Λίγα 24ωρα αφότου η εικεφαλής της Ε.Ε., η διαβόητη Ursula, η οποία ανέλαβε την ηγεσία σε μία προσπάθεια του deep state να περισώσει την τα απομεινάρια υστεροφημίας της Merkel καθώς στο μεταξύ είχε ξεδιπλώσει την Παγκόσμια Στρατιωτική Επιχείρηση COVID-19, (μία επιχείρηση-εργαλείο ελέγχου και μείωσης του κοστοβόρου δυτικού πληθυσμού), καταδικάσθηκε για τα απόκρυφα sms με τον επικεφαλής της εταιρίας η οποία παρέδωσε πάνω από 6 δις ανθρώπινους οργανισμούς στο έλεος των ενεργειών του εμβόλιμου υγρού πυρ, η Εva Kaili- η οποία ρίχθηκε στα θηρία ως προπέτασμα καπνού της διεφθαρμένης ηγεσίας- ανοίγει το στόμα της.
[Στο μεταξύ η Eva δεν χρειάζεται καν να μιλήσει. Μια πιο ανοιχτόχρωμη εκδοχή των Monica Bellucci, Claudia Cardinale, Laura Antonelli, αποτελεί την πιο εκρηκτική πρέσβειρα της Ελλάδας μιας άλλης εποχής.
Η απώλεια της Evas για την χώρα μας είναι οδυνηρή καθώς έχει αφήσει πίσω της κάτι WOKE αποκαίδια.
Η Eva λοιπόν πριν λίγες ώρες εμφανίστηκε στην Έκθεση Βιβλίου του Τορίνο παρέα με τον σύντοφό της, ο οποίος δεν μας αφορά και ιδιαίτερα-με την καλή έννοια.
Η Eva μίλησε ακόμη στον ιστότοπο ildubbio.news.
>
Η κραυγή της Eva Kaili >Το Qatargate ήταν προσβολή του νόμου
Για πρώτη φορά στην Ιταλία, φιλοξενούμενη του Dubbio στην Έκθεση Βιβλίου του Τορίνο μαζί με τον σύντροφό της και πρώην κοινοβουλευτικό βοηθό του Francesco Giorgi και τον γερουσιαστή της Italia Viva Ivan Scalfarotto, η τότε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αφηγείται τη δικαστική και ανθρώπινη οδύσσειά του.
«Ήμουν εύκολος στόχος και ο εισαγγελέας ήθελε ένα τρόπαιο, έψαχναν για μια συγκλονιστική υπόθεση, κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν την κόρη μου, ένα μωρό 22 μηνών, για να ασκήσουν πίεση πάνω μου: μου είπαν ότι αν ομολογούσα θα με άφηναν ελεύθερη, διαφορετικά θα με καταδίκαζαν σε 15 χρόνια φυλάκιση και δεν θα την ξαναέβλεπα ποτέ.» Μας είχαν υποτιμήσει».
Στο βλέμμα της Εύας Καϊλή δεν υπάρχει μια καφέ σκιά δυσαρέσκειας ή μια λάμψη εκδίκησης, αλλά το ήρεμο φως κάποιου που αναδύεται πιο δυνατός και πιο συνειδητοποιημένος από μια αδικία που υπέστη.
Για πρώτη φορά στην Ιταλία, φιλοξενούμενη του Dubbio στην Έκθεση Βιβλίου του Τορίνο μαζί με τον σύντροφό της και πρώην κοινοβουλευτικό βοηθό του Francesco Giorgi και τον γερουσιαστή της Italia Viva Ivan Scalfarotto, η τότε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αφηγείται τη δικαστική και ανθρώπινη οδύσσειά του, την αδίστακτη δράση με την οποία ο ανακριτής Michel Claise διεξήγαγε την έρευνα μέχρι την παραίτησή της λόγω σύγκρουσης συμφερόντων. Παρέμεινε στη φυλακή για σχεδόν έξι μήνες, τις πρώτες μέρες σε εξευτελιστικές συνθήκες, σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία παρενέβη στην υπόθεσή της, ζητώντας την άμεση απελευθέρωσή της, όπως συμβαίνει συχνά με τα αυταρχικά καθεστώτα. Δυστυχώς, βρισκόμασταν στην καρδιά της δημοκρατικής Ευρώπης.
Δικαίωμα υπεράσπισης διαλυμένο σε κομμάτια, ομολογίες που προέκυψαν μέσω εκβιασμού, αστυνομικοί με πολιτικά να περιφέρονται στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου του Στρασβούργου, διαρροές, κανένα στοιχείο που δεν προέκυψε ποτέ από τους φακέλους μετά από δυόμισι χρόνια ερευνών, όλα όσα παραμένουν στη σφαίρα των υποθέσεων, των εικασιών, των εργαλειακών και κακόβουλων υποψιών.
Αν υπήρξε ποτέ ένα εγχειρίδιο για το πώς να μην διεξάγεται δικαστική έρευνα, το Qatargate θα έπρεπε να εμφανίζεται στο πρώτο κεφάλαιο, ένα σχολικό παράδειγμα για τις μελλοντικές γενιές.
Κι όμως, τον Δεκέμβριο του 2022, εφημερίδες σε όλη τη μισή Ευρώπη το είχαν διαφημίσει ως την υπόθεση του «τέλους του κόσμου», την υπόθεση που θα ταρακούνησε για πάντα την ευρωπαϊκή πολιτική, προορισμένη να εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά και να κατακλύσει μια ολόκληρη άρχουσα τάξη. Διαφθορά, ξέπλυμα χρήματος, εγκληματική οργάνωση, τοξικό λόμπινγκ για λογαριασμό σκιωδών ξένων συμφερόντων, και μετά αυτές οι σακούλες γεμάτες χρήματα που κατασχέθηκαν από τον πρώην ευρωβουλευτή Antonio Panzeri , που έχουν τόσο πολύ γαργαλήσει τις φαντασιώσεις των μέσων ενημέρωσης για αναζήτηση δικαιοσύνης. Φαινόταν σαν τηλεοπτικό πρόγραμμα και αντιμετωπίστηκε με την ίδια επιφανειακότητα από τα μέσα ενημέρωσης, αναζητώντας επίσης τρόπαια και ανθρώπινη σάρκα για να ταΐσουν την κοινή γνώμη. Μια καθαρά μιντιακή δίκη.
Η θέση της εισαγγελίας ήταν υπονοούμενη: δεκάδες Ευρωπαίοι βουλευτές και εκπρόσωποι συμφερόντων που μετακινούνται μεταξύ Βρυξελλών και Στρασβούργου θα είχαν λάβει μεγάλα χρηματικά ποσά και δώρα για να προωθήσουν τα συμφέροντα του Κατάρ (και του Μαρόκου) στα θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Ο Panzeri, ο οποίος κακοποιήθηκε επίσης από τον εισαγγελέα Claise, ο οποίος διέταξε τη σύλληψη της γυναίκας και της κόρης του για να τον κάνει να συνέλθει, δεν είχε τη δύναμη να αντισταθεί στον εκβιασμό και «ομολόγησε» με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Τι; Τίποτα που να είχε την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Επίσης, επειδή σε καμία περίπτωση οι κατηγορούμενοι δεν ψήφισαν επί ψηφισμάτων, προτάσεων ή οτιδήποτε άλλο υπέρ των συμφερόντων του Κατάρ ή του Μαρόκου, επομένως δεν υπάρχει απόδειξη, δεν υπάρχει έγκλημα.
Αντιμέτωπη με την κατανοητή απογοήτευση που προκαλεί η κατάρρευση του «πύργου από τραπουλόχαρτα» της εισαγγελίας, η εισαγγελία έχει καταχραστεί ανεξέλεγκτα την προσωρινή κράτηση, έχει γαργαλήσει τα αυτιά των συλληφθέντων με χειροπέδες για να αποσπάσει ομολογίες και να «αποσπάσει» το έγκλημα, ένας χρυσός κανόνας του εισαγγελέα Claise, ο οποίος όχι τυχαία αποκαλείται «σερίφης» από τα ίδια τα βελγικά μέσα ενημέρωσης.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εκτός από την παραβίαση των αρχών του κράτους δικαίου και του δικαιώματος υπεράσπισης (οι πρώτες ανακρίσεις της Kaili πραγματοποιήθηκαν απουσία δικηγόρου), το Qatargate επηρέασε επίσης «την ακεραιότητα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», θυμάται η Kaili, μια πολιτική πτυχή για την οποία ενδιαφέρεται πολύ ο γερουσιαστής Scalfarotto: «Αυτή η υπόθεση ήταν πολύ χρήσιμη για τους εχθρούς της ΕΕ, δυσφήμισε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τους κύριους εκφραστές του που δεν έκαναν τίποτα για να το υπερασπιστούν, ανακάλεσαν την ασυλία όσων βρίσκονται υπό έρευνα, ζήτησαν συγγνώμη και υποσχέθηκαν να διορθώσουν την κατάσταση αποδεχόμενοι με ανυπομονησία την αφήγηση των μέσων ενημέρωσης, η οποία τότε ήταν αυτή της εισαγγελίας, η οποία θεωρούνταν η καθιερωμένη αλήθεια».
Ο Francesco Giorgi, κοινοβουλευτικός βοηθός του Panzeri,, ο οποίος κατέληξε επίσης στη φυλακή για μερικούς μήνες και ήταν επίσης ικανός να αντισταθεί στην πίεση, συντάσσει μια ανελέητη αξιολόγηση μιας υπόθεσης που δεν έχει ακόμη κλείσει επίσημα: «Δυόμισι χρόνια αργότερα, τι απομένει σήμερα από το Qatargate; Μόνο ερείπια και άνθρωποι που ζουν σε μια συνετή αβεβαιότητασε τέτοιο βαθμό που η έρευνα ονομάστηκε Belgiangate. Ούτε ένα στοιχείο διαφθοράς δεν έχει αποκαλυφθεί ποτέ στον φάκελο, όλα δεν βασίζονται στο τίποτα και αν δεν ήταν έτσι σήμερα δεν θα ήμασταν εδώ να μιλάμε γι’ αυτό».
