-Τα τέρατα της Ηamas μου στέρησαν την αθωότητά μου, κατέστρεψαν το σώμα και την ψυχή μου. Όλα μου τα πήραν εκτός από ένα πράγμα...

Mia Schem. Noa Argamani. Στις 6 Οκτωβρίου 2023 ήταν δύο χαρούμενα νέα κορίτσια που ετοιμάζονταν να χορέψουν στο πάρτυ του Nova Festival στο Nότιο Ισραήλ. Oι χορηγοί των τρομοκρατών της Hamas, είχαν άλλα σχέδια. Λίγες ώρες μετά θα ξεσπούσε ο εφιάλτης. Πιάστηκαν αιχμάλωτες. Οδηγήθηκαν στην Κόλαση της “πολυδιαφημισμένης” Γάζας. Ενα εκολλαπτήριο τρομοκρατών και την ίδια ώρα εργαστήριο συμπάθειας του δυτικού πληθυσμού προς τους εισαγόμενους ισλαμιστές σφαγείς του.

Η Mia Schem απελευθερώθηκε μετά από 55 μέρες. Έζησε ακόμη και σε κλουβί 1,5 μέτρου ύψους.

Στις 8 Ιουνίου 2024, μετά από 245 ημέρες αιχμαλωσίας, η Noa Argamani και τρεις άλλοι όμηροι διασώθηκαν από τη Γάζα σε κοινή επιχείρηση των IDF, της Shin Bet και της Ισραηλινής Αστυνομίας. Παραμένει αιχμάλωτος ο σύντροφός της Avinatan Or.

Η Mia Schem γράφει> Στις 6 Οκτωβρίου 2023, ήμουν ένα 21χρονο κορίτσι που ήθελε απλώς να χορέψει. Δεν είμαι πια το κορίτσι που ήμουν, τα τέρατα της Ηamas μου στέρησαν την αθωότητά μου, κατέστρεψαν το σώμα και την ψυχή μου. Όλα μου τα πήραν εκτός από ένα πράγμα: τον τρόπο που θα έλεγα στον εαυτό μου την ιστορία, τον τρόπο που θα επέλεγα να ενεργήσω μέσα στην τρομερή πραγματικότητα που μου επιβλήθηκε.

Τα τέρατα της Hamas μου στέρησαν την αθωότητά μου, αλλά σήμερα είμαι μια δυνατή γυναίκα και έχω μια ιστορία να πω. Θέλω όλος ο κόσμος να ακούσει ότι η σωματική ελευθερία μπορεί να μας αφαιρεθεί, αλλά όχι η ελευθερία να πιστεύουμε και να φανταζόμαστε. Ελπίδα. Και πάλι οι άνεμοι του φθινοπώρου και τα sukkots που κρυφοκοιτάζουν από τις αυλές των σπιτιών.

Πριν από δύο χρόνια, ήμουν ακόμα ένα αθώο κορίτσι που μόλις άρχιζε να ενθουσιάζεται για ένα μεγάλο και χαρούμενο χορευτικό πάρτι. Ετοιμαζόμουν να κατέβω στο νότο τη νύχτα του Simchat Torah με την Ella Toledano, έναν από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους στο σύμπαν, με την μεγαλύτερη και πιο ευγενική καρδιά. Η πίστα μου φαινόταν σαν το κέντρο του κόσμου εκείνη την εποχή, χόρεψα με χιλιάδες νέους και χαρούμενους ανθρώπους σαν εμένα. Σε μια στιγμή, οι ήχοι της μουσικής αντικαταστάθηκαν από κραυγές.

Ο ουρανός γέμισε πυραύλους και σε μια στιγμή ξεκίνησε μια μαζική απόδραση. Εγώ φτάνω στο οικογενειακό σπίτι ενός από τους απαγωγείς και ανακαλύπτω ότι το όνομά του είναι Mustafa.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η ζωή μου εξαρτάται από αυτόν και τη σύζυγό του, Wafa. Το χέρι μου είναι στερεωμένο σε ένα κομμάτι ξύλου από μια κατεστραμμένη πόρτα, δεν μου δίνουν παυσίπονα και δεν μου επιτρέπεται να ουρλιάξω ή να κλάψω. Ο Mustafa καθόταν μπροστά μου για 50 ημέρες με ένα τουφέκι στραμμένο στο πρόσωπό μου. Ένας μεταλλικός σωλήνας εισάγεται στο τραυματισμένο μου χέρι για στερέωση, σε μια αντιεπαγγελματική επέμβαση και χωρίς αντιβιοτική θεραπεία.

Η κατάσταση του χεριού μου επιδεινώνεται – από πόνο, μόλυνση και έλλειψη κίνησης. Μου δίνουν ένα μπουκάλι νερό για πολλές μέρες, μία φορά κάθε λίγες μέρες μια στεγνή πίτα. Δεν κάνω ντους ούτε μία φορά. Υποβάλλομαι σε ψυχολογικό τρόμο, σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς αέρα. Έξω, οι βομβαρδισμοί τραντάζουν τους τοίχους. Δεν είμαι πια ένα αθώο παιδί, είμαι μια νεαρή γυναίκα που θέλει απλώς να ζήσει, που δεν σκοπεύει να καταρρεύσει και θέλει να πάει σπίτι.

Μετά από 50 ημέρες, με οδηγούν στις σήραγγες, αδύναμη και τραυματισμένη. Το σώμα μου είναι αδύναμο και ατροφικό, το χέρι μου κρέμεται και η μόλυνση εξαπλώνεται. Δύο ώρες περπάτημα, ένας ένοπλος τρομοκράτης μπροστά, ένας ένοπλος τρομοκράτης πίσω. 60 μέτρα κάτω από το έδαφος, με βάζουν σε ένα κλουβί, δεν υπάρχει αέρας και φως. Σε ένα κλουβί διαστάσεων δύο επί δύο μέτρα και ύψους 150 εκατοστών, είναι αδύνατο να σταθώ όρθια.

Εκεί συναντώ πέντε άλλα νεαρά κορίτσια. Για πρώτη φορά από τότε που με απήγαγαν, δεν είμαι μόνη. Η καθεμία έχει τη δική της βάναυση ιστορία απαγωγής. Περνάμε πέντε μέρες μαζί στο σκοτεινό κλουβί, με δύο ένοπλους φρουρούς που αλλάζουν κάθε 12 ώρες. Μας επέτρεψαν να μιλήσουμε ήσυχα. Και ξανά οι άνεμοι του φθινοπώρου, και τώρα συμπληρώνονται δύο χρόνια από την πιο ευτυχισμένη νύχτα που είχα ποτέ, από το πιο τρομερό πρωινό της ζωής μου. Είμαι εδώ στο σώμα μου, αλλά η αθωότητά μου παραμένει στα χωράφια του αίματος και η καρδιά μου παραμένει απαχθείσα στη Γάζα, με 48 απαχθέντες, ζωντανούς και νεκρούς. Δεν είμαι πια παιδί, είμαι μια δυνατή γυναίκα που δεν θα ησυχάσει μέχρι να επιστρέψουν όλοι από την κοιλιά της γης. Σήμερα έχω μια ιστορία να πω.

Σήμερα ξέρω ότι η ζωή δεν είναι όπως τη ζούμε αλλά όπως τη λέμε στον εαυτό μας – και μετά στους άλλους. Έχω μια ιστορία να πω, θέλω όλος ο κόσμος να ακούσει ότι η σωματική ελευθερία μπορεί να μας αφαιρεθεί, αλλά όχι η ελευθερία να πιστεύουμε και να φανταζόμαστε την ελπίδα.

View this post on Instagram

A post shared by מייה שם (@mia_schem)

Είθε να μπορέσουμε να την τηρήσουμε την ερχόμενη εβδομάδα. Το πιο σημαντικό και επείγον ηθικό και ανθρώπινο καθήκον που μπορεί να εκπληρωθεί: να φέρουμε όλους σπίτι από τα τρομερά μπουντρούμια της κόλασης, κάτι που μόνο όσοι ήταν εκεί θα καταλάβουν. Και πάλι, οι άνεμοι του φθινοπώρου, εύχομαι να έφερναν όλους πίσω μαζί τους. Όλους!!!

ΜΙΑ

View this post on Instagram

A post shared by Omri Peled (@omri_peled)

Νoa

Πριν από δύο χρόνια, εγώ και ο Avinatan ήρθαμε στο Nova Music Festival για να γιορτάσουμε τη ζωή, αλλά βρεθήκαμε στις σκοτεινές σήραγγες της Γάζας.

Δεν μπορώ καν να περιγράψω τις φρικτές φρικαλεότητες εκείνης της ημέρας.

Χιλιάδες νέοι έτρεχαν στα χωράφια, εκατοντάδες αυτοκίνητα προσπαθούσαν να δραπετεύσουν – όλοι μας παρακαλούσαμε να μην δολοφονηθούμε.

Η 7η Οκτωβρίου ήταν η τελευταία φορά που είδα τον σύντροφό μου. Στην αιχμαλωσία, ρωτούσα για τον Avinatanν παντού που πήγαινα.

Δεν ήξερα αν είχε απαχθεί ή δολοφονηθεί, αλλά φοβόμουν να μάθω την απάντηση.

Ζούσα με φόβο κάθε μέρα.
Το να βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι κάτι σαν θαύμα – δεν είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν πριν από δύο χρόνια.

Κατέρρευσα. Ξανασηκώθηκα. Δεκάδες φορές.

Και ακόμα, δεν έχει τελειώσει.

Έχουν περάσει δύο χρόνια.

Έχουμε ακόμα ομήρους στους οποίους στερούν τη ζωή τους, κάθε μέρα, κάθε λεπτό, μια ζωντανή κόλαση.

Ομήρους που λιμοκτονούν, περιμένοντας την ημέρα που θα μπορέσουν να δουν ξανά το φως.

Μου λείπει όλο και περισσότερο η Avinatan κάθε μέρα που περνάει. Ελπίζω κάθε μέρα ότι αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει σύντομα και ότι επιτέλους θα μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή που ονειρευόμασταν.

Αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει μόνο όταν και οι 48 όμηροι επιστρέψουν σπίτι τους.

Δεν χάνουμε την ελπίδα μας.

Προσευχόμαστε τις επόμενες μέρες να ακούσουμε καλά νέα και μέχρι το τέλος αυτών των διακοπών να δούμε ξανά τους αγαπημένους μας.

519 days.

519 days since the last time I saw you.

519 days since the day our roads separated.

I can’t describe the loneliness without you, you are my soulmate and nothing looks same when you are not around.

Your clothes in my closet are waiting for you to wear them, along… pic.twitter.com/p3Wgi3vgSN

— Noa Argamani (@ArgamaniNoa) March 8, 2025