Kυριακή 2 Απριλίου 2023
Έναν Ιούλιο πριν πέντε χρόνια Το Παλτό περίμενε εποχούμενο στο φανάρι του Χίλτον. Ξάφνου, ξεπρόβαλε συνοδηγός σε μαύρο τζιπ Μερσέντες ο κύριος Γιάννης. Εμφορούμενο από πηγαία συναισθήματα ενθουσιασμού Το Παλτό έκανε μια κίνηση εμπρός προκειμένου να νεύσει επιδοκιμαστικά προς τον κύριο Γιάννη. Φευ. Μια μηχανή υψηλού κυβισμού της συνοδείας, του έκλεισε το δρόμο και του έκοψε τη χαρά. Εκτός τόπου και χρόνου, Το Παλτό δεν είχε συνείδηση ότι εκείνο το καλοκαίρι ο κύριος Γιάννης για το μόνο που δεν τα άκουγε είναι για το προπατορικό αμάρτημα. Για όλα τα υπόλοιπα έφταιγε.
Γράφει Το Παλτό
Ένας ανθύπατος της παλιάς Παράγκας, της παραδοσιακής, είχε αποφανθεί αποφθεγματικώς κάποτε: “Στο ποδόσφαιρο πληρώνεις ένας σκασμό δίδακτρα και μπορεί να μη βγάλεις ούτε το σχολειό.” Ναι “σχολειό”, ο τόνος στη λήγουσα.
Ο κύριος Γιάννης σύμφωνα και με τα επίσημα στοιχεία (ΓΕΜΗ κτλ) μέχρι στιγμής έχει εναποθέσει στην ομάδα του μερικές, αρκετές, δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Για να μπαλώσει τρύπες, για να πληρώσει και με το παραπάνω τα ακριβά (σε ευρώ) λάθη του, για να ξεχρεώσει αμαρτίες αλλονών.
Γιατί ακριβώς, λοιπόν, κατηγορείται ο κύριος Γιάννης; Η πιο συνήθης κατηγορία που του απευθύνουν είναι ότι δρα ως “μπροστινός”. Αν ο κύριος Γιάννης είναι μπροστινός, αυτοί που εύκολα καταλήγουν ποιος είναι ο “πισινός”, τον θυμούνται να είναι κιμπάρης, αβέρτος και σκορποχέρης; Τον φαντάζονται δηλαδή να έχει δώσει έναν σκασμό λεφτά στον μπροστινό του, απλά και μόνο για να βρίσκεται η ομάδα του μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας; Γιατί να μην τη βυθίσει στα τάρταρα με χαρακτηριστική εκδικητικότητα;
Ο κύριος Γιάννης, όμως, δεν άφησε καμιά ομάδα να χρεοκοπήσει, δεν την έριξε στο ερασιτεχνικό. Σύμφωνοι, κάποια στιγμή απηυδισμένος από τη σκατίλα του εγχώριου ποδοσφαίρου, χρησιμοποίησε την ομάδα ως leverage. Αλλά όχι για λογαριασμό του, παρά μόνο και μόνο για να αποδείξει ποιος έχει πιο πολύ ανάγκη: η ομάδα του το ελληνικό ποδόσφαιρο ή το ελληνικό ποδόσφαιρο την ομάδα του. ΄Οσοι ενθυμείστε τα γεγονότα, ξέρετε και την απάντηση. Εξάλλου ποιος από τους λοιπούς ιδιοκτήτες δεν χρησιμοποιεί ως leverage την ομάδα του; Όλοι αυτοί οι στρατοί του “υπέροχου κόσμου” σιτίζονται και εκτρέφονται μόνο για να λιβανίζουν το μεγαλείο του προέδρου ή και για να βάλουν και την απαραίτητη πλάτη αν ω μη γένοιτο ζορίσει για τον πρόεδρο το πράμα;
Ο κύριος Γιάννης κατηγορείται, επίσης, συχνά ότι δεν είναι ο πρόεδρος-πατερούλης. Ότι όταν κατεβαίνει στα αποδυτήρια μετά από μια μεγάλη νίκη, με τους παίκτες να του φωνάζουν “μπόνους, μπόνους!” μοιάζει να απευθύνει χαιρετισμό στην κοπή της πίτας των πλοιάρχων στα βαπόρια του. Περιττό να πούμε εδώ τι λέει ο γίγας Λακάν για το σύνδρομο του αφεντικού-πατερούλη (ναι ο γίγας τα λέει καλύτερα από τον Φρόιντ στο συγκεκριμένο), αλλά εάν ακόμη ως οπισθοδορμική κομπανία που είναι η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη τέτοια φαινόμενα -και μάλιστα σε αποδυτήρια που το 80% είναι από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου- περαστικά της. Στο κάτω-κάτω ας προσλάβει έναν άνθρωπο γι’αυτή τη δουλειά, αν υπάρχει, ακόμη, μια τέτοια ανάγκη. Παλιά τον έλεγαν “γενικό αρχηγό” ή κάτι ανάλογο, ασαφές.
Γιατί άραγε συγκεντρώνει ο κύριος Γιάννης τόσο μένος, όμως; Μα δεν είναι προφανές; Γιατί δεν είναι σαν τα μούτρα τους. Μια από τις πρώτες συγκρούσεις του κυρίου Γιάννη με την πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν όταν κάποτε τον είχαν κλειδώσει στο ασανσέρ του Καραϊσκάκη. Μιλάμε, δηλαδή, για φάρσα επιπέδου ΕΠΑΛ, από κει που βγαίνουν στρατιές αγράμματων που αργότερα θα γίνουν μικροκακοποιοί ή χαμηλόμισθοι σφουγγοκωλάριοι -τώρα, αυτό το το τελευταίο δεν θα το καταλάβουν στον Περαία, εκεί πιάνουν μόνο τα ελληνικά τα σκαμπρόζικα.
Σε αυτόν τον ηλίθιο, κάφρικο μανιχαϊσμό του ελληνικού ποδοσφαίρου ο κύριος Γιάννης δείχνει να μην έχει θέση -ενώ θα έπρεπε. Κάποτε το διακύβευμα ήταν τα εξασφαλισμένα 20-30 εκατομμύρια ευρώ από το Ch.L.. Σήμερα είναι το νά’χαμε να λέγαμε, οι ομάδες χαιρετάνε από το καλοκαίρι την Ευρώπη. Μαζεύονται υποτίθεται για συνάντηση κορυφής πριν μια εβδομάδα οι ιδιοκτήτες. Ο κύριος Γιάννης λέει όσα πρέπει να ακουστούν και στην ώρα απάνω αποχωρεί λόγω σοβαρής υποχρέωσης. Τι να κάτσει να κάνει δηλαδή;
Σας ενοχλεί, και πολύ μάλιστα, που ο κύριος Γιάννης δεν πιάνει διαιτητές από το πέτο, δεν τα “χώνει”, δεν μπινελικώνει, δεν απειλεί, δεν στέλνει “παιδιά” να τραμπουκίσουν, δεν χαρτζιλικώνει, δεν μπουμπουνάει φούρνους, δεν δεν δεν.
Σας ενοχλεί, και πολύ μάλιστα, που ο κύριος Γιάννης είναι αβρός, ευγενής, classy -ή “επιπεδάτος”, για να καταλάβουν και στον Περαία.
Ο κύριος Γιάννης είναι ιδιοκτήτης μιας ομάδας της οποίας οι οπαδοί, αν και πλειονότητα, είκοσι χρόνια τώρα υπόκεινται σε διωγμούς μειονότητας. Αυτοκρατορίες χτίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, πνιγμένες σε αίμα που είχε χρώμα πράσινο. Τώρα περιμένουν τη στιγμή που, επιτέλους, θα πάρουν το αίμα τους πίσω. Γιατί αυτό να μη γίνει με τον τρόπο του κυρίου Γιάννη; Δεν θα ήταν κάπως παρήγορο;
