες στην αρχή ότι έχει ξαναπαίξει τον Άστρωφ, πώς αποφασίζεις να προσεγγίσεις έναν ρόλο?
Θεωρώ καταρχάς ότι ένας ηθοποιός πρέπει να ξεκινάει από την προσωπικότητά του….να την γνωρίζει και να μην ξεχνάει την προσωπικότητά του. Και βέβαια αυτή την πεποίθηση δεν την είχα πάντοτε. Αλλά υπάρχει και ένας φυσικός κύκλος στην πορεία ενός ηθοποιού.
Ξεκινάει με την πεποίθηση ότι ο ηθοποιός πρέπει να μεταμορφωθεί και μετουσιωθεί στο ρόλο.
Και αυτό επειδή ο ρόλος είναι κάτι άλλο και ξένο από αυτόν. Θεωρώ ότι όσο περνάνε τα χρόνια ο ηθοποιός αρχίζει να αποβάλλει περιττά στοιχεία. Γι’ αυτό βλέπουμε τους καλούς ηθοποιούς όταν πλέον βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους να είναι πιο μεστοί και πιο δωρικοί. Γίνονται πιο ουσιαστικοί και δεν χρησιμοποιούν περιττά στολίδια.
Εγώ ξεκινάω να ζω τον ρόλο από τις πρόβες μέχρι και την στιγμή που ανεβαίνει η παράσταση, εκεί εισπράττω και την ενέργεια από το κοινό. Νιώθω μια άγρια χαρά που καταφέρνω σαν μέντιουμ να τους μεταφέρω ακόμα και την πιο δραματική στιγμή. Και στο τέλος έρχεται η κάθαρση νιώθεις ένα απόλυτα λυτρωτικό συναίσθημα χωρίς να έχεις κανένα βάρος ή δυσφορία πάνω σου.
Βέβαια για μένα δεν είναι μονοσήμαντη η σχέση του καλλιτέχνη με τον ρόλο. Δηλαδή εγώ μπορεί να είμαι ο ρόλος, αλλά μεγάλη βαρύτητα έχουν ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες που θα διαμορφώσουν ακόμα και την δική μου ερμηνεία. Για μένα είναι μια συνολική εμπειρία.
Και μετά τον “θείο Βάνια” ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου?
Ήδη έχουμε ξεκινήσει τις πρόβες για το νέο έργο που είναι οι «Δανειστές», του Στρίντμπεργκ.
Το έργο θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, από τα μέσα του Φλεβάρη, στο “ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ Θέατρο” στο Γκάζι.
Θα είμαστε μικρότερος θίασος με δύο εξαιρετικούς συναδέλφους την Εφη Κιούκη που σκηνοθετεί την παράσταση και τον Αλέξανδρο Δαβίλα. Είναι ένα πολύ έξυπνο έργο που αναφέρεται στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις και τα συναισθήματα που μεταβάλλονται μέσα σε ένα
ερωτικό τρίγωνο. Πως αλλάζει το συναίσθημα του έρωτα, και της δέσμευσης σε αυτό της ζήλιας και της απιστίας και ίσως της ελευθερίας.
Ολα αυτά με ένα πολύ έξυπνο και περίτεχνο τρόπο τα αγγίζει ο Στρίντμπεργκ και τα πλέκει σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι.
