Η μόνη περίπτωση να κάνει Έλληνας ποδοσφαιριστής μεγάλη, διεθνή καριέρα είναι να μην έχει στο Spotify του εγχώρια σκυλοπόπ
Τα παλιά τα χρόνια, στη δύση της καριέρας του, ο μεγάλος Ροναλντίνιο, όποτε είχε ρεπό, έπαιρνε το προσωπικό του αεροπλάνο από τη Βαρκελώνη, ή αργότερα από το Μιλάνο, κι ερχόταν στα μπουζούκια.
Γράφει Το Παλτό
Μέσα στην απλοϊκότητά του, αλλά και με τη λαϊκή σοφία του περπατημένου στο μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής είχε πει το μυθώδες: «Αν τα μπουζούκια δεν ήταν στα ελληνικά, θα είχαν κατακτήσει τον Κόσμο».
Ευτυχώς για τον Κόσμο, η αποδοχή των σκυλάδικων εξαντλείται στα Βαλκάνια και το Ισραήλ. Αλλά η άποψη του Ρόνι δεικνύει την παντοδυναμία του νεοελληνικού πολτού.
Αν κάνει κάτι τον αποκαλούμενο και «Ντέλια» -γιατί να είναι προνόμιο μόνο των βραζιλιάνων οι συντμήσεις και τα «τσούκλια»;- να ξεχωρίζει από ταλεντάκια και ταλεντάρες της τελευταίας εσοδείας είναι πάνω και πρώτα απ’όλα η πλαστικότητα των κινήσεων. Δεν έχει, δηλαδή, αυτό το κακοτράχαλο του σκαφτιά, του ανειδίκευτου εργάτη του ποδοσφαίρου που χαρακτηρίζει τον Έλληνα ποδοσφαιριστή -είτε είναι ευλογημένος κι από κάποια τεχνική, είτε όχι.
Αλλά από μόνη της δεν αρκεί να κάνει καριέρα στα ξένα, όσο κι αν είναι το τεράστιο ταλέντο του. Τα παραδείγματα «πλείστα όσα» και «ένθεν κακείθεν», που λένε και οι γραμματιζούμενοι αθλητικοί συντάκτες.
Φαντάσου τώρα τον «Ντέλια» -και τον κάθε Ντέλια- στα αποδυτήρια ενός ποδοσφαιρικού κολοσσού. Πόσο παρίας, πόσο αποσυνάγωγος μπορεί να αισθάνεται, αν κομίζει αυτά τα μουσικά κλωθογυρίσματα που είναι η ελληνική λαϊκοπόπ; Κάθε φορά, πριν από έναν αγώνα, εκεί που όλοι καταθέτουν τα πολυπολιτισμικά τους διαπιστευτήρια από κάθε γωνιά της Γης, και εκ περιτροπής κάποιος από όλους τους παίκτες υποδύεται τον dj, ο «Ντέλιας» –και ο κάθε Ντέλιας- θα βάζει τον Βέρτη του;
Θα σου πει, όμως, κάποιος –και θα έχεις δίκιο, κάποιε- όλα αυτά τα βραζιλιανάκια από τις φαβέλες, που φτάνουν στην Ευρώπη φαφούτικα από τον υποσιτισμό, και το πρώτο που κάνουν, όταν βγάλουν λεφτά, είναι να βάλουν δόντια –και να αγοράσουν ένα σπίτι στη μαμά τους, εννοείται- είναι περισσότερο πολίτες του κόσμου από τον «Ντέλια» -και τον κάθε Ντέλια;
Η απάντηση είναι, προφανώς ναι. Ανήκουν εις την Δύσιν -την λατινογενή έστω, όχι την αγγλοσαξονική, με λίγο από Μακούμπα και Μάμα Άφρικα, ενίοτε. Αλλά στη Δύση και στο παγκόσμιο χωριό, σε τούτο δω τον κόσμο, όχι στην κοσμάρα τους.
Εμείς προτιμούμε τον ομφαλοσκοπισμό μας. Ψυχοπονιάρη, κλαυστικό, αλλά ομφαλοσκοπισμό το δίχως άλλο. Τι διάολο, όλος αυτός ο νταλκάς, ο σεβντάς, σε μια σταλιά χώρια από που προήλθε; Σύμφωνοι, βασανισμένη χώρα κι η Ελλάδα, αλλά δεν έχει την αποκλειστικότητα. Εξάλλου, τα περισσότερα από τα βάσανά της είναι self-inflicted, που θά΄λεγε κι ο George, λίγο μετά το τρίτο pint, στην παμπ της γειτονιάς του.
Δηλαδή οι Πολωνοί, διαδοχικά και αδιαλείπτως κακοποιημένοι ανά τους αιώνες, από γείτονες και επίβουλους, τι να πουν; Με το ίδιο σκεπτικό ο Σοπέν τους θα έπρεπε να είναι πιο ντεθάς κι από τον Μητροπάνο.
Κι αν δεν μπορείτε να δείτε τη σύνδεση ανάμεσα στον ανθό της Ελλάδας, τον κάθε Ντέλια, και το υποθηκευμένο σκυλομπουζουκέ μέλλον του, δείτε καλύτερα. Και μην ψάχνετε για Τέμπη και για Μάτι.
Γιατί υπάρχει μια χρυσή, κακότεχνη καδένα που τα συνδέει όλα.
Ο αέναος ομφαλοσκοπισμός στο άπειρο της ασημαντότητάς μας.
