Δεν είναι καλή μέρα σήμερα. Η μουσική έχασε έναν βαθύ γνώστη της, έναν θεματοφύλακά της. Ο Γιώργος Χαρωνίτης ήταν ένας ευθύς και ειλικρινής άνθρωπος, ένας σοβαρός και ακέραιος δημοσιογράφος με τεράστια γνώση και κρίση γύρω από τη μουσική και το τραγούδι.
Πόσο πολύ θα μας λείψει…
Γιώργος Νταλάρας
Δίχως τέλος οι αιφνίδιοι αποχαιρετισμοί. Έφυγε λοιπόν και ο Γιώργος Χαρωνίτης, 70 μία σπουδαία μορφή της μουσικής και της δημοσιογραφίας, ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συντάκτες. Αντιμετώπιζε πρόβλημα καρδιάς.
Υπήρξε η ψυχή του περιοδικού «Jazz & Τζαζ», το οποίο ίδρυσε και διηύθυνε για είκοσι χρόνια (1993–2013). Παράλληλα, επί 3 και πλέον δεκαετίες αρθρογραφούσε για τη μουσική στο Αθηνόραμα, ενώ τα τελευταία χρόνια συνέχιζε να μας μεταφέρει το πάθος και τη γνώση του μέσα από τα κείμενά του στο μουσικό site formiggart.
Ο ίδιος, στην αυτοπαρουσίασή του στο Αθηνόραμα>
Γεννήθηκε Κρητικός του Κόσμου και Χριστιανός Ανορθόδοξος. Από μικρός έμαθε ν’ αγαπάει τη μουσική, τα μαθηματικά, το σινεμά, τη φυσική, τις ιπτάμενες μηχανές, τον Ennio Morricone και, βέβαια, τα κορίτσια του εξαταξίου Γυμνασίου Θηλέων Αγίων Αναργύρων. Ακολούθησε μια επαγγελματική ασάφεια και απροσδιοριστία μέχρι που τα τυχαία γεγονότα και (και οι απρόβλεπτες συγκυρίες) τον έφεραν να γράφει μουσική με λέξεις από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Έχει σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός [στο Πολυτεχνείο έμαθε θεωρία σημάτων και πληροφοριών (δηλαδή δημοσιογραφία!)]. Λατρεύει την τζαζ, το αυθεντικό lounge, τα avant-blues του κόσμου, τα τραγούδια του Άκη Πάνου, του Bob Dylan, του Διονύση Σαββόπουλου, του Carlos Puebla και του Βασίλη Τσιτσάνη. Σταμάτησε να παίζει κιθάρα μόλις κατάλαβε τι ακριβώς έκανε ο Frank Zappa και από τότε, καλοκαίρι του ’88, άρχισε να γράφει στο Αθηνόραμα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά τοις πάσι…
Ο Φοίβος Δεληβοριάς για τον Γιώργο Χαρωνίτη>
Μέρα που φεύγει ο Γιώργος Χαρωνίτης, μέρα ήττας για την ομορφιά. Προσωρινής ήττας, βέβαια, ο ίδιος πρώτος θα το έλεγε. Γιατί η ομορφιά, αν σε διαπεράσει και την υπερασπιστείς, αν κάνεις τη δύσκολη ζωή να κρατάς το κάστρο της, να ξυπνάς και να κοιμάσαι εκεί, να το σκουπίζεις, να κοιτάς απ’τα προπύργια τι μηχανεύονται οι εχθροί, να αρχειοθετείς και να μοιράζεσαι, σε ανταμείβει. Σου χαρίζει ένα δικό σου μέρος, αναγνωρίσιμο για πάντα από τους άλλους, στο οποίο ο θάνατος είναι απλώς μια στιγμή. Η γενιά μου του χρωστάει πολλά. Μας έμαθε -με το Jazz & Τζαζ- πώς να βουτάμε στις δισκογραφίες, πώς να ακούμε τις μουσικές γραμμές μέσα στα έργα, πώς να αγαπάμε τους μουσικούς , πώς να τους ξεχωρίζουμε στις ηχογραφήσεις. Με τον Φώντα Τρούσα μαζί, αποενοχοποίησαν στα αυτιά των μεταγενεστέρων μιαν ολόκληρη εποχή -εκείνη του ‘70, του giallo και του softcore, της Εμμανουέλας και του ύστερου σπαγγέτι-, εποχή που μας αναστάτωνε, δεν θεωρούνταν επαρκώς «σοβαρή» όμως, ήταν δε ανεξερεύνητη. Αυτοί μας χάρισαν τη μουσική της, αλλά και τον ποπ προβληματισμό που την γέννησε. Θαυμάσια κείμενα για τον Ντιουκ Έλινγκτον, για το fusion, για τον Γκαινσμπούρ, τον Zappa, αλλά και για τον Σαββόπουλο, τον Πλέσσα, τον Πετρολούκα Χαλκιά, τα σάουντρακ του Χατζηνάσιου και του Θεοδοσιάδη ξαναπερνάνε τώρα απ’το μυαλό μου. Και βέβαια ο Μορικόνε, που για τον Γιώργο ήταν αυτό που λέμε soft spot και που δεν ξέρω αν του έτυχε άλλος τόσο αφοσιωμένος μουσικογραφιάς παγκοσμίως. Είχαμε μια γλυκειά και τακτική επαφή από δω, τη γνωριμία όμως την οφείλω στον υπέροχο φίλο Νίκο Φωτακη, τον πιο αγαπημένο μαθητή του. Μια περίοδο που βλεπόμασταν πολύ με τον Νίκο, ο Χαρωνίτης προμηθεύτηκε το box set με όλα τα επεισόδια του παλιού, βρετανικού «Avengers», με την Diana Rigg, για την οποία είχε πάθος. Με κάλεσαν να κάνουμε παρέα μαραθώνιο, εγώ όμως δεν μπορούσα και ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει. Σήμερα, πάντως, που βλέπω το πρόσωπό του να κατακλύζει το timeline μου, έχω την περίεργη αίσθηση πως κάπου, κάποτε, κάπως τον κάναμε αυτόν τον μαραθώνιο μαζί, όπως και χίλιους άλλους. Ή πως θα έρθει σίγουρα η στιγμή πως θα τους κάνουμε. Κι αυτή η αίσθηση δεν είναι κανένα αιφνίδιο τσίμπημα της μεταφυσικής στην -σκεπτικιστική πλέον-καρδιά μου. Είναι κάτι που κέρδισε με το σπαθί του, τα γραπτά του και τη στάση του ο Γιώργος Χαρωνίτης
Από τη σελίδα του Γιώργου Χαρωνίτη στο Facebook>
Eπαναφέρω την κλασική μου φωτογραφία με την dee dee bridgewater επειδή ναι μεν ο χρόνος περνάει, τα αισθήματα όμως μένουν – όσο για τις κυβερνήσεις, γ@μησέ τα! [ιερά οδός, 1998, λευτέρης αρβανίτης ο φωτόγκραφερ]
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1943 ξεκίνησε η σφαγή των αξιωματικών και στρατιωτών της Ιταλικής μεραρχίας Acqui, που έδρευε στην Κεφαλλονιά, ως αποτέλεσμα της απόφασής της, ειλημμένης δημοκρατικά, με ψηφοφορία, να αντισταθεί στις γερμανικές δυνάμεις μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας με τους συμμάχους. Το γεγονός είναι πλέον ευρέως γνωστό από το “Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλλι” (βιβλίο και ταινία), όμως μια πολύ πιο πιστή απόδοση της σφαγής έγινε από την τηλεταινία της RAI “Cefalonia” (2005) – με σπουδαίους ηθοποιούς όπως ο Luca Zingaretti και η Luisa Ranieri – σε σκηνοθεσία του Riccardo Milani. Ο Ennio Morricone έγραψε ένα από τα πιο όμορφα σάουντρακ της τελευταίας περιόδου του (τον 21ο αιώνα).
Το να συνειδητοποιείς ότι έφυγε μια πρωτοεφηβική σου, με διάρκεια στον χρόνο αγάπη – όσο virtual κι αν είναι – έχει τη σημασία του! «Γνώρισα» την Diana Rigg μαθητής γυμνασίου, μέσα από την τηλεοπτική σειρά «Οι εκδικητές» κάπου στις αρχές του 1969 – ή μπορεί και στα τέλη του 1968. Στην τότε τηλεόραση των Ενόπλων Δυνάμεων, στο κανάλι 5 [δεν θυμάμαι αν λεγόταν ΥΕΝΕΔ τότε ούτε αν ίσχυε η ΤΕΔ της ταινίας «Λούφα και παραλλαγή»!]. Ήταν το επεισόδιο «How to Succeed at… Murder» και, απ’ ότι κατάλαβα, ήταν μάλλον το τρίτο που είχε παίξει η δική μας τηλεόραση [προφανώς, η προβολή δεν ακολουθούσε την κανονική, αγγλική σειρά προβολής των επεισοδίων – όλες αυτές τις λεπτομέρειες τις έμαθα μετά, ως ερευνητής και μελετητής!]. Η Diana Rigg, η υπέροχη Mrs. Emma Peel, με εντυπωσίασε και, βαθμιαία, με μάγεψε! Δεν ηταν μόνο η εντυπωσιακή «μαχητική» της στάση (M-Appeal), οι άνετες φόρμες της (που δεν ήσαν όλες δερμάτινες, μην γινόμαστε τόσο φετιχιστές!) και οι ποικίλες της δεξιότητες, από το καράτε ως τις φυσικές επιστήμες – πράγματα κάπως πρωτόγνωρα στην τηλεόραση τότε – αλλά και η χάρη, η ομορφιά, η εξυπνάδα και η σπιρτάδα της και η τέλεια εκφορά του λόγου, με την εκπληκτική προφορά της συν τις ιδιαίτερες δόσεις χιούμορ έδιναν ένα σύνολο που υπερέβαινε κάθε έννοια «σεξ συμβόλου» που μπορούσε να υπονοεί η εποχή. Η Diana Rigg ήταν one of a kind – και έτσι παρέμεινε, τουλάχιστον στα μάτια ενός παιδιού, ενός πρωτοεφήβου που προερχόταν από τη μεσαία ελληνική εργατική τάξη αλλά πάντα τα ενδιαφέροντά του υπερέβαιναν αυτά της γειτονιάς ή του χωριού! [Πράγματα που ισχύουν και σήμερα: αντί να δω την κουβέντα Χατζηνικολάου-Αλεξίου, έβαλα στο βίντεο την «Κρουαζιέρα του τρόμου» με τον Μπάρκουλη, τον Σταρένιο και την Karin Schubert – uber alles!]
Κάτι που με τράβηξε – και με κράτησε (προς όφελος και της επιστήμης, υποθέτω!) – στη δουλειά που κάνω ήταν η δημιουργική “πλάκα” και αυτό το σπορ είχα την ευκαιρία να το εξασκήσω πριν από πολλά χρόνια με τον Νίκο Ζαχαριάδη. Πέραν της συνήθους επαγγελματικής παρέας και συνάφειας, συνηθίζαμε με τον Νίκο να στιχουργούμε έχοντας κατά νου συγκεκριμένες λαϊκές αοιδούς από το καλλιτεχνικό μας στερέωμα! Έριχνα εγώ έναν στίχο, έκανε μια ρίμα ο Νίκος, συνεχίζαμε, φτιάχναμε και ένα ρεφρέν και, σιγά σιγά μαζεύαμε τραγούδια και στοχεύαμε στο να υλοποιήσουμε κάποιο άλμπουμ! Η προσπάθεια έμεινε ημιτελής…
Πριν από μερικές ώρες έμαθα πως ο Νίκος Ζαχαριάδης έφυγε ξαφνικά! Θα ήθελα να ήταν μια πλάκα!
