Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2023.
Ήταν ένα από τα “ενεργειακά” πρωινά στο Καβούρι, το γεγονός ότι ήταν Καθαρά Δευτέρα, δεν έδειχνε να επηρεάζει αυτούς τους δύο νέους ανθρώπους περισσότερο απ΄ ότι εκείνη έπρεπε να πετάξει σε λίγο για τη Γερμανία. Στο μεταξύ έκανε διατάσεις (είχε μόλις σταματήσει να τρέχει) κλέβοντας τις τελευταίες όμορφες εικόνες από την Αθηναική Ριβιέρα, ενώ ο σύντροφός της ο Παντελής ένας ξεχωριστός επίσης άνθρωπος απολάμβανε τη γαλήνη του τοπίου.
By Bill
Η ζωή είναι στιγμές. Ίσως μία ασίγαστη καταδίωξη της ευτυχίας. Εκείνη σαν καλλιτέχνης-μία σπουδαία Ελληνίδα μουσικός που διαπρέπει στο Βερολίνο-βρισκόταν σε πλεονεκτική σχέση-γιατί η Τέχνη θα είναι πάντα το καταφύγιό της. Με ορμητήριο την έμπνευση και το ένστικτο και προορισμό την αυτογνωσία στο συναρπαστικό ταξίδι για την ανέφικτη Ιθάκη.
Το κορίτσι ήταν η Σίσσυ Μαρκοπούλου το μισό των Sissy Rada εάν δεν κάνω λάθος. Μια παλαιότερη εισαγωγή σε συνέντευξή της έγραφε ότι η Σίσσυ ήταν αρπίστρια αλλά η Σίσσυ είναι ιέρεια της τέχνης.
(Δούλεψε στην εταιρεία Philharmonie Berlin. Σπούδασε στο Hochschule für Musik Detmold. Σπούδασε στο Conservatorium van Amsterdam)
Είχε μιλήσει τότε στην Athens Voice με αφορμή το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «Pragma».
-Βιώνω διδάσκοντας και παίζοντας κλασική άρπα. Ήρθα για μεταπτυχιακές σπουδές πριν 6 χρόνια, μετά από τις πτυχιακές μου στην Ολλανδία.
Ήταν μάλλον η αγάπη της για τη Βουλιαγμένη που την είχε φέρει εκείνο το πρωί εδώ.
-Η γερμανική κουλτούρα στις επαγγελματικές σχέσεις έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν την έχει η ελληνική. Και έχει επηρεάσει σαφώς τη δουλειά μου. Την αξιοκρατία. Ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο δεν γύρισα πίσω μετά τις σπουδές μου στο εξωτερικό, για τις οποίες έφυγα 10 χρόνια πριν. Μου δίνει μεγάλο κίνητρο να ξέρω ότι έχω δύναμη, εάν είμαι πραγματικά καλή στη δουλειά μου κι όχι επειδή κάποιος θα πει έναν καλό λόγο.
-Μια φορά είχα μια συναυλία σε έναν κήπο ενός μουσείου κάπου στη Γερμανία. Ήταν η νύχτα των μουσείων, μια ωραία γιορτή κατά την οποία είναι ανοιχτά τα μουσεία όλη νύχτα και οργανώνονται διάφορα δρώμενα. Εγώ έπρεπε να παίξω 2 ώρες κλασική μουσική, καθώς οι άνθρωποι θα κάνουν βόλτα. 20.00-22.00. Στις 20.00 στήνω την άρπα και το αναλόγιό μου και αρχίζω να παίζω ένα κλασικό κομμάτι. Οι άνθρωποι αρχίζουν να μαζεύονται γύρω μου. Ξαφνικά φυσάει ένας αέρας και πέφτει το αναλόγιό μου με όλες τις νότες. Κοκαλώνω και δεν ξέρω τι να κάνω. Αν τις σήκωνα, θα ξανάπεφταν. Και ήμουν στη μέση ενός κήπου για να ψάξω να βρω μανταλάκια ή τέλος πάντων κάτι για να στηρίζει τις νότες μου. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μου εκείνη τη στιγμή έδρασε τρομερά γενναία.
Κοιτάω το κοινό και λέω «Δεν πειράζει. Μπορώ και χωρίς βοηθήματα» και αρχίζω να παίζω ένα συνονθύλευμα αυτοσχεδιασμού και κλασικών κομματιών που κράτησε 2 ώρες. Και γω και το κοινό είχαμε μπει σε μια δίνη που αποκρυστάλλωνε το χώρο και το χρόνο. Κοκαλωμένοι. Όταν τελείωσα πονούσε όλο μου το σώμα και το κεφάλι από τη συγκέντρωση. Αυτή ήταν η στιγμή που αισθάνθηκα για πρώτη φορά αληθινός μουσικός.
Ως θεατής δεν θα ξεχάσω τη συναυλία του μαέστρου Θόδωρου Κουρεντζή στο Βερολίνο. Διήυθυνε την 6η συμφωνία του Τσαϊκόφσκι σε ένα στούντιο με κλειστά τα φώτα. Όταν άνοιξαν πάλι, καταλάβαμε όλοι ότι βρισκόμασταν κάπου αλλού πριν.
-Στο Βερολίνο απολαμβάνω τα διάφορα πάρκα για τρέξιμο. Όταν είμαι μελαγχολική, όμως, θα κάνω μια βόλτα στον εμπορικό δρόμο Friedrichstrasse κοιτάζοντας βιτρίνες. Αυτή η πλαστική αίσθηση της ευημερίας κάπως με βοηθάει τεχνητά. Στην Αθήνα θα πάρω το αμάξι και θα οδηγήσω όλη την παραλιακή με ανοιχτά παράθυρα και θα φτάσω μέχρι τη Βουλιαγμένη, εκεί που τελειώνει το χερσαίο μέρος και αρχίζει η θάλασσα. Εκεί θα μείνω μέχρι να νυχτώσει.
