The Hostages Are Back. Now What?
Για δύο χρόνια, προσευχόμασταν για την απελευθέρωση των ομήρων. Προσευχόμασταν στο σπίτι, με τα παιδιά μας πριν τον ύπνο. Λέγαμε Ψαλμούς, κλαίγαμε, παρακαλούσαμε και παρακαλούσαμε. Τώρα, δόξα τω Θεώ, όλοι οι ζωντανοί όμηροι έχουν επιστρέψει σπίτι και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι. Οι αφίσες κατεβαίνουν, η επείγουσα ανάγκη έχει εξαφανιστεί. Αλλά νιώθω παράξενα άδειος. Βάλαμε τόση καρδιά σε αυτό. Και τώρα τι; Είμαι πανευτυχής, αλλά και λίγο χαμένoς.
*Βy Aron Moss/Chabad.org
Aπάντηση
Το οφείλουμε στους ομήρους η ιστορία τους να μας αλλάξει για πάντα. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό που ήμασταν πριν. Ό,τι κάναμε μέχρι τώρα δεν πρέπει να τελειώσει. Αντίθετα, πρέπει να πάμε πιο μακριά.
Αγαπούσαμε τους ομήρους ως δικούς μας αδελφούς και αδελφές. Αυτή η αγάπη πρέπει να συνεχιστεί και να επεκταθεί σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Νοιαζόμασταν για ανθρώπους που δεν γνωρίσαμε ποτέ. Ας συνεχίσουμε έτσι, και ας νοιαστούμε περισσότερο για τους ανθρώπους που έχουμε γνωρίσει.
Προσευχηθήκαμε για την απελευθέρωση των ομήρων. Οι προσευχές μας εισακούστηκαν. Τώρα οι προσευχές μας πρέπει να πάνε στο επόμενο επίπεδο. Όχι μόνο για να απελευθερωθούν οι εναπομείναντες όμηροι, αλλά για να απελευθερωθεί ολόκληρος ο κόσμος.
Όχι μόνο για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, αλλά για την ειρήνη παντού. Όχι μόνο για το τέλος αυτού του πολέμου, αλλά για το τέλος όλων των πολέμων. Όχι απλώς τέλος στον τραγικό θάνατο, αλλά και καθόλου θάνατο.
Μέχρι να έρθει ο Moshiach, είμαστε όλοι ακόμα αιχμάλωτοι. Αιχμάλωτοι ενός κόσμου που δεν γνωρίζει ακόμη το δικό του φως.
Δεν μπορούμε να ησυχάσουμε μέχρι να αποκαλυφθεί αυτό το φως.
Ακούγεται ιδεαλιστικό; Ίσως. Αλλά μετά από όσα έχουμε δει, ξέρουμε ότι το αδύνατο μπορεί να συμβεί.
Είδαμε τη ζωή να επιστρέφει from the edge. Είδαμε θαύματα να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας.
Η ανάσταση των νεκρών δεν είναι πλέον μόνο μια προφητεία. Την παρακολουθήσαμε να συμβαίνει.
Είδαμε τον Evyatar David, τον όμηρο που αναγκάστηκε να σκάψει τον τάφο του, να περπατά προς την ελευθερία με τα δικά του πόδια.
Και η επιστροφή των Εβραίων στον Θεό τους δεν είναι απλώς ένα όνειρο, είναι πραγματικότητα.
Είδαμε τον Rom Braslavsky να επιστρέφει σπίτι μετά από δύο χρόνια στην κόλαση, και το πρώτο πράγμα που ζήτησε ήταν tefillin.
Είδαμε τον Bar Kuperstein, ο οποίος έμαθε μόνος του πώς να προσεύχεται σε μια σήραγγα στη Γάζα, να ζητάει tzitzit κατά την απελευθέρωσή του.
Οι νεκροί έχουν επιστρέψει στη ζωή. Οι ψυχές έχουν επιστρέψει στην πηγή τους.
Το έχουμε δει: η λύτρωση είναι δυνατή και τα θαύματα είναι αληθινά.
Μην σταματάτε λοιπόν να προσεύχεστε. Απλώς αλλάξτε τις προσευχές σας.
Η ίδια καρδιά που έκλαιγε για τους ομήρους μπορεί τώρα να κλαίει για όλους όσους είναι ακόμα αιχμάλωτοι: τις χαμένες ψυχές, τους αποσυνδεδεμένους Εβραίους, τον κόσμο που περιμένει ακόμα να ξυπνήσει.
Αυτή η αγάπη και το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που δεν γνωρίσαμε ποτέ δεν ήταν αντίδραση στην τραγωδία.
Ήταν μια αποκάλυψη του ποιοι πραγματικά είμαστε στον πυρήνα μας. Πρέπει να το κρατήσουμε. Είμαστε πραγματικά ένα.
Συνεχίστε να κάνετε το καλό. Συνεχίστε να αγαπάτε. Συνεχίστε να προσεύχεστε. Απλώς προχωρήστε περισσότερο.
Αυτό που λαχταρούσαμε εκείνες τις σκοτεινές μέρες είναι ακριβώς αυτό που θα φέρει ο Moshiach: ενότητα, φως, ελευθερία και ειρήνη.
Οι όμηροι είναι σπίτι. Αλλά η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Το επόμενο κεφάλαιο ονομάζεται Λύτρωση.
Κάνατε μια mitzvah για τους ομήρους, κάντε τώρα μια mitzvah για τον κόσμο.
Τώρα που είναι ελεύθεροι, ας προσευχηθούμε να είμαστε κι εμείς ελεύθεροι.
>
Aron Moss, is rabbi of the Nefesh Community in Sydney, Australia, and is a frequent contributor to Chabad.org. His latest book is “Can I Name My Dog Israel? Life Questions That Aren’t So Black & White”.
