Ένα από τα πιο φωτεινά πρόσωπα του ελληνικού μόντελινγκ στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, η Alice Δικαίου συνδέεται με δύο τρόπους με τη Μαρία Κάλλας: πρώτον προσωπικά, αφού η ντίβα υπήρξε συμμαθήτρια στο Ωδείο Αθηνών του πατέρα της, του διεθνούς φήμης βιολιστή Νίκου Δικαίου, και δεύτερον εμφανισιακά – η ομοιότητά της με την Κάλλας, ειδικά στην πασαρέλα, ήταν εντυπωσιακή.
H Alice Δικαίου μίλησε για τη Μαρία Κάλλας στη Vogue. Στον ιστότοπο του περιοδικού η δημοσιογράφος Έλις Κις υπογράφει το σχετικό ρεπορτάζ με τίτλο Η γλώσσα του σώματος.
«Γεννήθηκα στις 3 Δεκεμβρίου του 1959 στο Παρίσι, μία μέρα μετά την ημερομηνία γέννησης της Μαρίας Κάλλας. Ο πατέρας μου, ο παγκοσμίου φήμης βιολιστής Νίκος Δικαίος και ένας από τους ιδρυτές της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, φοίτησε μαζί με τη Μαρία Καλογεροπούλου στο Ωδείο Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησαν και οι δύο με άριστα το 1940 – εκείνος στο βιολί κι εκείνη στο λυρικό τραγούδι.
Στην αρχή της καριέρας της συνεργάστηκαν κιόλας, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, μέχρι την Αυστραλία, δίνοντας κονσέρτα στα οποία τη συνόδευε ως βιολιστής.
Υπότροφος του γαλλικού κράτους, μαθητής του μεγαλύτερου Γάλλου βιολιστή όλων των εποχών Jacques Thibaud και μέλος αργότερα της Orchestre Nationale de France, ο πατέρας μου αναφερόταν συχνά στη βαθιά φιλία που τον συνέδεε με την Κάλλας, με αποτέλεσμα η “σκιά” της να με συνοδεύει από τα παιδικά μου χρόνια στο Παρίσι, όπου ζούσα “βουτηγμένη” στην τέχνη.
Θυμάμαι ότι κάθε Πέμπτη απόγευμα με έπαιρνε μαζί του ο πατέρας μου στην οικία του τότε πολιτιστικού ακολούθου της ελληνικής πρεσβείας, του κ. Δημητρίου Αθανασόπουλου, όπου παρευρίσκονταν διάφοροι Έλληνες καλλιτέχνες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία από αυτές τις Πέμπτες, που καλεσμένη ήταν και η Μαρία Κάλλας και άκουγα τον πατέρα μου να συζητάει με τους ζωγράφους Αλέκο Φασιανό και Δημήτρη Γαλάνη πως εκείνη θα έπαιζε τη Νόρμα στο Παρίσι. Ψηλή και λεπτή, όταν μου απηύθυνε τον λόγο για να με χαιρετήσει, μου φάνηκε γλυκομίλητη και γελαστή. Ως παιδί, μου έκανε εντύπωση η φιγούρα της.
Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, ένιωθα ότι πίσω από αυτή τη γυναίκα ξετυλιγόταν κάτι πολύ δυνατό, έντονο και μυστηριώδες. Δυνατό, διότι ο πατέρας μου έλεγε ότι τέτοια φωνή δεν είχε βγάλει ποτέ η Γη. Έντονο, επειδή εκτός από υψίφωνος ήταν και ταλαντούχα ηθοποιός.
Μυστηριώδης, γιατί όταν τη συναντούσες δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις ότι η γλυκομίλητη αυτή γυναίκα θα απέδιδε τόσο πάθος στη σκηνή. Να πω εδώ ότι σε αυτές τις συναντήσεις, μετά τις συζητήσεις με τους καλεσμένους καλλιτέχνες, ο Νίκος Δικαίος έκλεινε τη βραδιά με τη δική του νότα, που δεν ήταν άλλη από το να ερμηνεύσει ένα κομμάτι του Gabriel Fauré.
»Όπως είπα, μέναμε τότε στο Παρίσι, αλλά είχα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα και την Αθήνα, την οποία ερωτεύτηκα ερχόμενη μαζί με την οικογένειά μου τα καλοκαίρια, λόγω της ετήσιας πρόσκλησης του Φεστιβάλ Αθηνών προς την Κρατική Ορχήστρα της Γαλλίας με σολίστ τον πατέρα μου.
Είχα υποσχεθεί μάλιστα στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα ερχόμουν πίσω για πάντα. Πού να φανταζόμουν ότι σε ηλικία 20 ετών θα ξεκινούσα καριέρα μανεκέν υψηλής ραπτικής, ξεκινώντας τα προσωπικά μου ταξίδια πλέον ανάμεσα σε Αθήνα και Παρίσι.
Δεν φανταζόμουν επίσης ότι η Μαρία Κάλλας θα “επέστρεφε” κι αυτή στη ζωή μου με έναν κάπως διαφορετικό τρόπο. Και εννοώ ότι οι σχεδιαστές και το κοινό που με παρακολουθούσαν στις πασαρέλες έρχονταν στα καμαρίνια στο πέρας της επίδειξης και μου έλεγαν ότι η φιγούρα και το στήσιμό μου είχαν μεγάλη ομοιότητα με την Κάλλας
Θυμάμαι, μάλιστα, μια αξέχαστη στιγμή το 1986, σε μια επίδειξη μόδας της Nina Ricci, που μετά το φινάλε με πλησίασε μια σικάτη μουσικόφιλη Λονδρέζα με εντυπωσιακό καπέλο, γεμάτο φρέσκα λουλούδια, και κλαίγοντας μου είπε στα γαλλικά πως της θύμισα το στήσιμο του κεφαλιού της μεγάλης ντίβας! Ίσως, τελικά, αυτό να οφειλόταν στη φιγούρα της όπως είχε χαραχτεί στην παιδική μου μνήμη από εκείνη την πρώτη συνάντηση μαζί της και στον απόηχο της φιλίας της με τον πατέρα μου. Ίσως εισχώρησε κάπως στην ύπαρξή μου και εγκαταστάθηκε εκεί για να με εμπνέει!
»Πράγματι, θα μπορούσα να συγκρίνω μια επίδειξη υψηλής ραπτικής με μια βουβή παράσταση όπερας. Είναι όλα εκεί: το φόρεμα που φορώ και πρέπει να σκεφτώ ποια είναι η γυναίκα που του ταιριάζει, το μελετημένο μακιγιάζ, το χτένισμα, η μουσική, τα φώτα, η χορογραφία, η σκηνή, το κοινό. Σε κάθε μου τέτοια εμφάνιση στην πασαρέλα μου ερχόταν στο μυαλό μια παράσταση όπερας με εμένα πρωταγωνίστρια – βουβή έστω.
Θυμάμαι ακόμα τον διάσημο κομμωτή Alexandre de Paris, που ήρθε στην Αθήνα το 1983 με τον Daniel Frenna και με επέλεξε για μια επίδειξη λέγοντάς μου ότι θα ήθελε να παίξω τον ρόλο της αυτοκράτειρας της Βιρμανίας. Φόρεσα λοιπόν ένα φόρεμα Pierre Balmain και υποδύθηκα την εν λόγω αυτοκράτειρα, προσαρμόζοντας το βάδισμα, την έκφραση, τη στάση του κεφαλιού μου με τον νου μου στη Μαρία Κάλλας!».
> Από τον ιστότοπο Vogue.gr