Ο Σταλόνε είχε πάντα μεγάλη καρδιά. Και ψυχή. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που θα πεις κάποιον “ψυχούλα” και δεν θα ακούγεται ούτε γλυκερό, ούτε μπανάλ . Έτσι ήταν πάντα. Tο Ρόκι, το magnum opus του, είναι η ιστορία της ζωής του, στην ουσία. Είναι τα χρόνια που κοιμόταν στον καναπέ των φίλων του, φιλοξενούμενος, όταν δεν κατέληγε άστεγος στο δρόμο, κυνηγώντας το όνειρό του.
Γράφει Το Παλτό
Είναι τα χρόνια που αναγκάστηκε να γυρίσει μέχρι και σοφτ πορνό για να συντηρηθεί. Υπήρχε κάποτε στα “ενημερωμένα βιντεοκλάμπ”, τώρα μάλλον, στα χρόνια του ίντερνετ, θα το έχει εξαφανίσει ο ίδιος από προσώπου γης. Γεννημένος αισθηματίας, ο Σταλονάκος, σε αυτήν την ταινία δεν κατάφερε να έχει στύση ο καψερός -ήταν σε χάλαση που θα έλεγε κι ο Θάνος ο Ασκητής.
Το ότι ο Σταλόνε κάνει για πρώτη φορά τηλεόραση θα ήταν από μόνο του είδηση. Πως θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, βέβαια. Το σινεμά το έχει καταλάβει η Marvel και ο ίδιος είναι πολύ μεγάλος για τέτοια μασκαριλίκια.
Το Tulsa King δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ανήκει στην peak tv -ή όπως διάολο την λένε τώρα. Οι ειδήμονες το ονόμασαν “fun crime show”.
Υπάρχουν πολλές φορές που θυμίζει το περιβόητο “ο θείος που κάθεται με τη νεολαία”. Οι χαρακτήρες είναι σχηματικοί, το σενάριο το ίδιο, και η ίδια η σειρά είναι, εν τέλει, προσχηματική παρότι την έχει φτιάξει ο Taylor Sheridan (γκουκλ χιμ) και παραγωγός είναι ο Terence Winter από τους Σοπράνος (γκουγκλ χιμ, του). Είναι με λίγα λόγια, το πρόσχημα για να δούμε τον Σταλόνε στην τηλεόραση.
Και είναι ολόκληρη, ο ίδιος ο Σταλόνε. Τα κορίτσια είναι γήινα, οι ρόλοι ξεκάθαροι, τo gender fluid απόν, οι καλοί πάντα κερδάνε και ο Σλάι είναι και ο πρώτος μάγκας. Αλλά είναι όλα αυτά που κάνουν το Tulsa King και τόσο συγκινητικό, σαν μια ακούσια διαθήκη του, απείρως συναισθηματικότερη, με τον τρόπο της, σε σχέση με τα τελευταία του Ρόκι, ας πούμε.
Υπάρχουν γενιές και γενιές, όπου γης, που μεγάλωσαν με τον Σταλόνε. Όταν φύγει θα αισθανθούν σαν να έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο. Δεν πρέπει να τους θεωρούμε δεδομένους, τους αστέρες του τότε. Καλό είναι να τους εκτιμούμε, όταν τους έχουμε ακόμη ανάμεσά μας. Κι ο Σταλόνε είναι μια κατηγορία από μόνος του. Είναι μια μεγάλη ψυχή, σαν τον Έλληνα του έπους του ’40. Σαν τον Γιώργο Καραγκούνη. Λένε ότι έπαιζε πάντα τον εαυτό του. Έτσι είναι, αλλά θα πρέπει να έχεις έναν εαυτό, έτσι ώστε να τον υποδυθείς. Γεννήθηκε με βλεφαρόπτωση, ήταν στόχος πειραγμάτων, οπότε είπε να δουλέψει κάπως παραπάνω το σώμα του. Ευφράδεια, ναι, δεν είχε ποτέ του, αλλά αυτά τα σπαρακτικά του “Adriaaaan”, στο Ρόκι, κάνουν για μια ντουζίνα Λώρενς Ολίβιε.
Τώρα πλέον έχει μια ελαφρά παραμόρφωση στο πρόσωπο, ίσως είναι αποτέλεσμα αισθητικών διορθώσεων, ίσως απλά γεράματα. Έχει και την μπάκα ανθρώπου ηλικιωμένου. Και μια περισσότερη δυσκολία στην έκφραση. Αλλά είναι πάντα ο Σταλονάκος. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο φίλος μας, ο αδελφός μας.
Το χειμαρρώδες κίνημα του metoo, μέσα στα χρόνια εξελίχθηκε σε κανονικό κυνήγι των μαγισσών. Επί παραδείγματι: η Asia Argento καταγγέλλει κακοποίηση και βρίσκεται μια εβδομάδα μετά κατηγορούμενη για αποπλάνηση ανηλίκου.
Το λοιπόν, αφού ο Σταλόνε γλίτωσε κι από το κυνήγι των μαγισσών, θα έχει, μάλλον, και καλά γεράματα. Του αξίζουν του ανθρώπου.
Footnote>
Σε άλλο πάροχο, πέρασε περίπου απαρατήρητο -μπορεί να έτυχε, μπορεί και όχι- το Gaslit, μια σειρά για το σκάνδαλο υποκλοπών του Watergate, από την πλευρά της Μάρθα Μίτσελ, της συζύγου ενός εκ των πρωτεργατών. Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον, ως άσκηση, μιας και όπως έλεγε ο μούσιας “η ιστορία επαναλαμβάνεται”, να κάνει κανείς την αντιστοίχιση των πρωταγωνιστών του τότε, με ένα allegedly αντίστοιχο, ημεδαπό συμβάν.
Ποιός θα ήταν ο έλληνας John Dean; Ο McCord; Ή ακόμη περισσότερο, ο σοβαρά διαταραγμένος Liddy; Κατά τα λοιπά, λάμπει η Τζούλια η Ρόμπερτς. Μια ώριμη, πλέον, γοητευτική και σέξι κυρία, που όποιες αισθητικές παρεμβάσεις και εάν έχει κάνει, είναι λελογισμένες και δε μοιάζει σε τίποτα με το αδέξιο παπί που ήταν στο Pretty Woman, όταν πρωτοβγήκε στο κουρμπέτι. Όμορφο είναι να μεγαλώνεις όμορφα. Λάμπει και ο Σον ο Πεν -που κάποτε εμείς οι παλιότεροι μάθαμε να τον λέμε “Σιν Πεν”- ως αποτέλεσμα ενός εξαιρετικού μακιγιάζ και προσθετικών τεχνασμάτων.
Πραγματικά αγνώριστος ως Τζον Μίτσελ, αλλά παίζει μεγάλο ρόλο κι ότι είναι ηθοποιός με κοχόνες, ο άνθρωπος. Αλλά ρε συ Σον, εντάξει είπαμε να σώσεις την ψυχή σου. Πας και βοηθάς στα χαλάσματα της Αϊτής; Οκ. Πας και βοηθάς στην πείνα στην Αφρική; οκ. Πας και δίνεις το όσκαρ σου στο Ζελένσκι, ένα κλάσεις κατώτερό σου ηθοποιό, και του λες “θα το πάρω πίσω όταν τελειώσει ο πόλεμος”. Γιατί βρε αγόρι μου;
