Καθώς η Επιχείρηση Γενοκτονίας του κοστοβόρου δυτικού  (ζούμε σε ένα εν δυνάμει παγκόσμιο Los Angeles) πληθυσμού βρίσκεται σε εξέλιξη η δυτική οικογένεια αποτελεί τον κεντρικό στόχο του αφανισμού ο οποίος περνάει μέσα από την διαρκή επίθεση στην Χριστιανική και την Εβραική θρησκεία. Υπό αυτό το πρίσμα μπορείτε να ερμηνεύσετε την παραμικρή πρωτοβουλία των ηγετών του χρεοκοπημένου δυτικού κόσμου.

Πάμε λοιπόν να δούμε την σημασία της οικογένειας μέσα από το κείμενο του Ραβίνου Mendel Kalmenson στον ιστότοπο της Chabad-Lubavitch>

Ένα από τα πιο συνηθισμένα και αγχωτικά πεδία σύγκρουσης μεταξύ του κόσμου μου και του κόσμου-my world and the world,, όπως αναφέρεται στο Κεφάλαιο Έκτο-Chapter Six, είναι το σπίτι.

Ενώ ψάχνουμε για τη θέση μας στον κόσμο, είναι πολύ εύκολο να αναζητήσουμε νόημα, εκπλήρωση και μια αίσθηση σκοπού μακριά από αυτούς που είναι πιο κοντά μας. Αυτό συνέβη με μια προβληματική μητέρα που εκμυστηρεύτηκε στον Rebbe ότι ένιωθε χαμένη και χωρίς σκοπό.

Ο Rebbe απάντησε: «Έλαβα την επιστολή σας… Σε αυτήν γράφετε ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνετε τη θέση σας στον κόσμο, κ.λπ. Ταυτόχρονα, ξεκινάτε την επιστολή με τα καλά νέα ότι εσείς και ο σύζυγός σας έχετε ευλογηθεί με καλά παιδιά. Τα παραπάνω περιέχουν ήδη την απάντηση στην ερώτησή σας… μπορείτε να καταλάβετε καλά ότι έχοντας ευλογηθεί με το μεγαλύτερο δώρο, το δώρο των παιδιών και έχοντας ευλογηθεί να τα μεγαλώσετε ως «παιδιά του Θεού», σας έχουν παρασχεθεί οι απαραίτητες ικανότητες για να εκτελέσετε αυτό το μεγάλο προνόμιο και ευχαρίστηση στο έπακρο, και με χαρά και αγαλλίαση καρδιάς», γράφει ο Ραβίνος Mendel Kalmenson στον ιστότοπο Chabad.org.

Σήμερα, ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων υποβαθμίζει την οικογενειακή τους ζωή στο όνομα της καριέρας τους και άλλων επιδιώξεων – κοινωνικού ακτιβισμού, προσωπικής επιτυχίας και υλικής επιτυχίας, μεταξύ άλλων. Αυτό, εν μέρει, εξηγεί στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι σχεδόν το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει πλέον σε χώρες με μειωμένα ποσοστά γάμου.

Αυτό είναι σύμπτωμα ενός αναδυόμενου κοινωνικού φαινομένου που ο συγγραφέας, αρθρογράφος και πολιτικός επιστήμονας Derek Thompson αποκαλεί «εργατισμό-workism», τον οποίο ορίζει ως την «πεποίθηση ότι η εργασία δεν είναι μόνο απαραίτητη για την οικονομική παραγωγή, αλλά και το κεντρικό στοιχείο της ταυτότητας και του σκοπού της ζωής κάποιου».

Για τόσους πολλούς ανθρώπους σήμερα, η οικογένεια έρχεται απλώς δεύτερη – ή ακόμα και τρίτη ή τέταρτη.

Η επαγγελματική επιτυχία κάποιου θεωρούνταν κάποτε απαραίτητο μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού
Η εργασία κάποτε θεωρούνταν ως ένας τρόπος για να στηριχθεί και να διατηρηθεί η οικογενειακή ζωή κάποιου. Αλλά για έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων στην κοινωνία μας, μια καριέρα έχει γίνει αυτοσκοπός. Αυτό το φαινόμενο είναι επίσης διαδεδομένο μεταξύ ατόμων που έχουν ως στόχο την προσφορά υπηρεσιών, των οποίων η φυσική τάση είναι να υπηρετούν σκοπούς εκτός σπιτιού. Πόσοι θεραπευτές, φιλάνθρωποι, ακτιβιστές, πολιτικοί και ηγέτες της κοινότητας έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη φροντίδα των άλλων, μόνο και μόνο για να χάσουν την επαφή με τους ανθρώπους που βρίσκονται πιο κοντά τους;
Και ενώ η σκληρή δουλειά, η προσωπική ανάπτυξη, ο κοινωνικός ακτιβισμός και η οικονομική επιτυχία είναι αναμφίβολα αξιόλογες και απαραίτητες επιδιώξεις, ο Rebbe υπενθύμισε επανειλημμένα σε όσους έχουν την ευλογία να έχουν οικογένεια και παιδιά ότι καμία φιλοδοξία δεν πρέπει να επιδιώκεται εις βάρος εκείνων που βρίσκονται πιο κοντά στο σπίτι. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτός ο ακρογωνιαίος λίθος της κοσμοθεωρίας του Rebbe ακολουθεί τη διδασκαλία του Mishnaic για το πώς να δοθεί προτεραιότητα στην φιλανθρωπική προσφορά κάποιου: «Αν έχετε την επιλογή ανάμεσα στην υποστήριξη εκείνων που είναι φτωχοί στην οικογένειά σας ή στους φτωχούς της πόλης σας, οι φτωχοί στην οικογένειά σας έχουν προτεραιότητα».
Αυτή η έννοια είναι η βάση του γνωστού αφορισμού: «Η φιλανθρωπία ξεκινά από το σπίτι». Όπως ο Θεός έδωσε στον καθένα μας ένα σύνολο μοναδικών σπίθων διάσπαρτων σε όλο τον κόσμο για να τους εμπλέξει και να τους ανυψώσει, έτσι μας ανατέθηκε μια σύντομη λίστα με άλλες ψυχές για να τους ανυψώσουμε. Πρώτα και κύρια ανάμεσα σε αυτές τις πολύτιμες ψυχές είναι οι οικογένειές μας – σύζυγος, παιδιά, γονείς και αδέλφια. Αυτές οι ψυχές επιλέχθηκαν από τον Θεό και μας εμπιστεύτηκαν – όπως μας εμπιστεύτηκαν εμείς – για να είμαστε πρωταρχικοί μεταξύ εκείνων που είμαστε υπεύθυνοι να βοηθήσουμε στην υποστήριξη, την φροντίδα και τη διαμόρφωση. Συνεπώς, η φροντίδα αυτών των ψυχών θα πρέπει να είναι το κύριο επίκεντρο και ο τόπος του σκοπού μας στη ζωή. Όπως είπε κάποτε ο Rebbe σε έναν άντρα που βίωνε ενδοοικογενειακές συγκρούσεις: «Το αληθινό μεγαλείο ενός ατόμου έγκειται στην εκπλήρωση της αποστολής του στη ζωή και στην ενεργό δράση με τρόπο που φέρνει χαρά και ειρήνη στα μέλη της οικογένειάς του».
Μία Αποστολή Πάνω από Όλα
Αυτό το παράδειγμα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό να τονιστεί κατά τις πρώτες ημέρες της ηγεσίας του Rebbe, η οποία ξεκίνησε μόλις πέντε χρόνια μετά το δηλωμένο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η πλειοψηφία της κοινότητας Chabad-Lubavitch ζούσε μια σχετικά απομονωμένη και προστατευμένη ζωή στη γειτονιά Crown Heights του Brooklyn. Μετά το τραύμα του πολέμου, το Crown Heights είχε γίνει ένα πολιτιστικό και πνευματικό ασφαλές καταφύγιο για πολλούς στην Chabad κοινότητα.

Με τόλμη, ο Rebbe έστρεψε την έντονη, κοινοτική εστίαση των Chasidim του προς τα έξω για να επηρεάσει τον κόσμο πέρα ​​από το κράτος τους. Κατηύθυνε τους μαθητές του να αφήσουν πίσω τους τις ανέσεις των σπιτιών τους και την οικειότητα της κοινότητάς τους και να ταξιδέψουν στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της γης για να φροντίσουν τους Εβραίους που αναζητούσαν καθοδήγηση ή ήταν αποξενωμένοι από την πνευματική τους κληρονομιά. Όπως περιέγραψε ο αείμνηστος Αρχιραβίνος Jonathan Sacks, «Ο Rebbe ανέλαβε την πιο τολμηρή πνευματική πρωτοβουλία που έχει αναληφθεί ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, το έκανε αποστολή του, να «αναζητήστε κάθε Εβραίο με αγάπη, όπως κάποτε τον είχαν κυνηγήσει με μίσος».

Αυτό επρόκειτο να είναι το έργο του Chabad shluchim, μιας ριζικής επέκτασης της αρχικής ώθησης του Chasidism, όπως περιγράφεται από το Baal Shem Tov: Να φέρει διδασκαλίες και πράξεις στοργικής καλοσύνης στα πιο απομακρυσμένα σημεία της γης.

Ο Rebbe γνώριζε ότι όσοι στάλθηκαν σε τέτοιες αποστολές θα καλούνταν να προσφέρουν ακούραστα τον εαυτό τους μέρα και νύχτα. Θα έπρεπε να είναι διαθέσιμοι σε ολόκληρη την εβραϊκή κοινότητα για όλες τις ανάγκες της και, σε πολλές περιπτώσεις, θα ήταν το μόνο εβραϊκό σημείο επαφής στην πόλη, την πολιτεία ή ακόμα και τη χώρα τους.

Here the Rebbe distinguished what the Gurary’s main shlichut was while living in Buffalo. It was not, as one might assume, strictly the hallowed outreach they would perform in the community. Rather, it was the sacred inreach they would do with their own children, in their own home.

Γνωρίζοντας ότι η ζωή τους πιθανότατα θα κατακλυζόταν από τις αποστολές τους, οι Chasidim που δέχτηκαν υπενθυμίζονταν ξανά και ξανά ότι μια άλλη αποστολή πρέπει να τιμάται πάνω από όλες τις άλλες – αυτή της φροντίδας των οικογενειών τους και της ανατροφής των παιδιών τους ώστε να ζουν σύμφωνα με τα υψηλότερα πρότυπα των Chasidic values -Χασιδικών αξιών και ακεραιότητας.

Ο Rebbe προσέφερε αυτή την αλήθεια στον R. Nosson και τη Miriam Gurary πριν φύγουν για την τοποθέτησή τους στο Buffalo της Νέας Υόρκης το 1971. Τους ευχήθηκε επιτυχία στην αποστολή τους και στη δημιουργία ενός σπιτιού. Στη συνέχεια, τόνισε με σαφήνεια: «Ο απώτερος στόχος όλων της μετεγκατάστασής σας από το Brooklyn στο Buffalo, στο shlichut είναι να βιώσετε την Chasidishe nachat (πνευματική ολοκλήρωση) από τα παιδιά σας».

Εδώ ο Rebbe διέκρινε ποιο ήταν το κύριο shlichut των Gurary όσο ζούσαν στο Buffalo. Δεν ήταν, όπως θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, αυστηρά η ιερή προσέγγιση που θα έκαναν στην κοινότητα. Αντίθετα, ήταν η ιερή προσέγγιση που θα έκαναν με τα δικά τους παιδιά, στο δικό τους σπίτι. ‘Ενα από τα πρώτα θύματα μιας ζωής αφιερωμένης στην κοινοτική υπηρεσία είναι η σχέση με τον/την σύζυγό του. Όταν η ζωή γίνεται ταραχώδης, είναι πολύ συνηθισμένο να παραβλέπουμε τις ανάγκες του πιο στενού μας συντρόφου και να επιβάλλουμε προνόμια στις κοινοτικές δεσμεύσεις στο όνομα της «σωτηρίας του κόσμου». Μπορεί να λέμε στον εαυτό μας ότι ο/η σύζυγός μας είναι αυτάρκης και έτσι να κρατάμε μόνο τα υπολείμματα των ενεργειών μας γι’ αυτόν.

Εδώ, πάλι, βρίσκουμε την πιθανή παγίδα του να επιτρέψουμε στον κόσμο να επισκιάσει τον δικό μου κόσμο. Συμβουλεύοντας τους άλλους, και με το δικό του ζωντανό παράδειγμα, ο Rebbe επανειλημμένα τόνισε την ανάγκη να δίνουμε προτεραιότητα στον/στη σύζυγό μας πάνω απ’ όλα με ακλόνητη, ιερή έμφαση. Επέδειξε αυτή την θεμελιώδη αξία κάποτε στον R. Gershon Mendel Garelik, ο οποίος είχε σταλεί στο Μιλάνο το 1959 ως ένας από τους πρωτοπόρους shluchim.

Κατά τη διάρκεια του yechidut με τον Rebbe, ο R. Garelik είπε ότι αγωνιζόταν κάτω από το τεράστιο βάρος των ευθυνών του στην Ιταλία. Αφού περιέγραψε τους αγώνες του, ο Rebbe ρώτησε ευγενικά: «Και πώς είναι η σχέση σας με τη σύζυγό σας;» Ο Rebbe έκανε τότε ένα ασυνήθιστο αίτημα. Ζήτησε από τον R. Garelik να γράψει ένα σημείωμα που να περιγράφει τη δυναμική του γάμου του και πώς αυτός αντέχει κάτω από τις πιέσεις της δουλειάς τους.

Στο τέλος του σημειώματός του, στο οποίο είχε αναλύσει τις πολλές αρετές της συζύγου του, ο R. Garelik έγραψε: «Ίσως δεν θα έπρεπε να περιγράψω τόσο διεξοδικά τις ιδιότητες της συζύγου μου». Ο Rebbe διέγραψε τη λέξη «όχι» και υπογράμμισε τη λέξη «πρέπει», αφήνοντας την πρόταση να διαβαστεί ως εξής: «Δεν θα έπρεπε να περιγράψω τόσο διεξοδικά τις ιδιότητες της συζύγου μου». Χωρίς να πει λέξη, ο Rebbe υπογράμμισε για τον υπερφορτωμένο Chabad luminary, υπεύθυνο για την εβραϊκή ζωή σε όλη την Ιταλία, ότι η κύρια αποστολή του είναι, και θα είναι πάντα, να φροντίζει και να αγαπά τη σύζυγό του.

Ο Rebbe ενίσχυσε περαιτέρω αυτή την ιερή αξία σε συνομιλία με τον R. Garelik καθώς έφευγε για το Μιλάνο μετά από μια επίσκεψη στη Νέα Υόρκη. Ερωτηθείς από τον γενικό γραμματέα του Rebbe, R. Hodakov, αν επρόκειτο να επιστρέψει στην πατρίδα του με ένα δώρο για τη σύζυγό του, ο R. Garelik είπε ότι της είχε αγοράσει μερικά κέικ από ένα θρυλικό τοπικό αρτοποιείο, καθώς τέτοιες κοσέρ λιχουδιές δεν ήταν διαθέσιμες στη νέα του πόλη. Ο R. Hodakov πρότεινε να της αγοράσει ένα δώρο που να αντανακλούσε καλύτερα την πολύτιμη αξία της – ίσως κάτι φτιαγμένο από χρυσό. Μετά από λίγη σκέψη, ο R. Garelik αποφάσισε να της αγοράσει ένα ρολόι. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Rebbe έδειξε προσωπικό ενδιαφέρον για να διασφαλίσει ότι αυτό το δώρο ήταν ξεχωριστό.

Ο Rebbe στη συνέχεια προχώρησε να βοηθήσει τον R. Garelik με την επιλογή του. Κάποια στιγμή, ο Rebbe τόνισε δεόντως στον R. Garelik τη σημασία του να φέρεται στη σύζυγό του σαν να ήταν το πιο σημαντικό άτομο στον κόσμο, παρά όλες τις απαιτήσεις του κοινοτικού του ρόλου.

Οι ιστορίες για το παράδειγμα του ίδιου του Rebbe είναι πολλές και είναι ιδιαίτερα συγκινητικές υπό το φως του τεράστιου βάρους των παγκόσμιων ευθυνών του: από την απάντηση σε χιλιάδες επιστολές μέχρι τη διεύθυνση διεθνών εκδηλώσεων, προσπάθειες προσέγγισης, να δέχεται αμέτρητους ανθρώπους που αναζητούσαν καθοδήγηση σε ιδιωτικό ακροατήριο, όλα αυτά εκτός από το να ηγείται της τεράστιας κοινότητάς του σε καθημερινή βάση.

Κι όμως, ο Rebbe θεωρούσε τον πολύτιμο χρόνο που περνούσε με την αγαπημένη του σύζυγο και σύντροφο της ζωής του, Rebbetzin Chayah Mushka, ως απολύτως ιερό και ισάξιο με μία από τις μεγαλύτερες βιβλικές εντολές-Biblical commandments.

Όπως είπε κάποτε στον Dr. Ira Weiss, έναν καρδιολόγο που γνώριζε τόσο τον Rebbe όσο και τη Rebbetzin και απολάμβανε μια στενή σχέση και με τους δύο: «Ο χρόνος που ορίζω για να πίνω τσάι με τη γυναίκα μου κάθε μέρα είναι εξίσου σημαντικός για μένα με τη βιβλική εντολή να βάζω tefillin κάθε μέρα».

Καμία φιλοδοξία δεν είναι μεγαλύτερη από την φροντίδα των ψυχών που μας έχουν εμπιστευτεί ως ζωντανά θεμέλια του ιερού μας σκοπού. Κάντε ένα τεστ στον εαυτό σας. Ο Rebbe υπενθύμισε επανειλημμένα σε όσους έχουν ευλογηθεί με οικογένεια και παιδιά ότι καμία φιλοδοξία δεν πρέπει να επιδιώκεται εις βάρος εκείνων που είναι πιο κοντά στο σπίτι.