Σε κάθε είδους έγκλημα η “επιστήμη” και οι “ειδικοί” είναι έτοιμοι να προσφέρουν το επιστημονικό τους εκτόπισμα ώστε να δώσουν άλλοθι στους εγκληματίες.
Το ζήσαμε πρόσφατα με την Παγκόσμια Στρατιωτική Επιχείρηση Μαύρος Κύκνος COVID-19.
Γράφει η Ειρήνη Καρύδη
Υπήρξαν εξίσου πιο εκτρωματικές συμμετοχές της “επιστήμης” και των επιστημόνων της σε εγκλήματα.
Ο Helmut Kentler και το σοκαριστικό πείραμα του στην Γερμανία, ήταν ένας από δαύτους.
Ο Kentler ήταν καθηγητής ψυχολογίας στη Δ. Γερμανία που ασχολήθηκε με την ψυχοσύνθεση παιδιών και κατέληξε πως οι καλύτεροι γονείς είναι οι παιδόφιλοι.
Από τα τέλη του ’60 μέχρι και τις αρχές του ’90 επιστατούσε του “Kentler Εxperiment” σύμφωνα με το οποίο και με κυβερνητική έγκριση έδινε ορφανά παιδιά σε ανάδοχους παιδόφιλους γονείς.
Η άποψη του καθηγητή, ήταν ότι:
“Τα σεξουαλικά ικανοποιημένα παιδιά που έχουν καλή σχέση με τους γονείς σε σεξουαλικά θέματα γίνονται δυσκολότερα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων”.
Το μεγαλύτερο σοκ ήρθε, οταν, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι πολλοί από τους ανάδοχους πατέρες ήταν διακεκριμένοι πολίτες.
Κάνουν λόγο για ένα δίκτυο που περιλάμβανε υψηλόβαθμα μέλη ανάμεσά τους πολλούς ακαδημαϊκούς.
Ο καθηγητής ερχόταν σε επαφή με παιδιά από δυσλειτουργικές ή διαλυμένες οικογένειες και καλούταν να πάρει αποφάσεις για το μέλλον τους.
Ένα από τα παιδιά αυτά ήταν ο 13χρονος Ούλριχ. Ορφανός και άστεγος, ο μικρός είχε καταφύγει στην πορνεία προκειμένου να μπορεί να επιβιώσει μόνος στους δρόμους του Βερολίνου.
«Το πλεονέκτημα του Ούλριχ ήταν ότι ήταν όμορφος και απολάμβανε το σεξ. Άρα μπορούσε να δώσει κι αυτός κάτι στους παιδόφιλους που τον φρόντιζαν», έγραφε ο Kentler στις “επιστημονικές” του σημειώσεις.
Σύμφωνα με τη θεωρία του, και ενώ γνώριζε ότι σε πολλές από τις περιπτώσεις οι ενήλικοι κηδεμόνες ανέπτυσσαν παράνομες σεξουαλικές σχέσεις με τους εφήβους, ο Kentler πίστευε ότι αυτό θα τους βοηθούσε στην επανένταξή τους στην κοινωνία.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν και τα αποτελέσματα, σύμφωνα με τονKentler, ήταν θετικά, ο ψυχολόγος συνέχισε το πείραμά του με την σιωπηρή ανοχή των αρμόδιων υπηρεσιών.
Μάλιστα χρησιμοποιούσε όλο και μικρότερα παιδιά. Οι ηλικίες κυμαίνονταν από 6 έως 15 ετών.
Τελικά, το «πείραμα Kentler» διήρκεσε περισσότερα από 30 χρόνια και αποτελούσε κοινό μυστικό στα κλιμάκια της γερμανικής Πρόνοιας.
Από το 1969 μέχρι και το 2003, εκατοντάδες παιδιά από ιδρύματα του Βερολίνου δόθηκαν σε διαπιστωμένους παιδόφιλους.
Οι άντρες κηδεμόνες λάμβαναν ακόμα και το προβλεπόμενο επίδομα από το κράτος.
Το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά μερικά χρόνια μετά το θάνατο του Helmut Kentler.
Όσο ο γερμανός ψυχολόγος βρισκόταν εν ζωή, είχε αναφερθεί δημόσια σε περιπτώσεις παιδόφιλων κηδεμόνων, προκειμένου να αποδείξει στην επιστημονική κοινότητα την εγκυρότητα της θεωρίας του.
Φρόντιζε όμως πάντα να αναφέρεται σε μεμονωμένες υποθέσεις που είχαν ξεπεράσει τα δέκα χρόνια.
Έτσι, ήταν καλυμμένος νομικά, αφού το έγκλημα έχει παραγραφεί για τους περισσότερους συμμετέχοντες, ακόμα και γι’ αυτούς που είναι ακόμα ζωντανοί.
Η Γερουσία του Βερολίνου υποστήριζε ότι παρά την παραγραφή θα κυνηγήσει την καταδίκη των όποιων υπευθύνων ωστόσο κάτι τέτιοιο δεν συνέβη ποτέ στη πράξη.
