Πόσο ικανό είναι τελικά το ελληνικό κρασί;
Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, ακόμα και σήμερα υπάρχει μια φιλοσοφία σε κάθε χωριό της Ελλάδας πως το κρασί χωρικής οινοποίησης είναι αγνό και καλύτερο από οποιοδήποτε άλλο στο εμπόριο.
Γράφει η Μαρία Μαρούγκα
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το πολύτιμο ελαιόλαδο που παράγουμε αλλά εμφιαλώνουμε με λάθος τρόπο. Δεν αμφισβητεί κανείς πως η πρώτη ύλης που μας δίνει η ελληνική γη είναι θείο δώρο. Η ειδοποιός διαφορά είναι η μετέπειτα μεταχείριση που ξενικά από μέτριες υποδομές και καταλήγει σε πολύ κακό marketing.
Όσο σπουδαίο και να θεωρούμε το ελληνικό κρασί σε πρώτη ανάγνωση, η ουσία είναι πως δεν έχει καταφέρει τίποτα ακόμα σε διεθνές επίπεδο. Φυσικά υπάρχουν προσπάθειες από εξαγωγείς που θέλουν να δουν το προϊόν να εκτινάσεται και οινοποιεία που διατείνονται πως εξάγουν σε 40 (και πλέον) χώρες. Αλλά η σκληρή πραγματικότητα είναι πως σχεδόν κανένας παραγωγός δεν κατάφερε να φτάσει στο επίπεδο των υπόλοιπων οινοπαραγωγικών χωρών.
Φυσικά για όλο αυτό δε φταίνε μόνο οι παραγωγοί, αλλά και οι αδύναμοι σύνδεσμοι που περιστρέφονται γύρω από αυτό. Ποιό είναι το πραγματικό έργο του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου (ΣΕΟ) άραγε; Υπάρχουν δράσεις και χρηματοδοτήσεις, αλλά το αποτέλεσμα είναι μετριότατο. Την όλη κατάσταση προσπαθούν να διασώσουν οι μικρότερες ενώσεις που οργανώνουν τις δικές τους εκθέσεις και ενέργειες. Όμως εν τελεί δεν είναι αρκετό για να προκαλέσουμε το διεθνές ενδιαφέρον.
Αυτό που διασώζει το ελληνικό κρασί είναι είτε οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες, είτε οι μικρές διοργανώσεις όπως η “ΔραμΟινογνωσία” που διεξάγεται μέχρι τις 19/05.
