Ήτο 17.07.2021 όταν δημοσιεύθηκε η εξής είδηση>
Διονύσης Σαββόπουλος>
-Υποχρεωτικός εμβολιασμός στους δύσπιστους. Θα τους βόλευε…
Την δική του άποψη για την υποχρεωτικότητα ή μη του εμβολιασμού κατέθεσε ο γνωστός τραγουδιστής Διονύσης Σαββόπουλος.
Βy Pendulum
Όπως έγραψε σε ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός θα «βόλευε» τους δύσπιστους. Εξηγώντας σημειώνει πως με αυτόν τον τρόπο θα «τους ανακούφιζε επειδή θα τους απάλλασσε από το βάρος της δικής τους ευθύνης».
Συνεχίζει μάλιστα λέγοντας πως μία τέτοια εξέλιξη θα επέτρεπε στους πολίτες αυτούς να παραμένουν αρνητές, έχοντας ωστόσο εμβολιαστεί -όχι με την δική τους θέληση.
«Μερικές φορές πρέπει να βοηθούμε τους άλλους να σώσουν κάπως τα προσχήματα» καταλήγει ο κ. Σαββόπουλος παραθέτοντας δύο στίχους από τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη.
«Στων γιατρών σας την παιδεία χαίρεστε λαοί,
των θνητών παρηγορία οι Ασκληπιοί»
Ακολουθεί ολόκληρη η σχετική ανάρτηση του τραγουδιστή>
Στο τοίχο του τραγουδιστή στο facebook διαβάζουμε ένα από τα σχόλια των αναγνωστών το οποίο έχει ως εξής>
Ένας ελιτιστής, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, δεκάρα δεν δίνεις για κανέναν από όλους αυτούς που έγραψες στα τραγούδια σου, τα πρόδωσες, συστημικό έκτρωμα πραγματικά, δίχως αιδώ, με γελοίο περισπούδαστο ύφος, τάχα σοφού, σπουδαίου. Τί θέλεις να μας πεις λοιπόν;
Τί πιστεύεις; Τραγικός , τσιγκούνης και υλικά και πνευματικά. Θες να σου ανοίγουν και τις πόρτες του ασανσέρ αστείε. Πόση αλαζονεία; Ο άνθρωπος που καρφώνει στην αστυνομία τον συνάνθρωπό του επειδή καπνίζει δεν είναι ρουφιάνος αλλά εξελίσσεται σε συνειδητοποιημένο Ευρωπαίο !!! Θυμάσαι; Ψευτοκουλτουριάρης με μερικούς άλλους που θαρρείτε ότι είσαστε οι κλειδοκράτορες της Τέχνης, σε σπουδαία τραπέζια, αλλά είσαστε μόνο οι προαγωγοί της. Την καταστρέψατε εντελώς και θαρρείτε πως η γνώμη σας έχει βαρύτητα.
Ξοφλημένοι γεράκοι, δεκανίκια πολιτικάντηδων εντολοδόχων, που δεν σας νοιάζει το μέλλον της επόμενης γενιάς, αρκεί εσείς που τη βολέψατε μια χαρά. Καλά στερνά και ανήσυχο τέλος σας εύχομαι αν δεν συνέλθετε, διότι κι εσείς ακόμα θα αφήσετε τον μάταιο τούτο κόσμο όπως όλοι μας και ίσως μάλιστα πιο γρήγορα από εμάς. Μόνο φεύγοντας, από αξιοπρέπεια, μην αφήσετε περιττώματα πίσω σας. Έμειναν ορφανά τα τραγούδια. Κρίμα στην Ωδή στον Καραϊσκάκη. Τρίζουν τα κόκκαλά του. (Τα 200 χρόνια εορτασμού σε μάραναν ! ) Αυτό δεν σε κάνει ενάρετο σε μια στιγμή έμπνευσης αλλά τραγικά θλιβερό. Φευ!
Λίγες ώρες πριν (17 Ιανουαρίου 2025) στα ΜΜΕ διαβάζουμε την εξής είδηση>
Ο Διονύσης Σαββόπουλος μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» γράφει για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
Ήταν κάπου εκεί στα τέλη Μαρτίου του ’20, την εποχή της πρώτης καραντίνας λόγω Covid-19, κι αφού είχε μόλις ολοκληρώσει τις επιτυχημένες ζωντανές εμφανίσεις του με τον Μανώλη Μητσιά, στο Άλσος, όταν έμαθε τη διάγνωση. «Μια και είχα χρόνο στη διάθεσή μου, πήγα να δω τους γιατρούς, γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις. Στις εξετάσεις διαπιστώθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Έτσι ξαφνικά; Όχι και τόσο ξαφνικά. Όλο γκούχου γκούχου ήμουν το τελευταίο διάστημα, πάνω από πενήντα χρόνια καπνίζω, και σας το λέω αυτό για να προσέχετε, να ‘χετε τον νου σας, κι αν -ο μη γένοιτο- σας συμβεί, μη φοβηθείτε, αντιμετωπίστε το, κι έχει ο Θεός. Μου αφαίρεσαν μισό πνευμόνι κι ύστερα μπήκα σε κάποιες θεραπείες, που, όσο να ‘ναι, έχουν τις παρενέργειές τους. Κόπωση, βασικά. Μια αίσθηση μεγάλης αδυναμίας» περιγράφει ο Διονύσης Σαββόπουλος στις σελίδες της αυτοβιογραφίας του.
Δύο χρόνια μετά την επίσημη διάγνωση της νόσου και ενώ οι θεραπείες συνεχίζονταν, ο σπουδαίος καλλιτέχνης νόσησε με κορονοϊό. «Εκεί κατά την άνοιξη (2022) φαίνεται πως την πάτησα. Ενώ έκανα τις ανοσοθεραπείες μου κανονικά στο νοσοκομείο, μου ζήτησαν από την Κύπρο να δώσω μερικές συναυλίες για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν μου ήταν δυνατό ν’ αρνηθώ… Πήραμε όλες τις προφυλάξεις και κατεβήκαμε με τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο νησί. Εγώ πάντα μάσκα φορούσα… Και μόλις γύρισα έπεσα στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό. Φωνάξαμε γιατρό. “Γρήγορα στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο!” διέταξε. Είχα φορτωθεί με κορονοϊό. Ήμουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο, διότι τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων, και να το αποτέλεσμα» γράφει.
Ένα βήμα πριν την Εντατική
Σε άλλο σημείο του βιβλίου θυμάται τις στιγμές στο νοσοκομείο. «Κάνανε σύσκεψη από πάνω μου οι γιατροί, μήπως πρέπει να μπω στην Εντατική λόγω δύσπνοιας, Μεγάλη Εβδομάδα ήταν. Αποφάσισαν να περιμένουν λίγο. Μου βάλανε ορό στη φλέβα, μάσκα οξυγόνου και με πλάκωσαν στα φάρμακα, με μεγάλες δόσεις Lasix. Ξυπνώ ένα βράδυ μούσκεμα. Είχα βρέξει εσώρουχα, πιτζάμες, σεντόνια, χάλια τα ‘χα κάνει. Τώρα; Πρέπει να φωνάξω τις νοσοκόμες; Πρέπει να με δουν έτσι; Είμαι ο… Σαββόπουλος. Δεν γίνεται. Γίνεται! Τι άλλο να έκανα, χτύπησα το κουδούνι. Κατέφθασε πρώτα η μία, είδε τι έγινε και φώναξε και τις άλλες. Ανέκφραστες και άψογες όλες τους: “Σηκωθείτε, κύριε Σαββόπουλε”. Να γδυθώ; Έβγαλα αμήχανος τις πιτζάμες. Με ελέγξανε. “Βγάλτε και τα εσώρουχά σας”. Τα ‘βγαλα και στάθηκα στη γωνιά ντροπιασμένος, κρύβοντας με τις παλάμες μου ό,τι μπορούσα. Ένας γυμνοσάλιαγκας ήμουν, ένα τίποτα. Κι όπως ήμουν έτσι ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί, ένιωσα ξάφνου σαν να μην έχει σημασία πια, σαν να ‘φυγε ένα βάρος από πάνω μου, ανάσανα κι αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με πλύνανε, μου βγάλαν να φορέσω καινούργιες πιτζάμες, με ξάπλωσαν στα καθαρά σεντόνια και με σκέπασαν. “Χρόνια πολλά” μου είπαν φεύγοντας οι αδελφές. Είχε έρθει το Πάσχα».
