Ο Χρήστος Παπακυριακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα (Χαλάνδρι) το 1914 και ο πατέρας του ήταν ο πλούσιος υφασματέμπορος Δημήτρης Παπακυριακόπουλος με καταγωγή από την Τρίπολη.
Γράφει η Ειρήνη Καρύδη
Φοίτησε στο Βαρβάκειο και έπειτα στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, όμως το πάθος του από μικρή ηλικία ηταν τα μαθηματικά και για αυτό στο τρίτο έτος μετεγράφη στη Φυσικομαθηματική, από όπου πήρε το πτυχίο το 1938.
Ο Παπακυριακόπουλος ήταν άνθρωπος εσωστρεφής, που δεν ανοιγόταν, ήταν πνεύμα προοδευτικό, που δεν δίστασε να ψηφίσει κατά της επανόδου του Βασιλιά στο δημοψήφισμα του 1935, ενώ στην κατοχή εντάχθηκε στο ΕΑΜ.
Την ίδια εποχή πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών με τη διατριβή «Μία μέθοδος αποδείξεως του αναλλοιώτου των ομολογικών συμπλεγμάτων ενός συμπλόκου».
Στην ματωμένη περίοδο των «Δεκεμβριανών» (1944), πήρε τα βουνά με τους αντάρτες και ξεκίνησε να διδάσκει Αριθμητική σε μικρούς μαθητές στην Καρδίτσα.
Όταν επανήλθε στο Πολυτεχνείο το 1946 απολύθηκε μαζί με τον μέντορά του καθηγητή Κρητικό, λόγω αριστερών φρονημάτων.
Τοτε κατάλαβε ότι το κλίμα στην Ελλάδα δεν τον σήκωσε για πολύ — ούτε η μισαλλοδοξία, μα κυρίως το μεγάλο επιστημονικό κενό, για αυτό ξεκίνησε μόνος του να ασχολείται με την επιστήμη του και το 1948 προσκλήθηκε στο Princeton University, όπου αποδέχτηκε την πρόσκληση και δεν ξαναγύρισε ποτέ στην Ελλάδα, εκτός από λίγες μέρες για την κηδεία του πατέρα του το 1952.
Όλο αυτό το διάστημα η Ελλάδα και οι αστυνομικές αρχές προσπαθούσαν να πείσουν τους Αμερικανούς να απελάσουν τον Παπακυριακόπουλο ως «επικίνδυνο κομμουνιστή», αλλά τον υπερασπίστηκε σθεναρά το Princeton University.
Όλα του τα χρόνια που παρέμεινε στην Αμερική, ο Παπακυριακόπουλος (ή «Πάπας», όπως τον αποκαλούσαν στο εξωτερικό) υστέρησε με δική του απόφαση την ακαδημαϊκή εξέλιξη σε καθηγητή, με αντάλλαγμα την ελευθερία του.
Η μεγάλη συνεισφορά του, ήταν τα τρία σπουδαία θεωρήματα για την κατανόηση του χώρου: το «Λήμμα του Ντεν», το «Θεώρημα του Βρόχου» και το «Θεώρημα της Σφαίρας».
Μετά τη δημοσίευσή τους, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, λύθηκαν οριστικά τα προβλήματα που κυριαρχούσαν στην τοπολογία. Η φήμη του «Πάπα» εξαπλώθηκε και το 1964 ήρθε η μέγιστη αναγνώριση του με την απονομή του Βραβείου Βέμπλεν, της ύψιστης διεθνούς διάκρισης για ανακαλύψεις στη Γεωμετρία.
Το 1976 τον πρόλαβε ο θάνατος. Σε ηλικία 62 χρόνων πεθανε από καρκίνο.
