Είναι σχεδόν προκλητική η επιμονή και η εμμονή Τσίπρα στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου.
Είναι ταυτόχρονα αποκαλυπτική της στενής σχέσης των δύο ανδρών αλλά και της άτυπης (και υπόγειας) στήριξης που παρείχαν οι διαβόητοι καραμανλικοί-η τρίτη συνιστώσα του Σύριζα-στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Από την Ιόλη Πιερίδη
Αυτός ο λόγος από μόνος του θα μπορούσε να είναι αρκετός ώστε ο σημερινός πρωθυπουργός να εξαφανίσει το φάντασμα του Παυλόπουλου από το Μέγαρο Μαξίμου.
Δεν είναι όμως μόνο οι καραμανλικοί οι οποίοι στήριξαν την πιο αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης αλλά και ολόκληρη σχεδόν η εγχώρια διαπλοκή.
Ακόμη και ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης που πολέμησε με μίσος τον Σύριζα και τον Τσίπρα (αφού πρώτα φιλοξένησε τα “παιδιά” στο σαλόνι του σπιτιού του), έρχεται να προστεθεί στην εγχώρια διαπλοκή που στηρίζει με πάθος την επανεκλογή Παυλόπουλου η οποία θα οδηγήσει σε Οικουμενική και αφαίρεση της εξουσίας από τον Κυριάκο.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο σημερινός Ελληνας πρωθυπουργός θα πέσει σ΄αυτή την ολέθρια παγίδα.
Προσοχή, διακρίνεται δεξιά στη φωτό ο πρόεδρος Πάκης
Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες του Κουρδιστού Πορτοκαλιού ο Κυριάκος Μητσοτάκης εντός του Ιανουαρίου θα αποπέμψει δύο υπουργούς του από το κυβερνητικό σχήμα οι οποίοι για πολύ συγκεκριμένους λόγους προσπάθησαν να τον γεμίσουν φοβίες στη περίπτωση που δεν προτείνει εκ νέου τον Παυλόπουλο.
Ο πρωθυποργός έχει ενημερωθεί με ακρίβεια για τους λόγους που συγκεκριμένοι υπουργοί της κυβέρνησης στηρίζουν Παυλόπουλο και δύο από αυτούς θα εγκαταλείψουν παρά τη θέλησή τους το κυβερνητικό σχήμα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πίστευε στ΄αυτιά του τις λεπτομέρειες της συνομωσίας σε βάρος του από τους ίδιους τους υπουργούς του και ένα ακόμη πρόσωπο από εκείνα που αποκαλούμε κοντινά.
Ο Τσίπρας λοιπόν έδωσε μία 4σέλιδη συνέντευξη στον Αρη Ραβανό και στο ΒΗΜΑ για να πιέσει τον Μητσοτάκη για την επανεκλογή Παυλόπουλου!
Η πρώτη φορά Αριστερά -και μάλιστα σε συνθήκες χρεοκοπίας- ήταν μια πρωτόγνωρη και ιστορική πολιτική εξέλιξη. Ο απολογισμός της θα είναι μια διαδικασία συλλογικής κριτικής, αυτοκριτικής και μελέτης για τα λάθη και τα σωστά, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες.
Ασκήσαμε μια οικονομική πολιτική που τη χαρακτήριζε μια καθημερινή και αγωνιώδης προσπάθεια: Από τη μία να σώσουμε τη χώρα, να αποκρούσουμε τις συχνά εκβιαστικές και απαράδεκτες απαιτήσεις της τρόικας και από την άλλη να κρατήσουμε την κοινωνία όρθια.
Ο κ. Μητσοτάκης υποχρέωσε τη χώρα, από τις 7 Ιουλίου, σε αύξηση του στόχου των πλεονασμάτων. Ενώ μιλούσε για μείωσή τους προεκλογικά, αρνήθηκε ακόμη και να συζητήσει τη μείωση που πέτυχε η προηγούμενη κυβέρνηση στο 2,5% αξιοποιώντας μέρος των 37 δισ. ευρώ του «μαξιλαριού».
Είναι μεγάλη η συγκίνησή μου που βρίσκομαι στο Tarpon Springs αυτήν τη σπουδαία μέρα για την Ορθοδοξία μας, για τον Αγιασμό των Υδάτων. Εδώ όπου χτυπάει πιο δυνατά -ίσως από οπουδήποτε στην Αμερική- η καρδιά του Ελληνισμού μας. Χρόνια πολλά σε όλους! https://t.co/ju7Hrkw7rd pic.twitter.com/Ej3s5wi0Ol
— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) January 6, 2020
Το αίτημα για ασφάλεια δεν είναι το διαβατήριο για τον αυταρχισμό και την καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Δεν θα χαρίσουμε την έννοια της ασφάλειας στη συντήρηση. Η ασφάλεια των πολιτών είναι μια έννοια προοδευτική, γιατί χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει δημοκρατία και δικαιοσύνη.
Είναι καιρός να κατανοήσουν όλοι ότι η απλή αναλογική ήρθε για να μείνει και δεν υπάρχει κανένα πεδίο συναίνεσης στην κατάργησή της. Οι επόμενες εκλογές, ό,τι και αν απεργάζεται ο κ. Μητσοτάκης, θα γίνουν με την απλή αναλογική.
Ο Πρωθυπουργός οφείλει να συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των στιγμών και να αφήσει τα «προεδρικά καλλιστεία». Να επισπεύσει την επανεκλογή Παυλόπουλου και αμέσως μετά να ζητήσει τη σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών.
Αυτά λέει ο Τσίπρας κι εμείς του απαντάμε ότι υπάρχουν εκεί έξω ένα σωρό άξιοι συμπολίτες μας όπως ο Καθηγητής Αρίστος Δοξιάδης που θα τιμούσαν τον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας και θα έδειχαν την Ελλάδα του μέλλοντος που μας αξίζει και η οποία σε καμμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με την Ελλάδα των ολιγαρχών και του Τσίπρα.
Ο Αρίστος Δοξιάδης είναι οικονομολόγος.
Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες και οικονομικά στο Χάρβαρντ και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με μελέτες δημόσιας πολιτικής για το ελληνικό κράτος και για διεθνείς οργανισμούς. Συμμετείχε σε πιλοτικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την καταπολέμηση της φτώχειας σε όλη την Ευρώπη, και στη συνέχεια διοίκησε εταιρίες συμβούλων επιχειρήσεων. Από το 1995 εργάζεται σε Εταιρείες Επιχειρηματικών Συμμετοχών (venture capital) για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Έχει αξιολογήσει εκατοντάδες επιχειρηματικά σχέδια, και έχει συνεργαστεί από κοντά με δεκάδες επιχειρηματίες. Από το 2010 γράφει άρθρα για την κρίση και τους θεσμούς στην ελληνική οικονομία. Ιστολογεί στο aristosd.wordpress.com.
Ακολουθεί ένα άρθρο του για την απρόσμενη επιτυχία της ελληνικής ομάδας μπριτζ.
Πώς προκύπτουν μερικές αναπάντεχες επιτυχίες όταν το κοινωνικό περιβάλλον δεν είναι ευνοϊκό; Πώς δημιουργήθηκαν επιχειρήσεις με δική τους τεχνολογία που εξάγουν σε όλον τον κόσμο από την Ελλάδα; Πώς κάποια λίγα ελληνικά startups πάνε τόσο καλά; Πώς μερικά πανεπιστημιακά εργαστήρια στη χώρα μας παράγουν αποτελέσματα και δημοσιεύσεις τόσο υψηλού επιπέδου; Πώς κέρδισε η εθνική ομάδα μπάσκετ το Ευρωμπάσκετ το 1987 και η εθνική ποδοσφαίρου το Euro 2004; Το ερώτημα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε μια χώρα όπου το κράτος και οι συλλογικοί φορείς λειτουργούν συνήθως εχθρικά ή αδιάφορα απέναντι σε τέτοιες προσπάθειες.
Το ξανασκέφτηκα πρόσφατα χάρη σε μια επιτυχία έξι Ελλήνων στο μπριτζ, που κέρδισαν το αργυρό μετάλλιο σε μια πολύ μεγάλη διοργάνωση. Το European Open Championship γίνεται κάθε δύο χρόνια, και μετέχουν σε αυτό 120 ομάδες από όλο τον κόσμο. Αγωνίζονται εκεί όλοι οι κορυφαίοι παίκτες του κόσμου, που είναι συνήθως επαγγελματίες. Είναι μία από τις τρεις μεγάλες διοργανώσεις του αγωνίσματος, κάτι σαν την Ευρωλίγκα στο μπάσκετ (αλλά με ομάδες από όλες τις ηπείρους), ή το US Open στο τένις. Για το ελληνικό μπριτζ ήταν η μεγαλύτερη διάκριση μέχρι τώρα, και την πέτυχαν έξι ερασιτέχνες.
Το μπριτζ είναι, μαζί με το σκάκι και το Go, ένα εξαιρετικά απαιτητικό διανοητικό άθλημα, για το οποίο δημοσιεύονται δεκάδες τεχνικά βιβλία κάθε χρόνο, αναπτύσσονται νέα συστήματα, υπάρχουν σεμινάρια, και ακαδημίες, και διεθνούς φήμης προπονητές. Εχει μερικές εκατοντάδες επαγγελματίες που πληρώνονται από χορηγούς για να ασχολούνται αποκλειστικά με αυτό, αλλά και δεκάδες εκατομμύρια παίκτες που είναι εγγεγραμμένοι σε τοπικούς ομίλους. Δεν είναι ατομικό αγώνισμα, όπως το σκάκι και το Go. Παίζουν ζεύγη, και στις μεγάλες διοργανώσεις παίζουν ομάδες των τριών ζευγών. Δεν υπάρχουν προγράμματα υπολογιστών που να μπορούν να προπονήσουν ή να νικήσουν τους καλούς παίκτες, ίσως επειδή η πληροφορία δεν είναι ορατή σε όλους, όπως στο σκάκι. Συνεπώς, οι παίκτες πρέπει να μαθαίνουν μαζί τοπικά, σε μικρές ομάδες, αλλά να παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις στις τεχνικές. Για τους λόγους αυτούς, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν μοιάζουν με αυτές που έχουν τα ερευνητικά εργαστήρια ή τα startups που προσπαθούν να πετύχουν σε παγκόσμιο επίπεδο.
Διερεύνησα λοιπόν την ιστορία αυτής της πρόσφατης επιτυχίας, επιδιώκοντας να αντλήσω συμπεράσματα με γενικότερο ενδιαφέρον. Πρώτο σημαντικό γεγονός ήταν το 2010, όταν δύο νέοι παίκτες, 23 ετών τότε, κέρδισαν χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ζευγών Νέων («νέοι» σημαίνει έως 26 ετών). Ηταν το πρώτο ελληνικό χρυσό σε οποιαδήποτε κατηγορία πανευρωπαϊκών αγώνων του μπριτζ. Οφειλόταν στο ταλέντο δύο ανθρώπων, χωρίς κάποια ιδιαίτερη στήριξη από τον περίγυρο. Με αυτή την έννοια, μπορεί να θεωρηθεί τυχαία επιτυχία από την οπτική του οικοσυστήματος. Ιδιαίτερα ταλέντα υπάρχουν παντού, και μπορούν να ξεχωρίζουν περιστασιακά ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες.
Επόμενο βήμα ήταν μια μικρή χρηματοδότηση, καλά στοχευμένη. Ενας εύπορος παίκτης αποφάσισε να πληρώσει για να φέρει στην Ελλάδα έναν προπονητή παγκόσμιας εμβέλειας. Το όνομά του προσέλκυσε αρκετούς νέους με φιλοδοξίες, που άρχισαν να μελετούν και να προπονούνται μαζί του. Αποτέλεσμα ήταν καλές εμφανίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις το 2011 και 2012, από περίπου δέκα παίκτες σε διάφορους συνδυασμούς, που οι περισσότεροι ήταν νέοι σε ηλικία. Καλή επίδοση σήμαινε μία θέση στο άνω 30% της κατάταξης.
Ακολούθησε το στάδιο του «ενάρετου κύκλου». Δημιουργήθηκαν περισσότερα ζεύγη νέων, που άρχισαν να προπονούνται μεθοδικά και να επιδιώκουν τη συμμετοχή σε δύσκολα διεθνή τουρνουά. Η Ομοσπονδία, οι όμιλοι, και μερικοί χορηγοί, τους στήριξαν πληρώνοντας δαπάνες συμμετοχής και ταξιδιού, καθώς και αμοιβές (Ελλήνων) προπονητών. Τα χρήματα αυτά έκαναν διαφορά. Υπήρξαν και αποτυχίες, αλλά το επίπεδο στην κορυφή του ελληνικού συστήματος ανέβηκε σημαντικά. Δύο ή τρία ζεύγη άρχισαν να δοκιμάζουν και να τροποποιούν τις τεχνικές καινοτομίες του παγκόσμιου «υψηλού» μπριτζ, ενώ κάποιοι άλλοι βελτίωσαν πολύ την ικανότητα εκτέλεσης απέναντι σε δύσκολους αντιπάλους. Υπήρχαν αρκετοί καλοί παίκτες στη χώρα για να βελτιώνονται όλοι από τον ανταγωνισμό και τη συνεργασία. Ετσι έφτασαν στο αργυρό μετάλλιο φέτος.
Διακρίνω λοιπόν τρία στάδια μέχρι σήμερα: την «τυχαία» εκκίνηση που ανάγεται σε ατομικό ταλέντο, τη στοχευμένη ώθηση από έναν εξωτερικό χρηματοδότη και τον ενάρετο κύκλο του ίδιου του οικοσυστήματος, που μαθαίνει ταυτόχρονα να αναδεικνύει παίκτες και να παρακολουθεί τα παγκόσμια πράγματα. Λείπει ένα ακόμα στάδιο για να σταθεροποιηθούν στην κορυφή: να γίνουν επαγγελματίες. Στο European Open, σε όλες σχεδόν τις ομάδες που πέρασαν στην τελική φάση, οι παίκτες έχουν μισθό και πλήρη απασχόληση στο μπριτζ. Τα χρήματα είναι κυρίως από χορηγούς. Είναι το στάδιο της οικονομικής σταθερότητας.
Τα ίδια στάδια ισχύουν, νομίζω, και για την εξέλιξη άλλων δραστηριοτήτων που βασίζονται σε μικρές ομάδες, και σημείωσαν παγκόσμια επιτυχία από την Ελλάδα: η μεταπολεμική ναυτιλία, οι επιχειρήσεις mobile marketing πριν από δεκαπέντε χρόνια, τα startups τεχνολογίας πρόσφατα, η έρευνα στις βιοεπιστήμες ή στα νανο-υλικά. Με ατομική προσπάθεια, λίγη βοήθεια από έξω και αλληλοστήριξη φτάνουν κάπου ψηλά. Μπορούν όμως να παραμείνουν στην κορυφή, χωρίς ευνοϊκούς θεσμούς και οικονομική αυτοτέλεια;
