Για πόσο ακόμα θα έχουμε θαλασσινά στο τραπέζι μας;
Η ψαροφαγία είναι μια από τις πιο αγαπημένες γαστρονομικές συνήθειες του Έλληνα και αποτελεί σημαντικό κομμάτι της Μεσογειακής διατροφής. Υπάρχουν μάλιστα περίοδοι, όπως εκείνες της νηστείας, που τα οστρακοειδή και τα μαλάκια, γεμίζουν το σημαντικό κενό, της απαραίτητης για τον οργανισμό πρωτεΐνης.
Γράφει η Μαρία Μαρούγκα
Η σπουδαιότητα αυτής της τροφής, είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά η παρουσία της στο εβδομαδιαίο μας μενού, δεν είναι πάντα δεδομένη. Σε αυτό δε φταίει μόνο η αύξηση των τιμών, αλλά και η αριθμητική μείωση των οργανισμών που ζουν στη θάλασσα.
Σα να μην έφτανε αυτό, οι Ποσειδωνείες – ο φυτικός πλούτος των παράκτιων περιοχών της Μεσογειακής θάλασσας- που αποτελούν το φίλτρο καθαρισμού των θαλασσών, καταστρέφονται μέρα με τη μέρα.
Η δραστήρια χλωρίδα, όχι μόνο καθαρίζει το οξυγόνο αλλά και φροντίζει να το παράγει, ενώ ταυτόχρονα απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα. Ταυτόχρονα οι θαυματουργές Ποσειδωνίες, έχουν βαθιά ριζώματα και προστατεύουν τις παραλίες από τη διάβρωση ενώ πάνω από 1000 είδη πανίδας και 400 είδη χλωρίδας βρίσκουν τροφή και καταφύγιο σε αυτές.
Οι εχθροί που έχουν να αντιμετωπίσουν για να επιβιώσουν είναι όμως πολλοί. Εκτός από την αύξηση της θερμοκρασίας της θάλασσας, υποφέρουν από την μόλυνση από τα λύματα και τον παράνομο τρόπο ψαρέματος, ενώ κινδυνεύουν και από τις άγκυρες των πλοίων που παρασύρουν και καταστρέφουν το φυτό. Φυσικά υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο προστασίας που έχει υιοθετήσει η Ε.Ε. για την προστασία αυτού του πολύτιμου θαλάσσιου σύμμαχου, αλλά οι έρευνες δείχνουν πως ο πληθυσμός τους μειώνεται δραματικά, σε σημείο που το αντιλαμβανόμαστε και με απλές αεροφωτογραφίες.
Το εν λόγω θέμα ανέδειξε πρόσφατα η ομάδα Sparta Robotics από το 1ο Δημοτικό σχολείο Σπάρτης, συμμετέχοντας στην κατηγορία OPEN στο Διεθνές 3ο Φεστιβάλ Ρομποτικής & Ευφυών Συστημάτων που διοργανώθηκε από το Δήμο Καλαμάτας στις 18 Μαΐου.
Η έρευνα των παιδιών ξεκίνησε με ένα παιχνίδι ερωτήσεων για το περιβάλλον. Όταν έμαθαν πόσο πολύτιμα φυτά είναι θέλησαν να ενημερωθούν περισσότερο από ειδικούς εξερευνητές που κάνουν καταδύσεις, μετρούν και καταγράφουν συμπεράσματα για τα θαλάσσια λιβάδια της Ελλάδας.
Όπως μας ενημέρωσε η υπεύθυνη του πρότζεκτ και εκπαιδευτικός πληροφορικής, κα Μαρία Καψούλια, αφότου κατέγραψαν σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή αυτών των οργανισμών, δημιούργησαν βυθό με κατεστραμμένες Ποσειδωνίες σε ένα γυάλινο ενυδρείο με σκοπό να δημιουργηθεί ο μηχανισμός για τη διάσωσή τους.
Στη συνέχεια συναρμολόγησαν ένα πρώτο ρομποτικό πλοίο με αισθητήρα απόστασης που εντοπίζει με την βοήθεια μιας κάμερας την περιοχή με τις κατεστραμένες ποσειδωνίες και τοποθετεί ένα οικολογικό αγκυροβόλι (το πιο φιλικό προς το περιβάλλον σύστημα πρόσδεσης σκαφών που δεν καταστρέφει γιατί τοποθετείται βαθιά στην άμμο ή σε βράχια). Ταυτόχορνα στις κατεστραμένες περιοχές τοποθέτησαν σημαδούρα που συνδέεται με κύκλωμα προστατευμένο – μέσα στη θάλασσα το οποίο μετρά με αισθητήρες την θερμοκρασία, την αλατότητα και την φωτεινότητα. Το κύκλωμα μετρήσεων επικοινωνεί ασύρματα με την βάση περιβαλλοντικής οργάνωσης και αν οι μετρήσεις είναι κατάλληλες τότε θα αρχίσει η επαναφύτευση.
Κατόπιν, συναρμολόγησαν το 2ο ρομποτικό πλοίο με αισθητήρες απόστασης και θερμοκρασίας νερού, που φροντίζει να τοποθετεί με τροχαλία στο βυθό τα παρτέρια με τα βλαστάρια των Ποσειδωνιών. Έτσι, όχι μόνο φροντίζουν για την προστασία τους, αλλά και για την “αναδάσωση” του θαλάσσιου βυθού.
Πρωτοβουλίες σας αυτές, ίσως αποτελέσουν λοιπόν τη σωτηρία αυτού του πολύτιμου “θαλάσσιου κήπου” , που χωρίς αυτόν, σίγουρα δε θα απολαμβάνουμε τα καλούδια της θάλασσας στην αγαπημένη μας ψαροτεβάρνα ή στο συνοικιακό ουζερί.
