Tετάρτη 26 Ιανουαρίου 2022. Ο The Spectator με αφορμή την έρευνα της Αστυνομίας για το πάρτυ του εξηγεί το μίσος του ΒΒC και της ελίτ κατά του εκλεγμένου πρωθυπουργού για ένα πάρτυ ήσσονος σημασίας στη πραγματικότητα.
Το άρθρο υπογράφει ο Brendan O’Neill (Brendan O’Neill is Spiked’s chief politics writer)
Νιώθει κανείς άλλος άβολα με την ιδέα της αστυνομίας να ερευνά την εκλεγμένη κυβέρνηση; Έχω γελάσει και ανατριχιάσει στο partygate όσο και ο επόμενος αξιόλογος πολίτης του Ηνωμένου Βασιλείου. Έχω γκρινιάξει σε συντρόφους για το πάρτι του πρωθυπουργού την ίδια μέρα που καθόμουν σε ένα πάρκο με ένα άλλο άτομο και πολλά τενεκεδάκια μπύρας. Έχω μοιραστεί όλα εκείνα τα memes memes που παρουσιάζουν τον Boris να δείχνει ατημέλητος καθώς «κατεβαίνει από άλλο πάρτι στο σπίτι» ή να δείχνoυν λαμπερά φώτα νυχτερινού club να αντηχούν μέσα στην Downing Street καθώς οι μπάτσοι στέκονται αδιάφοροι στην πόρτα.
Αλλά η Μητροπολιτική Αστυνομία κατασκοπεύει την έδρα της πολιτικής εξουσίας; Η μη εκλεγμένη ένοπλη πτέρυγα του κράτους (Metropolitan Police) θα αναλάβει να ελέγξει ένα αστείο πάρτυ της εκτελεστικής πτέρυγας, με επικεφαλής έναν άνθρωπο που ψηφίστηκε στην εξουσία από 14 εκατομμύρια από εμάς; Νομίζω ότι είναι ασφαλές να πούμε ότι το partygate έχει πάει πολύ μακριά. Αυτό που ξεκίνησε ως μια νόμιμη έρευνα των μέσων ενημέρωσης για το εάν κυβερνητικοί αξιωματούχοι παραβίασαν τους δικούς τους κανόνες εν μέσω lockdown έχει μετατραπεί σε κάτι πιο αυταρχικό, πιο εκδικητικό και πιο απειλητικό για τη δημοκρατική διαδικασία από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να είναι ένα παράνομο πάρτι με τυρί και κρασί.
Είναι πολύ σαφές τώρα ότι το partygate δεν είναι πλέον μια ουδέτερη, ψύχραιμη εξέταση του τι έκαναν ή δεν έκαναν οι άνθρωποι στη Downing Street αυτές τις μεγάλες μέρες και νύχτες καραντίνας. Όχι, έχει γίνει κάτι περισσότερο παρόμοιο με την πολιτική σκανδαλολογία, μια μαχαιριά πράξη εκδίκησης του κατεστημένου εναντίον ενός πρωθυπουργού που πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους λατρεύουν να μισούν.
Δεν είναι μια πλοκή αυτή καθαυτή. Οι οπαδοί του Boris της πολιτιστικής και της ελίτ των μέσων ενημέρωσης, του BBC και του Twitterati, των σετ των Corbynista και των Guardianista, δεν συγκεντρώθηκαν σε μια καπνιστή αίθουσα για να εγκαταστήσουν την πτώση του κ. Brexit, του «σκληρού δεξιού» χελιού που τους καταδιώκει με πυρετώδεις εφιάλτες. Αλλά ξέρουν να διακρίνουν μια ευκαιρία όταν τη βλέπουν. Και κατασκοπεύουν στο partygate μια απαράδεκτη ευκαιρία να κάνουν αυτό που δεν κατάφεραν στην κάλπη.
Τα απώτερα κίνητρα αφθονούν σε αυτό το αναπηδημένο σκάνδαλο. Έχουμε τον Dominic Cummings που συμπεριφέρεται σαν τρελός εραστής, που κάνει το πολιτικό ισοδύναμο του να κόβει τα κοστούμια σου με το ψαλίδι και να τα εκσφενδονίζει από το παράθυρο ενώ ουρλιάζει για το πώς του ράγισες την καρδιά. Κοίτα, δεν με πειράζει ο Dom – η πολιτική χρειάζεται περισσότερους ανθρώπους που δεν είναι όλοι εκεί – αλλά αν νομίζεις ότι είναι σε αυτό για το καλό του έθνους, τότε έχω ένα NFT (Non-fungible token) μαϊμού που μπορεί να σε ενδιαφέρει.
Μετά υπάρχει το Beeb-ΒΒC. Τι είδους δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός που ξοδεύει περισσότερο χρόνο στο να εστιάζει σε ένα πάρτυ που έλαβε χώρα πριν από ένα χρόνο από ό,τι για τον επικείμενο πόλεμο στην Ουκρανία, την ήδη φθάσει στην ενεργειακή κρίση που είναι ήδη εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο και το γεγονός ότι ο κόσμος εξακολουθεί να συμπαρασύρεται από δύο χρόνια πανδημίας, lockdown και μια άνευ προηγουμένου διακοπή των ταξιδιών και του εμπορίου;
Ο Nick Robinson λέει ότι θα ήταν «παράλογο» για το BBC να αγνοήσει το partygate. Σύμφωνοι. Είναι εξίσου παράλογο, όμως, να το επιμένεις τόσο φανατικά. Ξέρουμε τι είναι αυτό που τους οδηγεί: η άγνωστη εχθρότητα των μεγαλοαστών του BBC απέναντι σε έναν από τους πιο ενθουσιωδώς εκλεγμένους πρωθυπουργούς της σύγχρονης εποχής.
Και τι θα λέγατε για τους σκληροπυρηνικούς Remainers, τη δική μας εκδοχή αυτών των Ιαπώνων στρατιωτών που συνέχισαν να πολεμούν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε απομακρυσμένα δάση μέχρι τη δεκαετία του 1970; Αν αποδειχτεί ότι ο Boris έλεγε ψέματα για τα κόμματα, τότε αυτό θα «δημιουργούσε ερωτήματα» και για την εκστρατεία για το Brexit, λέει ο Michael Heseltine. «Αν πέσει ο Boris, θα πέσει και το Brexit», λέει ο Lord Adonis.
Όσο τρομοκρατημένος κι αν είμαι από αυτήν την εχθρότητα απέναντι στο Brexit, σχεδόν θαυμάζω την εμπάθειά τους. Ω Κύριε, δώσε μου κάτι για να νιώσω τόσο αφοσιωμένος όσο αυτοί οι άνθρωποι για την ανατροπή της μεγαλύτερης δημοκρατικής ψήφου στην ιστορία του έθνους μας.
Ο Jonathan Freedland του Guardian το διατύπωσε ασπρόμαυρο. «Το Brexit είναι ο ιός. Ο Boris Johnson ήταν μόνο ο πιο ορατός φορέας του», λέει. Να το γνωρίζετε, παιδιά – πολιτικά θέλουν να σκοτώσουν τον Boris, αλλά ο «ιός» που κουβαλά είναι πραγματικά στο στόχαστρό τους: το Brexit, η ψήφος μας για έξοδο από την ΕΕ.
Μπορούμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να αναλογιστούμε αυτήν την περιγραφή μιας πράξης δημοκρατίας ως ιού; Δεν μπορώ να είμαι το μόνο άτομο που βρίσκει τόσο θρασύ ελιτισμό του 19ου αιώνα, τέτοια γυμνή περιφρόνηση για τις πιστά εκφρασμένες δημοκρατικές επιθυμίες του λαού, πολύ πιο απωθητικό από το θέαμα ενός υποκριτικού υπαλλήλου της Downing Street να πίνει κρασί με φίλους ενώ εμείς οι υπόλοιποι καθόμασταν με έναν σύντροφο σε έναν μικρό κήπο.
Το Partygate έχει διαφθαρεί εντελώς από τις μηχανορραφίες των τύπων των μέσων ενημέρωσης, των πολιτικών ακτιβιστών και των τμημάτων της μεσαίας τάξης που εξακολουθούν να ανατριχιάζουν από το δημοψήφισμα του 2016 και τις γενικές εκλογές του 2019. Το κίνητρό τους για το πάρτι δεν είναι να τηρούν τους «κανόνες» – είναι να ανατρέψουν τον εκλεγμένο ηγέτη αυτής της χώρας και τον δίκαια ψηφισθέντα υπέρ της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τώρα οι αστυνομικοί κολλάνε τα ράμφη τους, μετατρέποντας την καρδιά της εξουσίας στο Brexit στη Βρετανία ουσιαστικά σε τόπο εγκλήματος.
Αρκετά. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι παραβίασαν τους κανόνες; Σύμφωνοι. Οτιδήποτε. Ποιός νοιάζεται; Η εμμονή των ΜΜΕ και των ακτιβιστών με το σπάσιμο του Boris, το Brexit και τις δημοκρατικές επιθυμίες μας είναι πολύ πιο προσβλητική και επικίνδυνη.
