Η Άννα Μαρία Μουμτζή είναι μέλος της Ομάδας Είμαι κι εγώ Θύμα των εμβολίων. Είναι από τα παιδιά που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ελευθερία δεν είναι δεδομένη, η ιστορία είναι τίγκα στο αίμα και πως ο εχθρός δεν βρίσκεται εκτός των συνόρων μια και η διαχρονική οδηγία στους ηγέτες είναι
-Μειώστε το πληθυσμό σας…
Όσοι μειώνουν πιο αποτελεσματικά τον πληθυσμό της χώρα τους ή δεσμεύονται ότι θα το πράξουν ανταμείβονται με τη θέση του ηγέτη. Ισχύει σχεδόν παντού και ιδιαίτερα στο δυτικό κόσμο.
[WOKE, κλιματική αλλαγή, planδημίες-εμβόλια ευθανασίας, εκτρώσεις, εισβολή μεταναστών, γραφειοκρατία, φτωχοποίηση, στρατόπεδα συγκέντρωσης-πόλεις 15′, ψηφιακή δικτατορία, κλπ]
Πάμε να δούμε λοιπόν πως η Άννα Μαρία Μουμτζή αποτυπώνει μια περίοδο της ζωής της η οποία ίσως σταθεί και η πλέον καθοριστική για τη συνέχεια. Θα είναι το λιγότερο μια συγκλονιστική ανάμνηση για την ίδια.
Πριν λίγο θα έγραφε>
[14 Απριλίου 2025]
Ομάδα μου, όσοι από εδώ μέσα με θυμάστε ίσως θυμάστε και την πρώτη μου ανάρτηση. Σας είχα πει μόνο λίγους από τους λόγους για τους οποίους δεν εμβολιάστηκα και ότι εξαιτίας της υποχρεωτικότητας του εμβολίου κινδύνευσα να χάσω το πτυχίο μου.
Είμαι πλέον στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι την προηγούμενη Τρίτη ορκίστηκα και πλέον μπορώ να προχωρήσω παρακάτω.
Η ειρωνεία είναι ότι το πτυχίο αυτό το παρέδωσαν στα χέρια μου οι ίδιοι άνθρωποι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) που πριν 3 χρόνια με έκριναν ανάξια να ακολουθήσω την επιστήμη της ιατρικής καθώς και οποιουδήποτε άλλου παραϊατρικού επαγγέλματος.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε ίχνος μεταμέλειας από κανέναν για τον εκφοβισμό και την πίεση που μας άσκησαν και μετά την άρση των αναστολών όλοι συμπεριφέρθηκαν σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα.
Εγώ όμως δεν ξέχασα κι ούτε πρόκειται να ξεχάσω.
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για την αγάπη και την υποστήριξή σας εκείνες τις δύσκολες μέρες. Ποτέ ξανά καμιά άλλη ανάρτησή μου δεν είχε τόσα πολλά σχόλια και θετικές αντιδράσεις. Τότε ήταν που πίστεψα πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμα και ότι υπήρχαν άνθρωποι πέρα από την οικογένεια και τους φίλους μου οι οποίοι δεν έκαναν τυφλή υπακοή στο σύστημα κι ερευνούσαν βαθύτερα όσα προσπάθησαν να μας πλασάρουν οι “ειδικοί ” και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην ευχαριστώ το Θεό για αυτό.
Μπορεί να μην σας γνωρίζω προσωπικά όμως σας αισθάνθηκα τόσο κοντά μου την ίδια στιγμή που έγινα ανεπιθύμητη από ανθρώπους που δεν φανταζόμουν. Εύχομαι να είστε όλοι σας πάντα καλά και ποτέ να μην αφήσουμε να ξεχαστεί αυτό το μαζικό έγκλημα που στοίχισε τόσο τη σωματική υγεία των εμβολιασμένων όσο και την ψυχική υγεία των ανεμβολίαστων.
Γιατί μια τέτοιου είδους λησμονιά δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από συνενοχή στο ίδιο έγκλημα.
Η ίδια στις 24 Μαΐου 2023 θα ανέσυρε στη μνήμη της ένα στιγμιότυπο από τις παιδικές σειρές των 90s.
Ανακαλώντας το παρελθόν μιας και είμαι από τα τυχερά παιδιά που μεγάλωσαν με τις παιδικές σειρές των 90s θυμήθηκα κάτι που έχει κατά κάποιον τρόπο σχέση με όσα ζήσαμε τα τελευταία 3 χρόνια.
Πρόκειται για την παιδική σειρά ” Το διάλειμμα “ η οποία διαδραματίζεται σε ένα δημοτικό σχολείο και οι πρωταγωνιστές είναι μια παρέα παιδιών που είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους.
Ζουν ευτυχισμένα, διαβάζουν, παίζουν με τους φίλους τους , γελάνε, κάνουν σκανδαλιές μέχρι τη στιγμή που προβιβάζονται στην πέμπτη τάξη και αλλάζουν όλα.
Μία επιτροπή ” ειδικών ” αποφασίζει ξαφνικά να καταργήσει κάθε τι που δίνει χαρά στους μαθητές. Έτσι μειώνουν το διάλειμμα, καταστρέφουν το προαύλιο με το γρασίδι και τις κούνιες, σερβίρουν απαίσιο φαγητό στο κυλικείο με την πρόφαση πως ” όλα γίνονται για το καλό των μαθητών και όποιος εκπαιδευτικός δεν συμφωνήσει θα χάσει τη δουλειά του”.
Τα παιδιά στενοχωριούνται μα κανένα δεν αντιδράει και την επομένη μέρα πηγαίνουν όλοι στο σχολείο. Όλοι εκτός από ένα αγόρι που κλειδώνεται στο δωμάτιό του και αρνείται πεισματικά να υπακούσει στα “νέα μέτρα”.
Σύντομα οι φίλοι του τον αναζητούν και όταν μαθαίνουν πως δεν θα επιστρέψει ξανά στο σχολείο σπεύδουν να ενημερώσουν και τους υπόλοιπους μαθητές. Έτσι όλο το σχολείο κάνει αποχή και μέσα σε λίγη ώρα όλοι οι μαθητές μαζεύονται έξω από το σπίτι του συμμαθητή τους για να τον υποστηρίξουν . Αργότερα φθάνουν οι δάσκαλοι και ο διευθυντής μα μάταια προσπαθούν να τον πείσουν να βγει από το δωμάτιό του ενώ η κατάσταση ξεφεύγει τη στιγμή που έρχονται οι εκπρόσωποι του εκπαιδευτικού συμβουλίου με τον πρόεδρό τους οι οποίοι προσπαθούν με απειλές για τιμωρία να χειραγωγήσουν συναισθηματικά το παιδί για να βγει έξω. Εν τέλει το παιδί ξεκλειδώνει την πόρτα και την ίδια στιγμή ένας κουβάς με νερό πέφτει πάνω στον πρόεδρο.
Έκπληκτοι όλοι βλέπουν το αγόρι να προσπαθεί να ξεφύγει ανεβαίνοντας στη σκεπή του σπιτιού του αλλά ένα κεραμίδι ξεκολλάει πράγμα που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο αν την τελευταία στιγμή δεν τον έπιανε ο διευθυντής του που σκαρφάλωσε με τη σκάλα στη σκεπή. Τότε τον ρώτησε τι σκεφτόταν πως θα πετύχαινε τη στιγμή που έκανε όλη αυτή τη διαμαρτυρία κι εκείνος του απάντησε: ” Κύριε κάποιος έπρεπε να προστατεύσει αυτά τα παιδιά και νόμιζα ότι αυτό είναι δική σας δουλειά. Καταλαβαίνω ότι ένας ενήλικας πρέπει να ανησυχεί για τη δική του ζωή. Πρέπει να αγοράσει αμάξια, ρούχα …αλλά εγώ είμαι παιδί και δεν μπορώ να βλέπω όσους αγαπώ να υποφέρουν γιατί το μόνο που έχω να χάσω είναι ο αυτοσεβασμός μου”.
Ο πρόεδρος του συμβουλίου την ίδια στιγμή φώναξε στο διευθυντή πως θα του δώσει προαγωγή αν κατεβάσει κάτω το παιδί και το τιμωρήσει όπως έπρεπε αλλά εκείνος βαθιά επηρεασμένος από τα λόγια του παιδιού αρνήθηκε. Τόσο οι δάσκαλοι όσο και οι εκπρόσωποι του εκπαιδευτικού συμβουλίου μετάνιωσαν για τα” νέα μέτρα ” και πολύ σύντομα όλα έγιναν όπως πριν.
Το μήνυμα αυτού του επεισοδίου ήταν πως δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει τα δικαιώματά σου χωρίς τη συγκατάθεσή σου και η καταστροφή θα έρθει μόνο όταν σταματήσεις να παλεύεις για αυτά. Θυμηθείτε το αυτό για όλα όσα θα ακολουθήσουν…
Στις 2 Μαρτίου 2022 η Άννα Μαρία Μουμτζή θα έγραφε όσα όσα βίωνε εκείνη τη περίοδο
