Αθήνα, Πέμπτη 18 Απριλίου 2024
Η Ελλάδα που θέλουμε απέναντι στην Ελλάδα που επιλέγουμε
Τα χρόνια της κρίσης αποτέλεσαν μια βέλτιστη ευκαιρία αναδιάρθρωσης του αξιακού προσανατολισμού της Ελλάδας. Το οικονομικό μοντέλο που είχε διαμορφωθεί επί μακρόν, αποτελούσε την επιφανειακή έκφραση ενός μείγματος αναχρονιστικών πρακτικών, της έλλειψης του πάθους για διεθνή ανταγωνιστικότητα, και της απουσίας ενός μεγάλου σκοπού προς επιδίωξη.
Γράφει η Ειρήνη Βανταράκη
Ορισμένοι βλέπουν την κρίση ως τιμωρία αυτών, άλλοι την αντικρίζουν ως την πολύτιμη ευκαιρία διόρθωσής τους. Η πολιτική αποτελεί διαχρονικά το άθροισμα των ανθρώπινων αποφάσεων, όλων όσων καταλαμβάνουν τα αντίστοιχα αξιώματα. Η επιλογή των ανθρώπων που θα καταλάβουν, επομένως, τις θέσεις, δεν περιορίζεται στα κοινότυπα περί «γιορτής της Δημοκρατίας». Αποτελεί την κρισιμότερη ημέρα, που χαράσσει το μέλλον των επόμενων γενεών.
-Πόσοι πολίτες γνωρίζουν επαρκώς τις απόψεις, τις επιδιώξεις, τους σκοπούς, όλων όσων πολιτεύονται, ανεξαρτήτως κόμματος;
-Πόσοι πολίτες καθίστανται σε θέση να συγκρίνουν τους υποψηφίους, βάσει αρετών και προοπτικών, ώστε να κρίνουν εν τέλει τη βέλτιστη επιλογή;
Κι αν οι πολίτες δεν βρίσκονται σε θέση αποτελεσματικής ικανότητας να αντεπεξέλθουν στις δύο προηγούμενες ερωτήσεις, τί υποδηλώνεται για τη μορφή και την επίδραση του πολιτικού συστήματος; Τι υποδηλώνεται για τις αξιακές προτεραιότητες της κοινωνίας εν γένει;
Όταν η αναγνωρισιμότητα αντικαθιστά την αρετή και τα αποδεδειγμένα προσόντα, ως προτεραιότητα κατά την κρίση της απόφασης για την επιλογή των θεσμικών αντιπροσώπων των πολιτών, τότε έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, ώστε να εκκινήσει ένας εποικοδομητικός διάλογος για την ποιότητα των πολιτικής παιδείας, αλλά και την ποιότητα της Δημοκρατίας που βιώνουμε.
Ιδίως σε εποχές που οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι διαμορφώνουν ακόμη καθοριστικότερα, τις προοπτικές κοινωνίας και Πολιτείας, απαιτώντας ειδικές γνώσεις. Πέραν της όποιας βραχυπρόθεσμης εξυπηρέτησης, ποιό σήμα εκπέμπεται προς τη νέα γενιά; Ότι εάν επιλέξουν ένα δεδομένο μονοπάτι κενότητας που συνδυάζεται με μια εφήμερη αναγνωρισιμότητα, θα ανταμειφθούν με θέσεις εκπροσώπευσης των Ελλήνων στη σύνοδο των Ευρωπαϊκών εθνών;
Εάν είμαστε βέβαιοι για το ένα και μοναδικό, αναντικατάστατο θεμέλιο της Δημοκρατίας, αυτό συνοψίζεται στην απόλυτη και αέναη ευθύνη των πολιτών, να την προασπίζουν και να την εξελίσσουν. Όταν επιτρέπεται σε εκάστοτε δογματικές ιδεολογίες να ορίζουν τη μοίρα εθνών, πολλώ δε μάλλον του έθνους που ποτέ δεν εξαρτήθηκε από αλλότριες ιδεολογίες, αλλά στηρίχθηκε στις κλασικές αξίες και αρχές που το ίδιο οικοδόμησε, τότε οφείλουμε να επανεξετάσουμε το σύνολο της πορείας που έχει λάβει η χώρα.
Η Ελλάδα που θέλουμε, θα είναι για πάντοτε άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ελλάδα που επιλέγουμε, τους Έλληνες, δηλαδή, που αντιπροσωπεύουν τους πολίτες στην χάραξη πολιτικής. Θα έχουμε την αυτοπεποίθηση για τη σιγουριά των επιλογών μας, άραγε, όταν θα κληθούμε να αντικρίσουμε τις επόμενες γενιές κατάματα, όταν μας θέσουν ενώπιον της ευθύνης μας στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους;
