Artemis Seaford. H πρώην μάνατζερ πολιτικής κυβερνοασφάλειας του Facebook έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καθημερινή με το οποίο εκφράζει την αγανάκτησή της επειδή «Τελικά, ήμουν κι εγώ στη λίστα» του Predator.
By S. Summoning His Legions
Καθώς το Facebook βρίσκεται σε δικαστική διερεύνηση στις ΗΠΑ για το ρόλο του στη πανδημία και συγκεκριμένα στη λογοκρισία της προέλευσης του ιού COVID-19 και για τον ρόλο του στην επιβολή των εμβολίων COVID θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να γνωρίζουμε τι περιλαμβάνει ο ρόλος μιας μάνατζερ πολιτικής κυβερνοασφάλειας στο Facebook. Ποιο ήταν το ακριβές αντικείμενο της δουλειάς της; Προηγήθηκε ρήτρα εμπιστευτικότητας πριν τη πρόσληψή της στη πλατφόρμα;
Την ακολουθεί αυτή η ρήτρα και τώρα;
“Μπορεί η Ελλάδα να μην είναι Ανατολική Γερμανία, αλλά ο φόβος, η ανημποριά και η μοναξιά που αισθάνεται κάποιος που βρίσκει τον εαυτό του σε μια τέτοια θέση θυμίζει μαρτυρίες από πολίτες απολυταρχικών καθεστώτων. Θεέ μου, τι μπορεί να είδαν και να πήραν; Θα χρησιμοποιήσουν κάτι στο μέλλον για να με εκβιάσουν; Αραγε ποιος ήταν εκεί και τι έκανε όταν πιθανώς παρακολουθούσε τις πιο προσωπικές στιγμές μου;
Ανατρέχεις σε συναντήσεις με συντρόφους, εκμυστηρεύσεις φίλων στο τηλέφωνο, φωτογραφίες από καθημερινές στιγμές στον καναπέ σου, επαγγελματικά ραντεβού. Αισθάνεσαι μολυσμένος από ένα ψηφιακά μεταδιδόμενο νόσημα που σε κάνει τοξικό και, άθελά σου, επικίνδυνο για τους ανθρώπους γύρω σου. Νιώθεις μια γενική αδιαθεσία, που δεν μπορείς να προσδιορίσεις με σαφήνεια. Μέχρι που καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται: αυτό το πρωτόγνωρο –για σένα– αίσθημα είναι η αίσθηση της πιθανότητας να έχεις υπάρξει στην απόλυτη ηδονοβλεπτική διάθεση μιας αυθαίρετης και ανώνυμης εξουσίας…”
Καθώς διαβάζουμε το παραπάνω απόσπασμα από το άρθρο της μένουμε με την εντύπωση ότι όλα όσα περιγράφει δεν αναφέρονται στην Ανατολική Γερμανία του χθες αλλά στο Facebook του σήμερα. Στην πρώην εργοδότρια εταιρία της. Όχι δεν πρόκειται για στιγμιότυπο με την κ. Seaford ανεβασμένη στη σκηνή του TEDx να περιγράφει τη καθημερινότητα όπως τη βιώνουν οι χρήστες του Metaverse.
Όχι δεν πρόκειται για ένα ξέσπασμα αυτοκριτικής ή για κάποια παράθεση επιτευγμάτων όπως αυτά που αφηγούνται σε σχετικά βιβλία τους πρώην πράκτορες της CIA.
Αισθάνεσαι μολυσμένος από ένα ψηφιακά μεταδιδόμενο νόσημα που σε κάνει τοξικό και, άθελά σου, επικίνδυνο για τους ανθρώπους γύρω σου.
Εκεί κάπου αποπροσανατολίζεσαι. Μα τι έγινε το κράτος δικαίου, με όλα τα κουσούρια του, στο οποίο νόμιζες ότι μεγάλωσες; Πού είναι οι φωνές που στηρίζουν την αλήθεια, τα προσωπικά δικαιώματα και τη Δικαιοσύνη, πέρα από κομματικά ένστικτα, είτε αυτοπροβολής είτε αυτοπροστασίας;
The Twitter Files on free speech suppression soon to be published on Twitter itself. The public deserves to know what really happened …
— Elon Musk (@elonmusk) November 28, 2022
Διαβάζουμε με ενδιαφέρον τις απορίες της κ. Seaford όπως διατυπώνονται στο άρθρο της και διά μέσω εκείνης επιχειρούμε να στείλουμε τις εορταστικές ευχές μας στα Ελληνικά hoaxes ενώ την ίδια στιγμή αναρωτιόμαστε τι απέγιναν οι εύλογες απορίες εκατομμυρίων ανθρώπων εκεί έξω που αποφάσισαν να μην υποκύψουν στον τρόμο που διέσπειρε ο πρώην εργοδότης της και το πως αξιοποιήθηκε αυτός ο τρόμος για να ισοπεδωθούν αυτονόητες ανθρώπινες ελευθερίες όπως η αυτοδιάθεση του ανθρώπινου σώματος και το αυτονόητο ενδιαφέρον να μάθεις πως προήλθε αυτός ο ιός στην ανθρωπότητα. Υπεύθυνη πολιτικής κυβερνοασφάλειας στο Facebook διετέλεσε η κ. Seaford άρα κάτι παραπάνω γνωρίζει για τις ψηφιακές ερπύστριες που ισοπέδωσαν με τη πιο στυγνή μορφή λογοκρισίας κάθε φωνή αμφισβήτησης του θέσφατου. Εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω παραδόθηκαν ανυπεράσπιστοι στο προπαγάνδα του τρόμου στην οποία συμμετείχαν πλατφόρμες όπως το Facebook και ειδικά στελέχη με το αντικείμενο εργασίας της κ. Seaford.
Καθώς δε οι αποκαλύψεις τόσο για την προέλευση του ιού COVID-19 όσο και για τις παρενέργειες των εμβολίων COVID και το ρόλο τους στον έλεγχο και τη μείωση του πληθυσμού φθάνουν πλέον κατά ριπάς και οι ρόλοι φωτίζονται το άρθρο της κ. Seaford στη Καθημερινή εάν αγνοούσες την επαγγελματική της ιδιότητα θα σου άφηνε την εντύπωση ότι αδίστακτοι λύκοι κατασπάραξαν στο δάσος μία αθώα Κοκκινοσκουφίτσα.
Μετά τις σημειώσεις μας ακολουθεί η αναδημοσίευση του άρθρου της κ. Seaford από την Καθημερινή.
Στο τέλος παραθέτουμε ένα σύντομο βιογραφικό της που δημοσιεύεται στο delphiforum.gr
«Τελικά, ήμουν κι εγώ στη λίστα»
Θυμίζω ότι το Predator δεν είναι μόνο σύστημα παρακολούθησης κλήσεων, αλλά δίνει έλεγχο στην κάμερα και το μικρόφωνο – δηλαδή δυνατότητα ηχογράφησης, λήψης video και φωτογραφιών, ακόμη και των πιο ιδιωτικών και προσωπικών στιγμών ενός θύματος, της οικογένειάς του και των παιδιών του. H παραβίαση της ιδιωτικότητας του θύματος είναι τεράστια και πολύ μεγαλύτερη από παραδοσιακούς τρόπους παρακολούθησης μέσω τηλεφωνικών δικτύων.
Για αυτό και η χρήση τέτοιων λογισμικών είναι χαρακτηριστικό απολυταρχικών καθεστώτων. Το εύρος της συζήτησης για τον ρόλο τους σε δημοκρατικά καθεστώτα κυμαίνεται από επικλήσεις για απόλυτη απαγόρευση, μέχρι επιχειρήματα ότι θα πρέπει να επιτρέπεται η χρήση τους κάτω από προσεκτικούς ελέγχους ενάντια σε σοβαρούς εγκληματίες, ξένους πράκτορες εχθρικών δυνάμεων και τρομοκράτες.
Οταν είδα το όνομά μου στη δεύτερη λίστα, πάγωσα. Γιατί εμένα; Μέσα από την επαγγελματική μου ιδιότητα σε μεγάλη τεχνολογική εταιρεία του εξωτερικού, τα τελευταία χρόνια έχω δουλέψει στην αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι χρήστες του Διαδικτύου, συμπεριλαμβανομένης και της διαδικτυακής παρακολούθησης. Ταυτόχρονα, έχω γνωστούς και φίλους που ανήκουν σε αυτό το μικροσκοπικό κουβάρι πολύχρωμων κλωστών παρόμοιου μήκους, που αποκαλούμε «εγχώρια ελίτ».
Αλλά δεν είμαι στέλεχος κανενός κόμματος, μέλος δημοσιογραφικού κύκλου, ή ιδιοκτήτης επιχείρησης με στενές κυβερνητικές διασυνδέσεις. Το όνομά μου στη λίστα ήταν παράταιρο. Το μόνο πιο περίεργο από το να βρίσκομαι πραγματικά σε μια τέτοια λίστα, θα ήταν κάποιος να έχει επινοήσει τη συμμετοχή μου.
Το δεύτερο συναίσθημα είναι ο τρόμος. Μπορεί η Ελλάδα να μην είναι Ανατολική Γερμανία, αλλά ο φόβος, η ανημποριά και η μοναξιά που αισθάνεται κάποιος που βρίσκει τον εαυτό του σε μια τέτοια θέση θυμίζει μαρτυρίες από πολίτες απολυταρχικών καθεστώτων. Θεέ μου, τι μπορεί να είδαν και να πήραν; Θα χρησιμοποιήσουν κάτι στο μέλλον για να με εκβιάσουν; Αραγε ποιος ήταν εκεί και τι έκανε όταν πιθανώς παρακολουθούσε τις πιο προσωπικές στιγμές μου;
Ανατρέχεις σε συναντήσεις με συντρόφους, εκμυστηρεύσεις φίλων στο τηλέφωνο, φωτογραφίες από καθημερινές στιγμές στον καναπέ σου, επαγγελματικά ραντεβού. Αισθάνεσαι μολυσμένος από ένα ψηφιακά μεταδιδόμενο νόσημα που σε κάνει τοξικό και, άθελά σου, επικίνδυνο για τους ανθρώπους γύρω σου. Νιώθεις μια γενική αδιαθεσία, που δεν μπορείς να προσδιορίσεις με σαφήνεια. Μέχρι που καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται: αυτό το πρωτόγνωρο –για σένα– αίσθημα είναι η αίσθηση της πιθανότητας να έχεις υπάρξει στην απόλυτη ηδονοβλεπτική διάθεση μιας αυθαίρετης και ανώνυμης εξουσίας.
Μετά έρχεται ο θυμός. Δεν νοείται τέτοια πράγματα να συμβαίνουν στη χώρα μας – μία δυτική δημοκρατία, με τα προβλήματά της μεν, αλλά με ισχυρή δημοκρατική παράδοση. Σήμερα μπορεί να είσαι εσύ, αύριο μπορεί να είναι ο καθένας. Περιμένεις ότι σίγουρα το κράτος θα σου σταθεί ενεργά. Φίλοι με προσβάσεις στον δημόσιο διάλογο θα χρησιμοποιήσουν τις φωνές τους για να εκφράσουν σθεναρά την αντίθεσή τους σε τέτοιες μορφές παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων. Η Δικαιοσύνη θα κινηθεί ομαλά βοηθώντας σε να φθάσεις στην αλήθεια. Η συλλογική λογική και επιθυμία για πρόοδο θα υπερβεί τον κομματισμό.
Επικοινωνείς με άλλα πιθανά θύματα, στρέφεσαι στις πηγές που εμπιστεύεσαι. Διαισθάνεσαι μια αμηχανία. «Θα στα πω από κοντά…», σου λένε πριν κλείσουν βιαστικά το τηλέφωνο. «Εγώ βρήκα το κακό λινκ!», αναφωνούν μερικοί θριαμβευτικά, πριν πέσει πάλι η φωνή τους στην αμηχανία. «Τι να κάνω και εγώ μόνος μου;». «Θα το κυνηγούσα, αλλά δεν μου το επιτρέπει η θέση μου». Η μοναχικότητα και η συνενοχή επωάζουν και διαιωνίζουν την αυθαίρετη εξουσία.
Ακούς για εφόδους που δεν έγιναν ποτέ και για κατεστραμμένα επίσημα αρχεία. Διαβάζεις άφωνη ότι το κράτος αφαίρεσε το δικαίωμα που είχαν οι πολίτες στην ενημέρωση για πιθανή επισύνδεση εκεί πάνω που βγήκε το πρώτο θύμα, και τώρα αρνείται να το επαναφέρει πριν περάσει τριετία.
Αισθάνεσαι μολυσμένος από ένα ψηφιακά μεταδιδόμενο νόσημα που σε κάνει τοξικό και, άθελά σου, επικίνδυνο για τους ανθρώπους γύρω σου.
Εκεί κάπου αποπροσανατολίζεσαι. Μα τι έγινε το κράτος δικαίου, με όλα τα κουσούρια του, στο οποίο νόμιζες ότι μεγάλωσες; Πού είναι οι φωνές που στηρίζουν την αλήθεια, τα προσωπικά δικαιώματα και τη Δικαιοσύνη, πέρα από κομματικά ένστικτα, είτε αυτοπροβολής είτε αυτοπροστασίας;
Και περιμένεις να έρθει επιτέλους το αίσθημα της ελπίδας. Οτι το προοδευτικό κομμάτι της κυβέρνησης θα σταθεί στο πλευρό των πιθανών θυμάτων και θα παραδώσει ένα νομοσχέδιο που θα κοιτάει, όχι μόνο στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν. Οτι ο πρωθυπουργός θα πράξει το αυτονόητο και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε κανένας εμπλεκόμενος στην υπόθεση να μην παραμείνει πάνω από τον νόμο. Οτι οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι θα βγουν από τη φοβική σκιά του 2015 και θα πουν τα πράγματα, εάν ισχύουν ως φαίνονται, με το όνομά τους – ως μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και των όρων της ίδιας της δημοκρατίας.
Πού είναι οι φωνές που στηρίζουν την αλήθεια, τα προσωπικά δικαιώματα και τη δικαιοσύνη, πέρα από κομματικά ένστικτα είτε αυτοπροβολής είτε αυτοπροστασίας;
>
Artemis Seaford is a Public Policy Manager on Facebook’s Cybersecurity policy team, where she leads policy development to combat emerging threats from adversarial actors in at-risk-countries, as well as efforts to make the platform more transparent to users. Previously, Artemis worked in migration policy and refugee reception programming at Open Society Foundations, the Refugee Hub, and Radcliffe foundation. Trained as a lawyer in the US, she has clerked for the Supreme Court of Rwanda, and worked on antitrust matters in Washington, DC. She started her career as a management consultant, first at Oliver Wyman and then at McKinsey. She holds a Ph.D. in Political Science from Stanford, a J.D. from Stanford Law School, a M.P.P from the Harvard Kennedy School, and a B.A. from the University of Oxford. Artemis was a 2017 Atlantic Council Millennium Fellow. Originally from Athens, Greece, she splits her time between Athens and San Francisco.
